بساط نا امنی بالاخره کامل شد

مجید مرادی

🔺خبرها هیچ افق امیدبخشی را القا نمی کنند. از لجاجت همسایه خبیث شمالی بر ایجاد دالان زنگزور تا احتمال مجازات ایران ایر از سوی اروپا در جواب همکاری نظامی ایران با روسیه تا وام عشقی تا سخنان فرمانده کل سپاه در جریان بازدید رئیس جمهور از قرارگاه خاتم تنها و تنها القای نا امنی می کند‌. روس‌ها پا را روی گلوی گربه ما گذاشته اند و امنیت راهبردی ما را با تهدید مواجه می کنند‌ و در همان حال که گلوی ما زیر پوتین پوتین است اتحادیه اروپا از احتمال ممنوعیت پرواز هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران به علت کمک نظامی ایران به روسیه سخن می گوید و در داخل برخی مسئولان دولت دبش در حال واگذاری مناصب خود به آفتابه و لگن هم رحم نمی کنند. کسی که حدود سه سال مدیرعامل بورس اوراق بهادار تهران بوده و قرار بود امانتدار باشد همراه تعدادی دیگر از مدیران این سازمان به خود وام کلان با درصد سود ناچیز می دهند. یعنی امنیت اقتصادی و امانتداری از اموال مردم وجود ندارد که در نتیجه آن هر کس دنبال بگیر در رویی است و از آبروی خود هم نمی ترسد. جامعه هم در مقابل فساد دبش و قراردادهای بحث برانگیز شهرداری تهران و وام های کلان در آستانه بی حسی‌ست. گویا همه اینها طبیعی و متعارف است.

🔺فرمانده سپاه هم در گزارشی از اقدامات این نهاد در اوضاع پنج سال گذشته از تحریم و ترامپ و کرونا و اسکورت نظامی نفت کش ها گفت و پرده از ناامنی اقتصادی و سیاسی و نظامی برداشت. رئیس‌جمهور حداقل باید می پرسید مگر با روی کار آمدن ترامپ و همه گیری کرونا و تجدید تحریم‌ها در این کشور دولت وجود نداشت که یک نهاد نظامی خود را مسئول تدبیر همه این مشکلات دانسته است؟! آخر یک نهاد نظامی را چه به ساخت واکسن کرونا و تولید دستگاه کرونا یاب؟!

🔺 رئیس‌جمهور هم خواستار همکاری قرارگاه سازندگی خاتم الانبیا با دولت در ساخت مدرسه شده و از نتایج و پیامدهای به حاشیه راندن و اضمحلال بخش خصوصی در رقابت ناممکن با چنین سازمان عریض و طویلی چیزی نگفته است.

🔺بی شک نظامی شدن اقتصاد ایران، به تضعیف بخش خصوصی انجامیده و نوعی ناامنی و سرخوردگی و نومیدی نسبت به سرمایه‌گذاری در حوزه های زیربنایی در میان بخش خصوصی ایجاد کرده است.

🔺وقتی مردم از زبان فرمانده کل سپاه می شنوند که نفتکش های ایران با اسکورت نظامیان، نفت را جابه جا می کنند گذشته از هزینه های مضاعف صادرات نفت، تنها حس نا امنی را احساس می کنند. گویا در وضعیتی جنگی به سر می برند. این چه حال است؟!

بازگشت به خانه