نشانه اش بگير

افشین بابازاده

جنازه ها را بيدار كن

از كنار ديوارهاى تيرباران

از زير چوبه هاى دار

از درون گورهاى پنهانى

بگو لباس هاشان را بپوشند

يكى دو قدم بردارند

و آزادانه بيرون بيايند

ببينند که ترس هاشان

همچون برف مى بارد و

همچون باران مى ريزد

            روى همين پياده رو

            روى خيابان هاى خالى از عابر

             روى كتاب هاى سوخته

بگو همه بايستيم

به صف

برای آنكه به تمام اش نگاه كنيم

و نشانه بگيریم

نه با انگشت

نه با اشاره

نه با نگاهى بى دليل

با تصمیم

و با لبخند تفنگ های بی هراس

بگو

تو قلمت را بردار

تو داس را تيز كن

تو ماشه ها را بچکان

تو شعر را بسويشان بگير

تو.   تو.   تو.   تو

كار را تمام كنيم!

بازگشت به خانه