ما و اشغالگران، در آستانهء نوروز

شکوه میرزادگی

چند ساعت وقت‌تان را بگذارید و در یک روز سری به تک تک رسانه‌های مجازی بزنید. می‌بینید که وضع خیلی بد است. روز به روز بدتر هم می‌شود، به ویژه درخارج کشور. در هر کشوری چندین سازمان و گروه و حتی حزب تشکیل شده، اما نه برای نجات ایران بلکه برای رویارویی با یکدیگر. در حدی که گاه به جان هم افتاده‌ایم.

عملکردمان قبیله‌ای شده و نه عملکرد مردمان یک ملت متمدن که برای بقای خویش در حال جنگ با اشغالگرانی قرون وسطایی ست.

برخی به اشتباه فکر می‌کنیم در شرایط کنونی هم می‌توانیم به سان احزاب و گروه‌های یک کشور دموکرات و مدرن عمل کنیم. در این نوع کشورها البته که افراد دو حزب یا چند حزب و سازمان رویاروی هم قرار می‌گیرند چون قرار است یکی‌شان (آن هم با رای مردم و در یک انتخابات آزاد، و برگرفته از قوانینی زمینی) اداره مملکت را بر عهده بگیرد.

ما اما وضعیتی طبیعی نداریم. در وضعیت اضطراری هستیم. ملتی تحت اشغالیم و قرار است کشورمان را از چنگ حاکمینی اشغالگر نجات دهیم. قرار است همه فقط رویاروی اشغالگران بایستیم و نه روبروی هم!

متوجه نیستیم. شده‌ایم شبیه قبایلی قرون وسطایی، با غیرتی غیر منطقی نسبت فقط به افراد قبیله خودمان. اگر یکی از افراد قبیله جرمی مرتکب شود همه باید تاوان آن را بپردازند، اگر رنج یا زخمی از سوی کسی بیرون قبیله به فردی خودی روا شود همه‌ی افراد قبیله علیه همه‌ی او و قبیله‌اش بسیج می‌شوند بدون آن که دلیل این رنج و زخم شناسایی شود. از دید افراد یک قبیله همه‌ی آنها که بیرون قبیله‌اند «غریبه» یا «دشمن» شناخته می‌شوند.

اما ما قبیله نیستیم یک ملتیم! فراموش کرده‌ایم که ما ایرانی‌ها در حال حاضر در هر کجای جهان که باشیم عضوی از یک ملت بزرگ هستیم که سرزمین مان زیر سلطه‌ی اشغالگرانی ست که نه تنها با ما (در وطن و دور از وطن) سر جنگ دارند، بلکه هدف‌شان، همانگونه که بارها گفته‌اند، نابودی تاریخ و فرهنگ ما، و جایگزین کردن فرهنگ واپسگرای خودشان است.

اشغالگران چند دهه نتوانستند ما و فرهنگ ما را نابود کنند و چندی ست که موذیانه ما را به «جنگ داخلی» و خانگی کشانده‌اند، تا سریع تر و راحت تر ویران مان کنند.

حواس مان نیست! ما اگرایران را دوست داشته باشیم، یک ملت هستیم. زن و مرد، با هر عقیده و مرام، و با هر دین و بی دینی. و وقتی خانه مان؛ ایران مان، در چنگ اشغالگرانی ویرانگر قرار دارد، اولین هدف مان بیرون راندن آنهاست؛ و نه گسترش جنگ خانگی و داخلی که همیشه و در طول تاریخ بهترین سلاح اشغالگران بوده است.

بیاییم در آستانه سال نوی ایرانی، و نوروز زیبا که یکی از نشانه‌های فرهنگ مهرآفرین و خردمدار ایرانی ست، دست از این جنگ داخلی برداریم و با ابزاری منطقی و خردمندانه هم اشغالگران را از سرزمین مان بیرون رانیم و هم ایرانی نو، دموکرات و آزاد بسازیم.

بازگشت به خانه