حسین عرفانی، رئیس ادارهء مراقبت از بیماری‌های واگیر: «تاکنون هیچ مورد مثبت و حتی مشکوک به ویروس کرونا درکشور نداشته‌ایم !»

جشن های ایرانی

حکومت عبوس و تندخو را به چالش می کشند

شکوه میرزادگی

مهم ترین چیزهایی که فرهنگ ایرانی را، از فرهنگی که حکومت اسلامی وابسته به آن است جدا می کند، تفاوت نگاهی ست که این دو فرهنگ نسبت به مفاهیمی چون خرد، مهر، و شادمانی دارند: یکی برای هر کدام از این مفاهیم ارزش هایی مثبت می شناسد و دیگری از هر کدام از این مفاهیم به دلایلی می گریزد و دیگران را نیز از محترم شمردن و نزدیک شدن به آن ها باز می دارد. در این جا، و به مناسبت همزمانی با جشن بزرگ سده، نگاهی کوتاه دارم به جوهر شادمانی در فرهنگ ما؛ آن چه که بیشتر آیین ها و جشن های ما بر اساس آن بوجود آمده است.◄

از چه می‌ترسیم و از چه باید بترسیم؟

خشایار دیهیمی

رک بگویم. من از زیستن تحت حاکمیتی که نه فقط فاسد بلکه از کوچکترین دانش و خرد، و از آن بالاتر از هر گونه انسانیت و اخلاق و شرفی بی‌بهره است احساس حقارت می‌کنم. اما از چه واقعا باید بترسیم؟: از همینی که به سرمان آورده‌اند. از اینکه دیگر خودمان نیستیم. از اینکه تن به خفت می‌دهیم. جنگ؟ آری جنگ بسیار هولناک است، هولناکترین پدیده. اما جنگ زمانی در می‌گیرد که ما دست روی دست بگذاریم تا اینان به نام ما و به کام خودشان هر سیاستی را که می‌خواهند پیش ببرند.◄

عراق، میدان بستهء رويارویی واشنگتن و تهران

ماتيو ری

برگردان از: شهباز نخعی

بحرانی که در هفته های اخیر بین ایران و ایالات متحده به وجود آمد، چیزی جز چندمین رو در رویی بین اين دو کشور نیست که از سال 1979 صحنهء اصلی آن همچنان عراق است. کشتن قاسم سلیمانی دستمایهء لازم برای تحریک و ایجاد واکنش در سراسر دنیا را داشت... باید گفت که این رویداد خارق العاده بود: رییس جمهوری آمریکا مسئولیت قتل هدفمند یک مقام بلند پایهء کشوری را پذیرفت که ایالات متحده با آن درگیری دارد. آیا این اعلام یک درگیری  بین المللی است؟ یا، به عبارت عامیانه تر، آیا ما درحال تکرار تاریخی نیستیم که از سال 1979، در زمین عراق، بین ایران و ایالات متحده رخ می دهد؟◄

فروپاشی ناگزیر دولت‌های ایدئولوژیک و توسعه‌طلب

(معرفی کتابی در مورد تجربهء پاکستان)

خالد خسرو

تحلیل‌های حقانی در کتاب اش از وضعیت اقتصادی، نظامی‌ و اجتماعی پاکستان نشان می‌دهد که اگر به تجربه اتحاد شوروی توجه شود، قدرت هسته ای به هیچ وجه جلو ناکامی ‌و سقوط دولت‌های خود کامه و ایدئولوژیک را نمی‌گیرد. زیرا، هرچند آنان ظاهراً از ثبات و انسجام درونی برخوردارند، و یا تصور می‌شود که حمایت بخش‌هایی از مردم را دارند، در واقع،اگر پرده‌های فریب و پروپاگاندای دولتی کنار برود، تضادها و نارضایتی‌های درونی به خوبی دیده خواهد شد. این نارضایتی‌های ناشی از ناکارامدی اقتصادی و اجتماعی دولت، نهایتاً به سرنگونی چنین رژیم‌هایی منجر خواهد شد.◄