حملهء نظامی به ایران؟

رامین احمدی

‏ “In such a world of conflict, a world of victims and executioners,

it is the job of thinking people, not to be on the side of the executioners.”

در این جهان تضادها، جهان قربانی ها و دژخیمان،

کار مردم متفکر این است که با دژخیمان همسویی نکنند»

(آلبر کامو)

نگران حمله نظامی به ایران هستید؟

تا ترامپ و پوتین در قدرت هستند احتمال چنین حمله ای ناچیز است.

از شاهزاده و هر چهرهء اپوزیسیون خارج از کشور که بپرسید آیا با حملهء نظامی اسراییل یا امریکا موافق هستید می گویند «نخیر. بجایش بروید از مردم ایران حمایت کنید».

خارج از کشوری ها نمی خواهند متهم به حمایت از جنگ بشوند. چرا که اصلاح طلبان و بسیاری دیگر به آنها خرده خواهند گرفت که: «در ساحل امن نشسته ای و برای مردمت در داخل جنگ می خواهی؟» عده ای هم پیشاپیش در جنگ احتمالی آینده به نفع حکومت اسلامی اعلام مواضع کرده اند. بسیاری از آنها لابی شناخته شده رژیم در خارج از کشور هستند.

همه اینها جنگی را که در حال حاضر از سوی رژیم به مردم ما تحمیل شده است فراموش می کنند. جنگ سپاه با مردم ایران، غارت سپاه، قربانی روزانه دارد. شما نمی توانید ادعای صلح طلبی بکنید وقتی این جنگ روزانه تحمیلی ادامه دارد. شما نمی توانید ادعای صلح طلبی بکنید وقتی در این جنگ لابی متجاوزان بوده اید.

دشمن خارجی فرق می کند؟ برای حکومتی که در چهار کشور دنیا ارتش دارد و مدعی جنگ با دیگران است «خارجی-داخلی» معنی نمی دهد. در خاک اکرایین همراه روسیه شده اند؛ حالا اگر اکرایین پاسخ دهد من اکرایین را بعنوان خارجی محکوم کنم؟ به خاک اسراییل حمله کرده اند و جنایت کرده اند، در سوریه مردم را قتل عام کرده اند، در جنوب لبنان پایگاه ارتشی و موشکی داشتند. حالا من باید نگران دشمن «خارجی» باشم؟ نخیر آقا! کسی که خربزه می خورد پای لرزش هم می نشیند. اگر آن «خارجی» بیاید توی دهن اینها بزند من هورا می کشم. ملت هم شادی می کند. این حکومت در هیچ جور جنایت و آدم کشی مرز نمی شناسد. مگر این حکومت مرزها را رعایت کرده که دیگران مرزهایش را رعایت کنند. مگر این حکومت هیچ مرز اخلاقی را رعایت کرده است؟

من خواستار حمله نظامی هیچ کشوری به هیچ کشوری نیستم. اما کشوری که بازوی نظامی سرکوب مردم ما، یعنی سپاه پاسداران را برای دفاع از خود خرد کند، «دشمن مردم ایران» نمی دانم. دشمن کسی ست که به غارت و کشتار روزانه مردم ما مشغول است. دشمن کسی ست که با مردم ما رفتار یک قوای اشغالگر با مردم یک سرزمین اشغالی را دارد. برای متوقف کردن چنین جنگی باید قوای نظامی متجاوز را نابود کرد. مگر اروپا و اکرایین با روسیه متجاوز چه کرده اند؟ نزدیک به هفتصد هزار سرباز روسی تا کنون در جنگ با اکرایین کشته یا زخمی شده اند. این برای روسیه فاجعه است اما واقعیت را تغییر نمی دهد. کسی که کشوری را اشغال می کند و به کشتار روزانه مردم عادی آن مشغول است بهای تجاوز خود را نیز می پردازد و نمی تواند همزمان ژست طرفداری از صلح بگیرد.

حضرات در ایران ضعیف شده اند. سربازان شان در جبهه های خارجی کشته شده اند. آمده اند پای میز مذاکره با امریکا (و اسراییل) که «ما تهدیدی برای شما نخواهیم بود، ما را از این بن بست نجات دهید که ما به جنگ با مردم خودمان ادامه دهیم».

آنوقت بعضی هموطنان عزیز می پرسند «شما با تجاوز نظامی به ایران موافقی؟» نخیر! موافق نیستم. ولی این تجاوز نظامی دیری ست انجام شده و متجاوز دارد به کشتار و غارت روزانه مردم ما ادامه می دهد. باور دارم اگر کشورهای «خارجی» که رژيم اسلامی، این متجاوز بین المللی، علیه شان می جنگد به این متجاوز پاسخ بدهند مردم ما خوشحال خواهند شد.

ما یک متجاوز مشترک داریم. هر ملتی که با نیروی متجاوز و اشغالگر طرف است از کمک دیگران برای ضربه زدن به متجاوز شاد می شود و حتی به آن کمک می کند. فکر می کنم ملت ما استثنا نیست.

-----------------------------

یک اظهار نظر از محمود موسی دوست: نوشته اید: «اما کشوری که بازوی نظامی سرکوب مردم ما یعنی سپاه پاسداران را برای دفاع از خود خرد کند دشمن مردم ایران نمی دانم». این "اما"ی بزرگی‌ست. اگه بشه چی میشه (ملا نصرالدین، ماست، دریا و دوغ). روی دیگر داستان نابود کردن زیرساخت‌های کشور بی آسیب جدی رساندن به سپاه پاسداران است.بی‌آگاهی دقیق از چند و چون حمله‌ی احتمالی، داوری در این باره دشوار است.

پاسخ رامین احمدی: برای من اما اگر با این حکومت کشوری باقی بماند امای بزرگ‌تری ست. ماست و دریا و دوغ برای من در حکایت ماندن کشور ایران هست، وقتی اخوندها و سپاه پاسداران بر آن حکومت می کنند. هموطنان می خواهند برای رهایی از چنگ اخوند بهایی کمتر از آنچه ملت آلمان برای رهایی از نازیسم پرداخت بپردازند. این کاملا قابل درک است.

برگرفته از فیس بوک دکتر رامین احمدی

بازگشت به خانه