جنبش شادی

بهنام امینی

تلاش برای از میان برداشتن سلطه نظام حاکم، لزوما در کنش سیاسی صرف خلاصه نمی شود، آنچه تنه تنومند تسلط و سلطه گری حاکمان جبار  را مانند موریانه از درون می خورد، ابتدا با نبرد فرهنگی آغاز می شود، نبرد فرهنگی نبرد اندیشه در برابر ضد اندیشه است، دست کم در تاریخ کشور ما تجربه نبرد اندیشه عمر ۱۴ سده ای دارد ، ماندگاری ایران نتیجه پیروزی این نبرد اندیشه است.

جدای از آن بسیاری از سنت ها ، آیین ها و مراسم های به جای مانده ما از روزگار گذشته، پیوند تنگاتنگی با نبرد فرهنگی داشته است، ، در روزگار تسلط اعراب مسلمان بر ایران دوره تسلط مغولان و اسکندر و امرای ریز و درشت محلی، از آنجا که امکان نبرد رو در رو و آراستن سپاه و برداشتن گرز و شمشیر برای همه مردم وجود نداشت، مردم کوچه و بازار تلاش کردند میدان نبرد را تغییر بدهند و با ابزاری که در دست دارند یعنی ابزار فرهنگی به نبرد حاکمان مسلط بروند، همزمان بخش دیگری از مردم که تجربه و توان سپاهیگیری و رزم میانه میدان را داشتند دست به نبرد های چریکی یا ایجاد جنبش های سیاسی زدند ، در گروه نخست و در کنار مردمان عادی باید  به تلاش هنرمندان شاعران و فیلسوفان بزرگ فردوسی و خیام اشاره کرد و در گروه دوم می توان از جنبش هایی ملی گرایانه ای چون سرخ جامگان نام برد.

از اینرو با حکومت ظالم ستمگر، تنها به کنش سیاسی صرف خلاصه نمی شود و باید سهم و اهمیت نبرد فرهنگی را هم در این میان دارای اهمیت دانست، بی گمان امروز هم شرایط به همان شکل است محصور کردن مبارزه تنها به مبارزه سیاسی صرف ، اعتراضات خیابانی و نباید محدود شود بلکه زمانی اعتراضات خیابانی به هر دلیل وقفه ای در آن ایجاد می شود باید نبرد فرهنگی را تقویت کرد. در همین رابطه  و در امتداد نبرد فرهنگی چند سال پیش پیشنهاد حمایت از کنش های مدنی کوچه و بازار تحت عنوان جنبش شادی را دادم، کنش هایی که می تواند همزمان با نبرد سیاسی مسیر خود را بپیماید اما شوربختانه چندان مورد اقبال اهالی سیاست واقع نشد .

 نمی توانیم از همه مردم عادی کوچه و بازار انتظار داشته باشیم بلافاصله وارد کنش سیاسی حرفه ای شوند بخشی از مردم می توانند اعتراض خود به حکومت را به روش و سلیقه خود خلق کنند بویژه حکومتی که از بنیان با شادی رقص موسیقی، آزادی زن و مرد مخالف بوده است. از اینرو حمایت از سلیقه اعتراضی مردم کوچه و بازار منافاتی با اصل مبارزه سیاسی ندارد که اتفاقا می تواند عامل بازگرداندن روحیه به مردم شود. هر اتفاقی که منجر به جمع شدن مردم و آمدن مردم به خیابان می شود می تواند در تمرین و تشکیل آن حضور میلیونی خیابانی موثر باشد.

ایران ما سراسر رنگ و شور جنبش و پویایی است در این میان شاید شخصا دو شهر که نماد شادی و شوق ایرانیان می دانم یکی رشت و دیگری آبادان است این دو شهر در شمال و جنوب همواره روحیه را به مردم ایران در هر شکلش بازگردانده اند.

برگرفته از توئیتر (X) نویسنده

بازگشت به خانه