|
|
|
خانه | آرشيو کلی مقالات | فهرست نويسندگان | آرشيو روزانهء صفحهء اول سايت | جستجو | گنجينهء سکولاريسم نو |
|
|
|
|
خانه | آرشيو کلی مقالات | فهرست نويسندگان | آرشيو روزانهء صفحهء اول سايت | جستجو | گنجينهء سکولاريسم نو |
|
رژیم
اسلامی در مرز بود و نبود
کوروش اعتمادی
تمدید مذاکرات هسته ای بمدت هفت ماه دیگر، برگ برنده ای بود که آمریکائیان در 24 نوامبر رو کردند. آنها از پیش این ارزیابی را داشتند که اقتصاد ایران در آستانهء فروپاشی کامل است و آمار بیکاری و نرخ تورم، بطور بی رویه ای، خارج از ارادهء مسئولین اقتصادی رژیم، در حال افزایش است. دلیل بارز شکنندگی اقتصاد در حکومت اسلامی، بالا رفتن ناگهانی قیمت نان بمیزان 40% و سقوط واحد پولِ کشور در مقابل دلار امریکا بود که بلافاصله پس از اعلام عدم تفاهم گروه 1+5 با حکومت اسلامی پیرامون مذاکرات هسته ای در دور اخیر اتفاق افتاد. از این رو آمریکائیان خوب می دانند که هر چه مدت زمان تحریم ها طولانی تر گردد این رژیم اسلامی است که بیشتر در تنگناهای اقتصادی قرار خواهد گرفت تا روزی که «رهبر» ناچار گردد یکجا جام زهر را سر کشد، دست از سرکشی بردارد و تن به شرایط خفتباری بدهد که غربیان برایش از پیش تعیین کرده اند.
در واقع، پاشنهء آشیل رژیم اسلامی مسئلهء تفاهم و یا عدم توافق با گروه 1+5 بر سر برنامه اتمی اش نيست. اقتصاد در هم ریخته و فساد اقتصادی که تار و پود رژیم را فرا گرفته است، حکومت اسلامی را در مرز بود و نبود قرار داده است. براستی هم هیچ گروه اندیشگر اقتصادی قادر به یافتن تدبیری برای برون رفت رژیم از بن بست های اقتصادی اش نمی باشد. و عکس العمل منفی بازار پس از ناکامی مذاکرات هسته ای اخیر، دلیل روشنی است برای نشان دادن اينکه اقتصاد ایران در لبهء پرتگاهی قرار گرفته است که در صورت سقوط کامل اش، نظام حکومت اسلامی را بشدت زمین گیر خواهد کرد.
ادعاهای بی منطق پیرامون اوضاع اقتصادی در ایران
بيش از دو هفته ای از بی نتیجه ماندن دور اخیر مذاکرات هسته ای رژیم با گروه 1+5 نمی گذرد که مؤسسهء سرمایه گذاری بین‌المللی (آی‌آی‌اف)، در گزارش مفصلی درباره‌ء آینده‌ء اقتصاد ایران، اعلام می دارد که اگر توافق اتمی میان ایران و قدرت‌های جهانی سر نگیرد، اقتصاد ایران ظرف 2 سال آینده به ورطه‌ء ورشکستگی کامل فرو خواهد افتاد. این مؤسسه همچنين اعلام می دارد که، بنا بر پیش‌بینی هایی که انجام شده، در صورت توافق حکومت اسلامی با گروه 1+5 پیرامون معضلات هسته ای رژیم، اقتصاد ایران در سال 2015 دست کم 2.2 درصد رشد خواهد داشت.
البته پیش بینی مؤسسه سرمایه گذاری بین المللی (آی آی اف) در رابطه با نرخ رشد اقتصادی 2.2 در صد زمانی به واقعیت مبدل خواهد شد که رژیم، در همهء موارد اختلاف اش با گروه 1+5 بر سر برنامه های هسته ای اش، به توافق برسد و به شش قدرت جهانی این اطمینان خاطر را بدهد که برنامه های هسته ای رژیم اسلامی فاقد محتوای نظامی است. که البته این امر، با توجه به کارشکنی های رژیم اسلامی در رابطه با آشکار ساختن همهء جزئیات برنامه های پنهان هسته ای اش، بعید بنظر می رسد.
امّا ظاهراً مؤسسهء سرمایه‌گذاری بین‌المللی (آی‌آی‌اف) در پيش بينی خود یک نکتهء اساسی را فراموش کرده است. فرض محال اينکه بپذیریم حکومت اسلامی بر اساس ادعای آقای ظریف در ظرف کمتر از هفت ماه، یعنی زودتر از موعد مقرر تعیین شدهء دور اخیر مذاکرات هسته ای، با گروه 1+5 به توافق برسد، اما آیا این رویداد بدین معنا است که رژیم اسلامی از همهء بن بست های اقتصادی خود بی درنگ خلاصی خواهد یافت و خواهد توانست بقای خود را تثبیت کند؟
بنظر میرسد چنین نخواهد شد. تجربهء عراق و ماندگاری بخش بزرگی از تحریم های آمریکا، اتحادیهء اروپا و شورای امنیت سازمان ملل متحد پس از 13 سال اشغال عراق و سقوط صدام حسین و بر سر کار آمدن دولت شیعهء مورد توجه آمریکائیان همچنان برقرار است و موجب نگردیده تا سایهء مرگبار همهء تحریم های غربیان و سازمان های بین المللی یکباره از فرازِ سر این کشور و مردمان این سرزمین از میان برود.
تحریم های جامعهء بین المللی در طی همهء این سال ها، چه علیه عراق و چه ایران، تبدیل به ماده قانون هایی شده اند که برای لغو هر یک از آنها می بایست یک پروسهء دراز مدت حقوقی طی شود، موارد تحریم ابتدا به مراکز قانونگذار آن مجامع تصمیم گیرنده ارجاع گردد تا پس از بررسی هر یک از آنها و تأیید احتمالی لغو آنها، تحریم های مزبور از میان برداشته شوند. همچنین آگاه هستیم که در طی این 11 ساله، بواسطهء بن بست مذاکرات حکومت اسلامی با گروه 1+5، ابعاد تحریم های غرب علیه رژیم اسلامی بیشمار و گسترده بوده است و امیدی به حل همهء موارد آنها در مدت زمان کوتاه نیست.
از این رو بنظر نمی رسد که ادعای مؤسسهء سرمایه گذاریهای بین المللی (آی آی اف) هم چندان به واقعیت نزدیک باشد که، در صورت توافق حکومت اسلامی با 1+5 در مذاکرات هسته ای، ضریب اطمینان خاطر سرمایه داران بین المللی جهت سرمایه گذاری در ایران افزایش می يابد و رشد اقتصاد در ایران در سال 2015 به سر حد 2.2 در صد می رسد.
پادزهرهای حکومت برای گریز از بحران اقتصادی
مسئولین اقتصادی حکومت اسلامی، با در اختیار داشتن آمارهای دقیق تر امّا پنهان از مردم، از وخامت اوضاع اقتصادی در داخل کشور بخوبی آگاه هستند و از این رو از مدت ها پیش در صدد برآمده اند تا «راه حل» هایی را برای خروج اقتصاد از بحران های کمرشکن ارائه بدهند. آنها بهتر از هر مجمع بین المللی می دانند این اقتصاد فرو ریخته در آینده پاسخگوی نیازهای بازار اقتصاد ایران نخواهد بود، حتی اگر همهء موارد اختلاف خود با جامعهء بین المللی را حل کنند.
بطور مثال، رژیم از مدت ها پیش برای فرار از بن بست خیل میلیونی بیکاران در کشور به تکاپو افتاده است تا راه صادر کردن میلیون ها جوان بیکار تحصیل کرده از ایران به بازارهای کشور خاورمیانه و جهان را بگشاید. پیش بینی شده است تسهیلاتی فراهم آید که در آینده نزدیک، بيش از صد هزار نیروی بیکار متخصص و یا غیر متخصص به بازار کشورهای خاورمیانه و جهان سرازیر شوند. اين نکته بارها از سوی مقامات آموزشی حکومت اسلامی اعلام شده است که ایران بزرگترین کشور فرار مغزها در جهان می باشد. همچنين، بر اساس مراکز آمار خود رژیم اسلامی، آگاه هستیم که هر ساله بین 140 تا 190 هزار جوان تحصیل کرده از ایران خارج شده و جهت ادامهء تحصیل به کشورهای آمریکا، کانادا و بخشاً اروپا مهاجرت می کنند. آمار فرار مغزها نشان می دهند که درصد بزرگی از این جوانان تحصیلکرده مقیم در خارج از کشور پس از پایان تحصیلات خود به ایران باز نمی گردند. پس چگونه می شود به رژیمی دل بست که حتی «راه حل های» برون رفت از بحران هایش هم چیزی جزء ویرانسازی ایران و نابودی سرمایه های ملی کشور نيست؟
بحران همهء ابعاد پیکرهء این رژیم را فرا گرفته است و راه حل های منطقی و عملی برای رفع همهء آنها هم پیش رو نیست. بنظر نمی رسد که آقای اوباما هم، با همهء ادعاهای خود که گفته است در آینده هر قانون تحریم جدیدی را که از سوی کنگره علیه حکومت اسلامی تصويب شود وتو خواهد کرد، کمکی برای رژیم ملایان برای فرار از بحران های اقتصادی اش باشد. بویژه اینکه می دانیم در آغاز سال جاری اکثریت نمایندگان کنگره و سنای آمریکا متشکل از حزب رقیب خواهند بود که از هم اکنون در صدد برآمده اند تا قوانین تحریمی بیشتری را علیه حکومت اسلامی به تصویب برسانند. پس، اوضاع رژیم خراب تر از آن چیزی است که بشود تصورش را کرد و یا برای ماندگاری آن به راه حل های منطقی دست یافت.
بنظر نمی رسد که توجه آقای خامنه ای به اصلاح طلبان در راستای یافتن راه حلی برای مذاکرات هسته ای با گروه 1+5 به نتایج مطلوبی برسد. امید رهبر به دولت حسن روحانی، علیرغم خوش رقصی های وزیر امورخارجه اش در مقابل خانم اشتون و آقای جان کری برای یک توافق نهایی هسته ای، به نتایج قطعی نرسیده اند. تازه هم اگر توافقی صورت گیرد، معضل درهم ریختهء اقتصاد با این ابعاد گسترده اش را چگونه در کوتاه مدت حل خواهند کرد؟
تکاپو در جبهه اصلاح طلبان
به نظر می رسد که، با توجه به عمق وخامت اوضاع اقتصادی در ایران و بن بست حکومت برای حل نابسامانی های اقتصادی در کشور، حکومت و دسته بندی های گوناگون سیاسی اش، چه در درون رژیم و چه بظاهر در «اپوزیسیون»، سخت بیمناک از فروپاشی ناگهانی بنیادهای اقتصادی و ریزش رژیم می باشند. تلاش گسترده ای در بخش هایی از رژیم در حال انجام است که اوضاع سیاسی در داخل کشور را به حالت «عادی» بازگردانند. اما آيا راه حل روی کردن به اصلاح طلبان است؟
روشن است که فرماندهان سپاه، مراکز اطلاعاتی رژیم و حتی بیت رهبری هم، که منافع اقتصادی کلانی در شکلی دیگر از روابط بین المللی دارند، از این فرم تغییرات سیاسی در ایران خشنود نخواهند شد، چرا که چپاول گری های سودآور اقتصادی آنها در بازار آشفته ایران در گروی تداوم ارتباط و زد و بندهای تجاری با همسایگان شرقی، یعنی روسیه و چین میباشد.
اصلاح طلبان رژیم نيز می دانند که اگر بن بست سیاسی در درون حکومت به همین منوال پیش رود، در آینده بحران سیاسی حکومت دیگر بحران های داخلی را هر چه بیشتر تعمیق خواهند بخشید و لذا راه حل تن دادن به تحميلات غرب است؛ با فرض احتمالی پایان بخشیدن به حصر خانگی «رهبران» مذهبی جنبش سبز.
بدينسان، نزدیکی و یا تفاهم حکومت اسلامی با غرب و یا شرق بستگی به توازن نیرو در درون حکومت دارد. اگر سُنبه یاران رهبر، یعنی سپاه و اطلاعاتی های رژیم در مقابل باند روحانی، هاشمی و خاتمی قوی تر باشد، اوضاع سیاسی بر همین پاشنه که 36 سال چرخیده است خواهد چرخید و دو ابر قدرت شرقی، چین و روسیه، هم پیمان با سپاه و بیت رهبری از انجام یک توافق نهایی هسته ای رژیم با گروه 1+5 جلوگیری بعمل خواهند آورد تا بازار مبادلات تجاری آنها با باند رهبر همچنان گرم باقی بماند. بویژه باند آقای پوتین که اخیراً با اتکاء به دکترین «اور- آسیا» و در اختیار داشتن حیات خلوت حکومت اسلامی، سودای تسلط بر اروپا را در سر می پروراند.
جایگاه نیروهای سکولار دمکراسی در این وادی بحران زده
همانگونه که اشاره شد، بحران، بویژه در عرصهء اقتصادی در ایران، آنچنان ابعاد گسترده ای بخود گرفته است که بعید بنظر می رسد حتی توافق نهایی هسته ای رژیم اسلامی با گروه 1+5، و یا نزدیکی و تفاهم احتمالی رژیم با آمریکائیان برای رفع همهء تحریم ها، چه در کوتاه مدت و چه در دراز مدت، اقتصاد حکومت اسلامی را از خطر فروپاشی نجات دهد. تلاش های بخش هایی از نیروهای داخل حکومت و «اپوزیسیون» معتدل رژیم در برون مرز برای ماندگاری رژیم اسلامی، با وجود عمق فجایع و بحران های اقتصادی در کشور، چشم انداز امید بخشی را برای بقای رژیم نوید نمی دهد. زمزمه های نابهنجار برخی از دسته بندی های اصلاح طلب رژیم اسلامی در برون مرز، که شیعی گری را بخشی از هویت ایرانی و یا ترجمان ایرانیان از اسلام قلمداد می کنند، کفایت جلب حمایت عمومی برای دفاع و ماندگار شدن این رژیم مذهبی را نخواهد کرد. حکومت اسلامی پدیدهء غیر ضروری و نا بهنگامی بود که در سی و شش سال پیش با کمک خارجی ها بر مردم ایران تحمیل شد، و طبعاً دیر یا زود می باید این جایگاه اشغال شده را، که متعلق به حکومتی مردمسالار است، ترک گوید تا ایران به ویرانسرائی غیر قابل ترمیم تبدیل نشود.
آلترناتیوِ بر حق این حکومت دینی، که 36 سال است ایران را به تیول شخصی مشتی ملای بی وطن تبدیل کرده، حکومتی با محتوای سکولار دمکراسی مبتنی بر مفاد منشور جهانی حقوق بشر است. بنظر می رسد، با توجه به فعل و انفعال های اخیر سیاسی، چه در جبههء رژیم و خوش رقصی ها بخش هایی از مدعیان «اپوزیسیون» پیش روی ملایان، جنبش سکولار دمکراسی باورمند به انحلال رژیم اسلامی در جایگاه واقعی خود، بعنوان اپوزیسیونی مصمم و جدی، درخشش ملموس تر و چشمگیرتری را داشته باشد.
نظر خوانندگان
محل ارسال نظر در مورد اين مطلب:
توجه: اگر عنوان اين مقاله را در جدول زير وارد نکنيد، ما نخوهيم دانست که راجع به کدام مطلب اظهار نظر کرده ايد.
کافی است تيتر را کپی کرده و در محل مربوطه وارد کنيد.
