اگر جنبش مهسا نبود…

حمید آقائی

۱- تضادهای درونی رژیم، و شورش عوامل سابق و مهرهای مهم آن، علیه خامنه ای شدت نمی گرفت؛ افشاگری باندهای مختلف علیه یکدیگر و درز اطلاعات محرمانه رو به فزونی نمی گذاشت؛ و آینهء شکستهء رژیمِ رو به فروپاشی در برابر خامنه ای و عوامل پیرامون اش قرار نمی گرفت و موجب نمی گشت تا خامنه ای برای تقویت روحیهء مزدوران اش هر چند روز یکبار سخنرانی نکند و علیه مردم معترض خط و نشان نکشد.

۲- رهبر رژيم اسلامی مجبور نمی شد تا برای حفظ نظام اش راه تقیه در پیش گیرد؛ تا دستور تنش زدایی در روابط منطقه ای حکومت اش دهد و عربستان کشور دوست و برادر شود؛  تا با مصر روابط دیپلماتیک برقرار کند و حاضر به گفتگوهای مستقیم با آمریکا گردد.

۳- قدرت های جهانی به میزان عدم مشروعیت و مقبولیت رژیم در نزد مردم ایران و تزلزل و ناپایداری آن پی نبرده بودند و برای جلوگیری از تبدیل شدن رژيم اسلامی به یک حکومت فشل و فروپاشی کامل آن و بنابراین افزایش بی ثباتی در منطقه، تلاش و مماشات نکنند.

۴- دولت های منطقه نیز به قدرت و پتانسیل دمکراسی خواهی ملت ایران در جنبش زن زندگی آزادی پی نبرده بودند و برای ممانعت از سرایت این جنبش به کشورهای خود، دست یاری بسوی حکومت ضعیف و متزلزل اسلامی دراز نمی کردند، چرا که آنها همواره یک جمهوری اسلامی ضعیف و نیازمند کمک را بر یک حاکمیت دمکراتیک و سکولار در کشورمان ترجیح داده اند.

۵- ضعف و ناتوانی اپوزیسیون سنتی و چهل ساله رژیم جمهوری اسلامی بر ملا نمی گشت و آنها را از برج عاجِ تفرد و تفرعن پایین نمی آورد و وادار به اعتراف به عقب ماندگی از جنبش مهسا نمی کرد و برخی را مجبور نمی نمود که برای حفظ موقعیت (تاریخی و ایدئولوژیک) خود به پناهگاه ایدئولوژیک و هویتی خویش پناه نبرند. و همچنین، شکست این اپوزیسیون سنتی برای اِعمال اتوریته بر جنبش (اساساً ضد اتوریته)ی مهسا آشکار نمی شد و آنها را به فکر بازنشستگی پس از چهل سال نمی انداخت.

اما خوشبختانه، به همت جوانانِ جنبش زن زندگی آزادی و ایدئولوژی زدایی از جنبش های اعتراضی تا کنونی در کشورمان، هویت طلبان افراطی چپ و راست به حاشیه رانده می شوند و میدان عمل برای طیف میانه که بطور بالقوه پایگاه اجتماعی وسیعی دارد، هر روز و بیش از پیش فراهم می شود و زمینه های حضور فعال تر اپوزیسیون نوین و تازه نفس آماده می گردد.

بازگشت به خانه