تغییر در وضعیت کنونی دنيا، مستلزم تغییر در ایران است. و در ایران تغییری رُخ نخواهد داد، مگر با تغییر رژیم. هنرِ سیاست در این میان، همچون همیشه در سیاست، ممکن ساختنِ آن چیزی است که ضروری است. حال به هر وسیله‌ای که شده... جامعه‌ هرچه بیشتر در بافتِ خود، نسل اندر نسل، به رُشدِ اُرگانیک و منحصر بفردِ خویش، منحصر بفرد در کلِّ منطقه‌یِ غربِ آسیا، با خلاقیّتِ فرهنگی و ذاتی‌اش، دامن می‌زند و از فرقه‌ی متصلّبِ حاکم دورتر می‌شود. گسلی از این دست، یا با قاطعیت و با عقلانیّتی عملگرا پُر خواهد شد، یا با زلزله‌ای بالایِ هفت ریشتر. انتخاب میانِ این دو گزینه، پیش از آنکه در دستِ هشتگ ‌زنانِ فضایِ حرّافی ‌هایِ مجازی باشد، در دستِ سیاستمدارانی است دانا و توانا؛ سیاستمدارانی در قامت و کرامتِ سنّتِ طویلِ سیاست در سرزمینِ پارسیان.◄

جوانان و زمامداران جانی و بیمار

الاهه بقراط

مشکل رژيم اسلامی اما بر سر سن و سال و فرسودگی فیزیکی زمامدارانش نیست. بر سر ذهنیات بیمارگونه‌ و جنایتکارانه‌‌ی افرادیست که نه به فکر آزادی و آبادی و رفاه همگانی در این جهان بلکه درست همانطور که در ایران، هم هزار و چهار صد سال پیش و هم چها سال پیش به آن عمل کردند، متوجه غارت و تخریب و تصاحب و سلطه‌ی جهان است! این ذهنیت، دینی و مذهبی نیست! روانی و بیمار است! علی خامنه‌ای بیمار است! همانگونه که استالین و رفقایش و هیتلر و یارانش بیمار بودند!◄

بی عُرضه کیست؟

رامین کامران

می گویند چرا هنوز موفق به سرنگون کردن رژیم نشده اید. بسیار خوب، در این که رژیم سر پا ست بحثی نیست، ولی ببینیم داستان از چه قرار است. اول اینکه براندازی مرحلۀ آخر کار است. ولی آیا این کار تک مرحله ای ست؟ همین طوری یک هو براندازی می شود؟ یادتان رفته دفعۀ قبل چطور بود؟ فکر می کنید چون چهارتا شعار آبکی حقوق بشر و دمکراسی داده می شود، تکلیف کار روشن است؟ نه، نیست. به این دلیل نیست که اکثر قریب به اتفاق کسانی که این حرف ها را می زنند از همین سطر اول مطلب که فقط به درد مشق خط می خورد، جلوتر نمی روند.◄

یکی از بحران‌های همیشگی ایرانی‌ها بحران مسکن است. امروز در شرایطی کشور در یکی از بدترین بحران‌های اقتصادی خود به سر می‌برد، مساله مسکن برای بیشتر مردم تبدیل به مساله مرگ و زندگی شده است. دولت اما تقریبا منفعل است و سیاست همیشگی «بی‌تفاوتی به بازار» را پیش گرفته است. یکی از نتایج این سیاست، بازتولید مداوم دوگانه مرکز و حاشیه در سطح کشور و شهرهای مختلف آن است، دوگانه‌ای که فقط منحصر به مساله مسکن نیست و در تمامی سیاست‌های کلی نظام قابل مشاهده و ردیابی است.◄