ماجرای من و آواز همایون شجریان

اسماعیل یوردشاهیان

چند روز پیش در مجلسی بودم و بانویی جوان و هنرمند آوازی با این مضمون (با من امشب زیر باران گریه کن) از هنرمند و آواز خوان چیره دست و محبوب آقای همایون شجریان  را با صدای خوش خواند که بسیار مورد توجه قرار گرفت. یکی از مهمانان، که مرد صاحب فضل و سواد بود، نظرم را پرسید. برای گریز از پاسخ گفتم خوب بود. گفت  انگار چندان به دل تان ننشسته. گفتم با صدا و آواز گیرا و هنرمندانهء این بانو و آواز دلنشین و غمبار آقای همایون شجریان صحبتی ندارم اما اعتراضم به شعر و متن ملودی سوگوارانهء این آواز است.

براستی چرا باید دعوت به گریستن در زیر باران باشد؟ چرا دعوت به رویش و طراوت زیستن نیست؟ این سوگ آواز حزن جز سستی و غم و شکست  حاصلی ندارد.  گفتند پس مخالفی هستی

گفتم مخالف نه خواهان تامل وفکر هستم ومخالف آن بخش بزرگ ادبیات وعرفان وموسیقی و آواز ی که سوگ وسکون و  بی عملی را  تداعی و تبلیغ کند هستم

حقیقت این است  رویا وخیال از تخیل فردی و داشته ویافته های ما سر می گیرند و در جامعه میان جمع به خیال و تخیل جمعی منجر می شوند  همین آواز اندوه و  درد را  بر دلها می نشاند نه اراده به برخاستن وعمل ،  کمی در موسیقی وادبیات گذشته تامل کنید یک ادبیات وهنر تسلیم  بی ارادگی وپوچی وهیچگرایی را خواهید یافت به جز فردوسی  حتا در خیام و حافظ وسعدی و....  هیچ گرایی و تبلیغ به بی ارادگی و ذهنگرایی وغم شکست  راخواهیم دید

به یاد باید سپرد ادبیات وهنر زبان وذهن وشناخت ما را می سازند. تغییر در آنها تغییر  در فکر وزبان  واراده ی ماست . همانطور که در کتاب تبارشناسی قومی  خود به شرح کامل نوشته ام .شکل حکومتها و وضع جامعه هر کشوری نتیجه ی تفکر و عملکردی ملت آن کشور در طول زمان ودر صحنه ی تاریخ است  ما نیازمند عقل وخرد انتقادی هستیم . ما نیاز به پرسش و نقد تمام باورها و اندیشه و  وضع گذشته واکنونمان  داریم به جای دعوت به گریستن در زیر باران ما باید دعوت به برخاستن ،   رفتن و  یافتن طراوت  و ایستادن رویش در زیر باران بکنیم وبدانیم که عمل و تصمیم اکنون ما فردا را خواهد ساخت.

برگرفته از اینستاگرام نویسنده

بازگشت به خانه