«تغییر چشم انداز» ترامپ واقعی است!

مقاله ای از روزنامه اینترنتی تلگراف

دوشنبه صبح واشنگتن ، مراسم تحلیف دونالد ترامپ برای دومین دورهء ریاست جمهوری، تغییری لرزه وار در چشم انداز سیاسی جهانی خواهد بود که در حال حاضر پیش لرزه های کوچک آن احساس می شود: عقب نشینی شرکت های غول پیکر آمریکایی از سیاست های «ووک»، یا آزادی گروگان ها از غزه از طریق مذاکره. در نتیجه ما، صبح سه شنبه، در دنیای جدیدی از خواب بیدار خواهیم شد.

به نظر می رسد ریاست جمهوری آقای ترامپ دوره جدیدی را در سیاست آمریکا رقم بزند و پویایی «سیلیکون ولی» (مرکز پیشرفت های دیجیتالی) را به تلاش ها برای کاهش بوروکراسی دولتی و باز کردن رشد اقتصادی تزریق کند. مراسم تحلیف او به خودی خود قرار است نمادی از این ادغام جدید باشد: گزارش شده است که جف بزوس، بنیانگذار آمازون، مارک زاکربرگ و ایلان ماسک قصد دارند در این مراسم حضور داشته باشند. آقای ماسک که برای ریاست «ادارهء بهره وری دولت »که وظیفهء کاهش هزینه ها و تشریفات اداری را بر عهده دارد، آماده می شود، شاید به بهترین وجه روح احتمالی این دولت جدید را تجسم بخشد: انتقاد از «ووکیسم» بیش از حد و بی وقفه، و تأکید بر استقرار سرمایه و فناوری در پیگیری رشد در برابر رکود.

دستور کار دورهء دوم آقای ترامپ در حال شکل دادن به صنایع آینده است و «داگ بورگوم» همان «تزار انرژی» او هشدار داده که اگر ایالات متحده نتواند مقادیر زیادی انرژی مورد نیاز مراکز اطلاعات دیجیتال را به شیوه ای قابل اعتماد تولید کند، "مسابقه تسلیحاتی هوش مصنوعی به چین" خواهد باخت. در نتیجه، توقف تولید انرزِ های فسیلی و تغییر به انرژی های تجدیدپذیر، که "برق متناوب و غیرقابل اعتماد" تولید می کنند، مورد علاقه نیست. حفاری نفت و گاز دربموازات پیگیری سیستم های هوش مصنوعی قدرتمند صورت خواهد گرفت، و این در حالی است که آقای ترامپ در مورد اشتیاق خود برای اکتشافات فضایی و ارزهای دیجیتال هم در گردهمآئیهای انتخاباتی خود صحبت کرده است.

ممکن است برخی از این برنامه ها به ثمر بنشینند و برخی هم بجائی نرسند. اما واقعیت غیرقابل انکار آن است که "حال و هوا" در آمریکا تغییر کرده است. رشد، رفاه و آنچه «هارولد ویلسون» آن را "گرمای سفید" فناوری می نامد، در صدر قرار دارند و نیروهای رکود و ایدئولوژی موسوم به مترقی در حال عقب نشینی هستند.

به سختی می توان به دوره ای فکر کرد که سیاست و فناوری تا این حد در هم تنیده شده باشند. گسترش برنامهء فضایی جان اف کندی شاید بهترین نمونه باشد. همچنین دشوار است به زمانی فکر کنیم که ایالات متحده و بریتانیا کمتر از این همسو بوده باشند. آقای ترامپ قصد دارد به سمت رشد برود اما سر استارمر، نخست وزیر دیوانسالار بریتانیا، برعکس عمل می کند. این یک بدبختی بزرگ است که اگر آینده در آمریکا ساخته شود، آینده ممکن است ما را پشت سر بگذارد.

منبع ترجمه هوش مصنوعی

بازگشت به خانه