|
|
|
خانه | آرشيو کلی مقالات | فهرست نويسندگان | آرشيو روزانهء صفحهء اول سايت | جستجو | گنجينهء سکولاريسم نو |
|
|
|
|
خانه | آرشيو کلی مقالات | فهرست نويسندگان | آرشيو روزانهء صفحهء اول سايت | جستجو | گنجينهء سکولاريسم نو |
|
تمدید
مدت
مذاکرات: استخوان لای زخم!
شهباز نخعی
زمانی که آیت الله خمینی ناگزیر شد جام زهر ِ نتیجهء عملکرد نابخردانهء خود در به درازا کشاندن بیهوده و پر خسارت و تلفات جنگ را بنوشد، آنقدر شهامت و جسارت داشت که آن را لاجرعه سرکشید و حتی به تعبیر خود پیه بی آبرویی را نیز به تن مالید و "آبروی اش را با خدا معامله کرد".
سید علی خامنه ای، یا "مقام معظم رهبری" – که تنها نمود عظمت اش در خیره سری نابخردانه و عدم پذیرش خطا است! _ از این خصلت خمینی بی بهره است و حتی زمانی که به خیال خود می خواهد "نرمش قهرمانانه" کند و بخش کوچکی از خرابکاری هایش را با "توافق هسته ای" جبران نماید، چنان فهرست بلند بالایی از "خط قرمزها" به دست گروه بینوای مذاکره کننده می دهد که شکست مذاکرات را از همان آغاز محتوم می سازد.
از این رو، به بن بست رسیدن مذاکرات و تمدید اجباری آن در روز دوشنبه 24 نوامبر – 3 آذر – چیز دور از انتظاری نبود و بسیاری از ناظران و تحلیل گران آن را پیش بینی کرده بودند. این به بن بست رسیدن در شرایطی بود که بسیاری از صاحب نظران، حتی در داخل ایران، براین باور بودند و هستند که تمدید مذاکرات با منافع ملی که هیچ، حتی با منافع نظام هم همسویی ندارد.
از حمله، تارنمای حکومتی "الف" نوشت: «این روزها اکثر رسانه های بین المللی از احتمال تمدید مذاکرات سخن می گویند. به نظرمی رسد تمدید توافق ژنو در شرایطی که هیچ پیشرفتی حاصل نشده، نه تنها به نفع نظام نیست، بلکه به غرب یک امتیاز زمانی مهم را واگذارخواهد کرد؛ امتیازی که اجازه می دهد تحریم ها همچنان پا بر جا بمانند و برنامهء هسته ای دوباره محدودتر شود. تمدید شدن توافق بدون باز شدن گره ها، جمهوری اسلامی را در موقعیت ضعیف تری قرارخواهد داد».
روزنامهء آلمانی "دی ولت" نیز در نوشتاری به تحلیل علت رسیدن به بن بست در مذاکرات پرداخت و از قول گری سیمور، معاون مرکز تحقیقاتی درامور بین المللی دانشگاه هاروارد و کارشناس ارشد پیشین دولت امریکا در امور ایران، نوشت: «این تمدیدها زنجیره ای است که به تمدیدهای جدیدتری ختم می شود». گری سیمور دلیل این تمدیدهای زنجیره ای را چنین توضیح داد: «ایران سلاح اتمی می خواهد و ما این را نمی خواهیم». نویسندهء روزنامهء "دی ولت" در ادامه می نویسد: «بنا بر این، مصالحه در چنین منظومه ای جایگاهی ندارد. مذاکرات تنها به خرید زمان برای ایران منجر خواهد شد و امکان رسیدن به هیچ راه حلی وجود ندارد، مگر این که تحولاتی در ایران صورت پذیرد و سران این کشور دیگر به دنبال استفادهء نظامی از انرژی هسته ای نباشند... مسئلهء کنونی بسیار فراتر از انجام مذاکره است و پس از "تمدیدهای" مکرر و درعین حال بی ثمر، تنها دو گزینهء قابل پیش بینی خواهد بود: یا باید بپذیریم که ایرانی مجهز به سلاح اتمی ظهور یابد، یا باید این مشکل را به صورت نظامی حل و فصل کنیم».
تمدید 7 ماههء مذاکرات تا تاریخ اول ژوییه 2015 – 10 تیر 1394 – تنها یک دستاورد برای نظام ولایت مطلقه فقیه داشت و آن وعدهء پرداخت یک مقرری ماهانهء 700 میلیون دلاری از بیش از 100 میلیارد دلار پول های بلوکه شدهء کشور بود. تارنمای "رادیو زمانه" در تاریخ چهارشنبه 26 نوامبر – 5 آذر – نوشت: «رهبر ایران روز سه شنبه 4 آذر تمدید هفت ماههء مذاکرات اتمی را نشانهء "ضعف دشمن" و ناکامی غرب در "به زانو درآوردن جمهوری اسلامی" خواند. هم زمان، کنگرهء امریکا خواستار تشدید تحریم ها علیه ایران شد... رسانه های داخلی آزاد شدن ماهیانه 700 میلیون دلار را برجسته کرده اند. روحانی نیز پس از پایان مذاکرات وین، به چرخیدن چرخ سانتریفیوژها در کنار چرخ زندگی اشاره کرد و از پیروزی مردم سخن گفت».
"رادیو زمانه" سپس با طرح اين پرسش که: «سود و زیان تمدید مذاکرات و چشم انداز واقع بینانهء اوضاع در 7 ماه آینده چیست؟»، نظر شماری از تحلیل گران و کارشناسان ایرانی مقیم خارج از کشور را جویا می شود. حسن هاشمیان، استاد جامعه شناسی، بن بست موجود را چنین توضیح می دهد: «به محتوای توافق نامهء اتمی که در ژنو امضاء شده چیز جدیدی اضافه نشده اما برای حفظ آنچه که تاکنون به دست آمده، راهی جز استمرار وضعیت فعلی وجود نداشت. توافق به دست آمده و آیندهء مذاکرات هسته ای به شدت در معرض خطر است و ممکن است به بن بست برسد یا از هم بپاشد».
نظر مهران مصطفوی این است که: «این نظام جمهوری اسلامی است که به این توافق نیاز فوری دارد و نه امریکا یا غرب. و البته روسیه و چین که اصلاً نیازی به حل شدن مسئله ندارند... در بازی قمار هسته ای، بازنده خامنه ای است و البته بهای سنگین این بازی را ملت ایران می پردازند. هزینه ای که نجومی شده است و حتی به گفتهء خود مقامات جمهوری اسلامی سالی 54 میلیارد دلار برای ایران ضرر دارد. هرچند میزان این هزینه بسیار بیش از این است».
حسین علیزاده نیز می گوید: «موفقیت دولت روحانی در ایجاد این اندک فضای تنفس اقتصادی از یک سو، و زدودن تابوی مذاکره با امریکا، از سوی دیگر، را باید به حساب موفقیت "نسبی" او گذاشت به شرط آن که در پایان ماراتون مذاکرات، تحریم های جدیدی بر ایران وضع نشود».
رضا تقی زاده هم از زاویهء دیگری به موضوع می نگرد و گوشه ای از خسارت های فراوان ناشی از نابخردی هسته ای را بازگو می کند: «بازارهای نفتی ایران که طی دو سال گذشته به اشغال رقبای ایران درآمده، از دسترس ایران تا آینده ای نامعلوم دور خواهد ماند. سرمایه گذاران خارجی به دلیل قرار داشتن ایران در وضعیت انتقالی و بی ثبات، از نزدیک شدن به بازار ایران پرهیز خواهند کرد. وضعیت امنیت ایران در منطقه نیز بهبود محسوسی نخواهد داشت».
اکبر گنجی نیز پاسخی می دهد که چندان با پرسش مطرح شده خوانایی ندارد: «در برابر عقب نشینی های ایران از حقوقی که مطابق قوانین بین المللی به رسمیت شناخته شده اند، کلیهء تحریم ها باید به مرور لغو شود. این موضوع که آیا پروژهء هسته ای خوب است یا بد، به درد ایران می خورد یا نمی خورد، مستقل از بحث حقوق بین المللی است».
به گزارش تارنمای "جهان نیوز"، ابراهیم کارخانه ای، نماینده همدان و رییس کمیته هسته ای مجلس شورای اسلامی، نیز اذعان می کند که تمدید توافق نامه بیشتر به نفع امریکا بوده است: «برای امریکایی ها در شرایط موجود بهترین گزینه تمدید توافق نامه است که هم توقف پیشرفت فعالیت های هسته ای و هم ادامهء تحریم ها را در بر دارد و این راهی است که امریکایی ها برای آن برنامه ریزی کرده بودند».
آنچه که در روزها، هفته ها و ماه های آینده رخ خواهد داد از هم اکنون روشن است: خبرگزاری "رویترز" در این باره می نویسد: «تمدید مذاکرات هسته ای با رژِم ایران فراخوان های فوری برای تحریم بیشتر را در کنگرهء امریکا به همراه داشت. جان پیتر، رییس مجلس نمایندگان امریکا، با تمدید مذاکرات هسته ای مخالفت کرد... مارک کرک، سناتور جمهوری خواه طی بیانیه ای اعلام کرد: اکنون بیش از هر زمان دیگر ضررت دارد که کنگره تحریم هایی تازه را تصویب کند».
به این ترتیب، روز دوشنبه 24 نوامبر – 3 آذر – برگی دیگر از "داستان پر از آب چشم" و دنباله دار نابخردی ویرانگر هسته ای حکومت آخوندی ورق خورد تا زخم چرکین و کشندهء آن فرصت التیام نیابد و تمدید مذاکرات به صورت استخوان لای زخم بماند!
5 آذر 1393
نظر خوانندگان
محل ارسال نظر در مورد اين مطلب:
توجه: اگر عنوان اين مقاله را در جدول زير وارد نکنيد، ما نخوهيم دانست که راجع به کدام مطلب اظهار نظر کرده ايد.
کافی است تيتر را کپی کرده و در محل مربوطه وارد کنيد.
