و پيوند به يک ويدئو

یکی از متهمین به روزه خواری بیان می کند که فراموش کرده است که ماه رمضان است؛ دیگری می گوید که بیمار است و در ملاء عام اقدام به روزه خواری نکرده است؛ در یک کوچه بن بست در حال آب خوردن بوده که یک جوان از پایگاه بسیج محل وی را دستگیر کرده است. زن جوانی که بازداشت و حوالی ظهر به دادگاه رشت منتقل شده بود، گفت که امروز را روزه بوده اما به دلیل افت فشار و گرمای شدید مجبور به شکستن روزه خود کرده است که مامور گشت نیروی انتظامی وی را در در انتهای یکی از پارکها در حال خوردن آب و کلوچه دستگیر کرده اند. جوان دیگری که در خودروی شخصی اش در حال استعمال سیگار دستگیر شده بود، گفت از خاطر برده بوده که ماه رمضان است. قاضی بدون هیچ گونه توجهی به اظهارات متهمان، همان لحظه رای صادر می کند و اينگونه آرای صادره، برخلاف سایر جرایم، قابل اعتراض نیست.>>>

حرکت اعتراضی

حمیدرضا رحیمی

چنين به فدوی خبر رسیده که سرانجام یکی از وابستگان حکومت نیز، دست از جان ناقابل شست و در مقام اپوزسیون، به یکی از بی شمار مشکلات مردم مُتنبّهِ ایران اسلامی، که فقر فزاینده و بیکاری باشد، شدیداً واکنش نشان داده است. فرستادهء فدوی در واپسین بند گزارش خود افزوده است که برادر زادهء ریاست محترم آبدارخانهء بیت (رئیس جمهور- م) هم، با آنکه نیاز مالی ندارد، لکن در اعتراض به سختی کار و معیشت کولبران، در بلاد کفر و زندقه، به کولبری پرداخته است! سند مصور و منگوله دار اين خبر را در صفحات داخلی سايت ملاحظه کنید. ادامهء گزارش هم حاکی از آن است که عملهء بیت، پیرامون عملکرد این عضو زحمتکش خود، تاکنون اظهار نظری نفرموده اند!

جدال بر سر مبانی مشروعیت حکومت اسلامی

جمشید برزگر

سخنان اخير حسن روحانی و تأکید مجدد او بر این موضوع که مبنای مشروعیت حکومت اسلامی، و در راس آن ولی فقیه، رأی مردم است، بیش و پیش از آنکه اختلاف نظری فقهی باشد وجه و نمود دیگری از اختلافات فزاینده در راس هرم قدرت در جمهوری اسلامی است. با وجود حملات تند اصولگرایان، پاسخ ناصر مکارم شیرازی از مراجع تقلید شیعه، و نامهء تند و هشدارآمیز احمد جنتی در مقام رئیس مجلس خبرگان رهبری، پافشاری حسن روحانی بر مواضع اخیرش را تنها نمی توان به معنای اصرار او بر درستی نظرش در موضوع این مجادلهء محدود دانست؛ این پافشاری بیشتر از هر چیز دیگر به معنای ایستادگی و مقاومت او در منازعه ای علنی است که در سوی دیگرش رهبر جمهوری اسلامی ایستاده است. این اختلافات بسیار پردامنه است و تقریباً تمامی حوزه ها را در برمی گیرد: از بنیان های نظری حکومت گرفته تا اقتصاد، از تفسیر وقایع صدر اسلام گرفته تا سیاست خارجی، و از برنامه های آموزش و پروش گرفته تا آداب سخن گفتن. علنی شدن این اختلافات هم نشانهء شدت و عمق تضادهائی است که دیگر پشت درهای بسته و با مکانیسم های موجود حل و فصل نمی شوند. (به نقل از: پیک ایران)

در شناختِ «مزدورانِ نَرم»

مسعود نقره کار

عرصه ی فعالیت و کارش "مزدوران نرم" متفاوت است. عرصهء سخن و قلم، منبر و روضه و مداحی، روزنامه و کتاب و رادیو و تلویزیون و دیگر شبکه های اجتماعی و رسانه ای جولانگه این دست مزدوران بوده و هست. مزدوران عرصهء "مزدوریِ نرم" در حکومت اسلامی، به ویژه شاغلان در خارج از کشور، که اکثر آنان مزدورانی به ظاهر خشونت گریز و مخالف منازعهء فیزیکی و زور و اجبار می نمایند، بیشتر از میان شبه روشنفکران و اهل قلم، به ویژه اربابان روزنامه ای و رادیو و تلویزیونی و اینترنتی و سایر شبکه های اجتماعی، دستچین می شوند.

علی شریعتی: ایدئولوگ نظام سرکوب

(به مناسبت چهلمین سالگرد درگذشت او)

مجید محمدی

او، فراتر از ایدئولوگ انقلاب پنجاه و هفت (یا حداقل یکی از آنها)، ایدئولوگ حکومت اسلامی به عنوان نظام سرکوب و ترور نیز بوده است. هیچ کس مثل وی نظام سانسور، گزینش، دشمنی با غرب و لیبرالیسم سیاسی و اقتصادی، نفی حاکمیت قانون، نفی چرخش نخبگان، نفی آزادی‌های فرهنگی و هنری، تمرکزگرایی دولتی و دولت محوری، نظام چویان و رمه‌ای، دخالت در زندگی خصوصی، مرگ باوری، اقتدارگرایی و سرکوب هر روزه و همه جانبه را اسلامیزه نکرده است. اما این وجه از تاثیر وی کمتر مورد توجه قرار گرفته است.

نگاهی به دو رویکرد: «روشنفکری دینی» و «دانشجوئی»

تقی روزبه

* مبارزه علیه «شریعت و جمود تاریخی آن» را می توان و باید در کنار مبارزه برای جدائی دین از دولت و سیاست معطوف به قدرت، به عنوان دو بازوی مکمل فرهنگی و سیاسی علیه اسلام سیاسی بشمار آورد؛ اسلامی که داعش و نظام جمهوری اسلامی با داشتن خود ویژگی های سنی (وهابیت و یا اخوانی و...) و شیعی، گونه هائی از آن هستند.

* انتشار نامه ای به امضاء حدود پانزده نمایندهء مجلس که در آن به روحانی سفارش شده است «توجه ویژه‌ای به دانشگاه داشته‌ باشید!»، هم به لحاظ محتوائی و هم به لحاظ تقارن زمانی آن با سخنان تهاجمی اخیر خامنه ای (آتش به اختیار) در میان دانشجویان بسیجی و دستچین شده که در آن حتی به نمایندگان دانشجوپی مخالف جناح حاکم هم (چون انجمن اسلامی دانشگاه تهران) اجازه صحبت در محضرخامنه ای داده نشد، قابل توجه است.

روند پیدایش و اهدای «نشان مصدق»

دفتر پژوهش های راهبردی برای دموکراسی و حقوق بشر

جامعهء ما دورانی سخت و ملتهب را می گذراند و در عین حال می تواند و استعداد آن را دارد که تغییر و تحولی دموکراتیک، دادخواهانه و مسالمت آمیز را به سعی و کوشش آزادزنان و بیدار مردان و جوانان غیور و خردمند فرارو داشته باشد. «نشان مصدق» از هم‌اکنون به استقبال این تحول شگفت انگیز و گذار خردمندانه و رستاخیز میهنی برای حقوق شهروندی و ملی ایرانیان می شتابد و، برگرفته از توان گستردهء فکری ـ فرهنگی ـ اجتماعی و اخلاق مداری و فساد ناپذیری این شحصیت سیاسی درخشان تاریح معاصر ایران، نمادی است برای ابراز سپاس و تقویت انگیزه و گسترش توان ملی برای بازآفرینی جامعه ای آزاد، خودبنیاد و نیرومند.

اپوزیسیون هموند نظام!

جمشید اسدی

این نوشته در مورد مبارزه میان دو جناح اپوزیسیون مستقل و هموند نظام در ایران امروز است. در بخش نخست، به دو تجربهء تاریخی مبارزه با استبداد می‌پردازیم که در آن اپوزیسیونی به قدرت رسید که حال و روز مردم را سخت‌تر از پیش کرد. سپس، و بر پایهء درس‌گیری از این دو تجربه، به تميیز میان اپوزیسیون مستقل و هموند نظام در ایران امروز می‌پردازیم. گفتمان فرادست در هر دو نیرو، خشونت پرهیزی است. اما خواست بی‌درنگ این دو یکی نیست. یکی خواهان دموکراسی و دیگری در پی مصلحت‌جویی است. دیگر تفاوت این دو نیرو، رویکردشان به خط‌های قرمز نظام است. یکی از آن جدا و دیگر هموند آن است.

در رد ادعا‌هایِ بی پایهء «مجلسِ خبرگانِ رهبری»

م. رضائی تازيک

حکومت اسلامی مسلطِ بر ایران، «حقانیتِ» خویش را، در سی و هشت سال پیش، در یک همه پرسی به دست آورد و نه از طریق امام دوازدهمی که هزار سال پيش به «غیبت» رفته... به عبارت دیگر: اين «حکومت»، قبل از اینکه به «مشروعیت» برسد (یعنی بتواند مدعی این شود که در غیابِ امامِ به ته چاه رفته می خواهد جانشینی او را بر عهده بگیرد و چوپانی باشد که مردم را مانند رمه گوسپندان هدایت می کند)، محتاج به «حقانیت» بوده است و این «حقانیت» را در سی و هشت سال پیش در یک همه پرسی این جهانی/ زمینی بدست آورده است... اگر مردم در آن‌ زمان به حکومت اسلامیِ آقای خمینی «نه‌» می‌‌گفتند - یعنی به آقای خمینی و همفکران ا‌ش «حقّانیت» نمی‌‌دادند و قانون اساسیِ‌ مورد نظرِ آنها را تایید نمی کردند - دیگر هیچ مشروعیتی نمی‌‌توانست در کار باشد و، پس، ادعا‌هایِ رئيسِ «مجلسِ خبرگانِ رهبری» بی پایهء و مایه است.

مفهوم گریزیِ ما از «تقیه» کردن ماست

نیکروز اولاد اعظمی

اگر اصلاحات بعنوان ارزش انتزاعى به شكل مفهوم در يك كليت جمع شود بسيارى از رشته هاى باصطلاح سياست ورزى ما پنبه مى شود؛ چونكه اصلاحات، چه بعنوان روش و چه منش، بعنوان صفاتى از ذات انديشيدن و خلاقيت فكر، امر عرفى ست و نه بر مبانى درآميزى ارزش هاى اسلام و عرف كه شكست محتوم دارد. نمونهء روشن اين شكست انقلاب مشروطيت و انقلاب اسلامى ايران است. در اينجا “تقيه” كردن قبل از خودِ اصلاح طلبان اسلامگرا بر بى دينان و يا دين ناباوران مستولى ست، تا اندازهء سقوط به درهء اصلاح طلبى دينى. بر اصلاح دين از منظر سكولارها نه اينكه مخالفتى نيست بلكه يكى از اهداف مهم سكولاريسم است اما اصلاح طلبى دينى چه صيغه اي ست كه باصطلاح سكولارهاى سياست ورز خود را در آن محبوس كرده اند؟