سام قندچی: نامهء سرگشاده ای به خانم زلیخا موسوی

تأسيس: 14 مرداد 1392 ـ در نخستين کنگرهء سکولاردموکرات های ايران -همزمان با 107 مين سالگرد مشروطه

خانه | آرشيو صفحات اول سايت | جستجو در سايت | گنجينهء سکولاريسم نو

18 مهر ماه 1401 - 10 ماه اکتبر 2022

با عرض پوزش از اینکه این یادداشت را به دلیل گرفتاری های شخصی بعد از دو هفته که از بازداشت دوست عزیزم آقای حسین رونقی می گذرد برای شما می نویسم؛ وقتی شما خبر شکستن دو پای حسین را زیر شکنجه، به ما داده اید و همسر آقای مجید توکلی خبر از ابتلای او به بیماری کرونا در زندان داده، و می دانیم که حسین دفعه قبل در زندان یک کلیه اش را از دست داد و دوباره این بار نیز با اعتصاب غذای خشک، خود را در معرض خطر مرگ قرار داده است! من اگرچه بعلت بیماری مجبور شده ام همهء کارهای انتشاراتی ام را تا اطلاع بعدی متوقف کنم اما مطمئنم که حسین و خانواده شما و دیگر فعالان سیاسی در داخل ایران هزار بار بیش از این نگارنده گرفتاری دارید!

چهار ماه پیش، در نوشته ای تحت عنوان «مشکل بایدن یا ترامپ نیست، هراس من از...»، آنچه امروز آقای حسین رونقی، آقای مجید توکلی، خانواده های شما و همهء ما در این روزهای انقلاب 21 ایران با آن روبرو هستیم را، در قالب شعر زنده یاد احمد شاملو بیان کردم وقتی نوشت:

"هراسِ من ــ باری ــ همه از مردن در سرزمینی‌ست

واقعاً هراس حسین رونقی ها و مجید توکلی ها و همه ی ما از همین است! حسین این بار، پیش از بازداشت، خیلی روشن گفته که ممکن است این بار جنازه اش از زندان برگردد و می دانم که شنیدن این سخن برای شما که مادر او هستید بیش از هر کس دیگری دردناک است؛ اما، او با این جمله این منظور را رسانده است که زندگی اش در گروی پیروزی یا شکست انقلاب کنونی است! حسین سال هاست گفته که تا آخر کار خواهد ایستاد!

امروز همهء مردم ایران دارند فریاد می زنند «جمهوری اسلامی نمی خوایم، نمی خوایم»، یعنی دیگر این خواست، فقط بیان نظر «سکولار دموکرات ها» نیست و همهء مردم ایران دارند این خواست همگانی را فریاد می زنند که حکومت اسلامی و استبدادی نمی خواهند. و با سردادن شعار «مرگ بر دیکتاتوری»، آن هم بدون هر اما و اگری، خواستار دموکراسی هستند. حرکت عظیم ضد حجاب اجباری به روشنی به معنی آن است که عمر تحمل حکومت مذهبی در ایران به پایان رسیده و آنهایی که در ایران بر اریکءأ قدرت تکیه زده اند بهتر است این حقیقت را درک کنند، و اگر هنوز علاقمند به زندگی در کشوری با حکومت مذهبی (اسلامی) هستند جهت مهاجرت کشور دیگری با حکومت اسلامی را برای خود انتخاب کنند؛ چرا که مردم ایران دیگر نه حکومت مذهبی می خواهند و نه حاضرند هر نوع رژیم دیکتاتوری را بپذیرند، و رژیم کنونی، یعنی به اصطلاح "جمهوری" اسلامی، هم ضد دموکراتیک است و هم مذهبی.

ممکن است این رژیم بخواهد نصف مردم ایران را در این رویارویی بکشد؛ اما مردم دیگر حاضر نیستند حاکمیت کوکلاکس کلان های اسلامی را، که در 43 سال گذشته در ایران ادامه داشته، تحمل کنند، و این امر ابداً به آمریکا (که مرتب رژیم می خواهد دلیل حرکت مردم را به آن نسبت دهد) ربطی ندارد. اتفاقاً آمریکا، چه در زمان انقلاب ارتجاعی سال 57 و چه در زمان انقلاب مترقی ایران در امروز «اسلامگرایان» را متحد خود در مقابله با شوروی آن روز و روسیهء امروز قلمداد می کند؛ و ابداً خیزش مردم به آمریکا ربطی ندارد؛ همانگونه که خیزش مردم آفریقای جنوبی، برای پایین کشیدن نژادپرستان از اریکهء قدرت ربطی به آمریکا نداشت و این مردم آن کشور بودند که دیگر تبعیض نژادی را تحمل نمی کردند. مردم ایران نیز دیگر حاکمیت بر اساس تبعیض مذهبی را نمی خواهند بپذیرند.

به عبارت دیگر، این تصمیم مردم است. و پسر شما، آقای حسین رونقی، خیلی روشن این منظور را بیان کرده است، در این کلام که «اینکه خودم و یا جنازه ام از زندان بیرون آید بستگی به تصمیم و ارادهء مردم ایران در این برههء آخرین مقابله با رژیم اسلامی ایران دارد».

برای این نگارنده بسیار دردآور است که این عبارات حسین را تکرار کنم و، همانطور که در بالا نوشتم، می دانم که شنیدن آنها برای شما که مادر او هستید بسیار سخت تر است؛ ولی او واقعیتی را بیان کرده که برای همهء مردمی که اکنون با عزمی راسخ علیه نظام موجود برخاسته اند، صادق است. اکنون مردم در سراسر دنیا دارند از خواست مردم در ایران حمایت می کنند و این امر ربطی به هیچ دولت معینی ندارد!

در این میان آرزوی من آن است که سران رژیم اسلامی از جاری شدن جویبار خون پرهیز کنند و با آقای حسین رونقی وارد مذاکره شوند، همانگونه که رییس جمهور آخرین دولت آپارتاید با نلسون ماندلا وارد مذاکره شد و در پی آن خونریزی ها متوقف شد و خود نژادپرستان هم جان خود را از انتقام مردم بعد از سقوط رژیم شان، نجات دادند.

اینکه انقلاب کنونی ایران بدون خونریزی به پیروزی خواهد رسید را از حالا نمی شود پیش بینی کرد و نمی توان با اطمینان به تحولی مسالمت آمیز امید داشت! می دانم برای شما این حرفم خیلی سخت است که بشنوید؛ اما، واقعیتِ تلخ وضعیت کنونی در ایران اینگونه است و باور دارم که مذاکراتی که رژیم اسلامی ظاهراً با عوامل نایاک در پیش گرفته بی ثمر خواهد بود؛ چرا که حتی اصلاح طلبانی که پشتوانه ی نایاک بودند و سال ها از تغییر رژیم در ایران جلوگیری کردند، اکنون نزدیک به 13 سال است که خود در حصر خانگی گرفتار هستند!

رژیم اگر بخواهد برای انتقال قدرت مذاکرات جدی کند باید با سکولار دموکرات های ایران نظیر حسین رونقی و مجید توکلی مذاکره کند و نه با عوامل اصلاح طلبانی نظیر نایاک!

به امید آزادی هرچه زودتر حسین رونقی، مجید توکلی و همهء زندانیان سیاسی در ایران، و با آرزوی پایان یافتن هرگونه حکومت مذهبی و استبدادی در ایران.

با بهترین آرزوها برای شما خانم زلیخا موسوی و خانوادهء شما در این روزهای سخت و دشوار!