تأسيس: 14 امرداد 1392

ای ميل:

iranian.sdmcc@gmail.com

سردبير: اسماعيل نوری علا  ◄

نسرین خانم، اين امامزاده شفا دهنده نيست!

فرامرز فهيمی

نسرین خانم! امامزاده ای که درست کرده اید اگر کمابیش سلیم النفس تر از رهبرش بود اما شفا دهنده نبود؛ اصلاً در قد و قوارهء حقوق بشری نبود و اصلاً نمی دانست حقوق بشر (یا به شر!) چیست. من در حکومت سابق چند ماهی همراه دانشجویان در زندان قزل قلعه بودم. منتظری و فهیم کرمانی و تنی چند از مذهبیون نیز آنجا بودند... منتظری بسیار ساده و زود باور و تجسم یک روستائی ساده دل بود (خمینی هم به این امر اشاره دارد) و تنها در زمینهء فقهی و اسلامی چیزهائی خوانده بود و دیگر هیچ از دنیا و مافی ها نمی دانست. او واقعاً برای همان گوشهء حجره ساخته شده و شکل یافته بود. از سیاست و اسلام سیاسی هیچ نمی دانست. از اسلام غلاظ و شداد و بگیر و ییند و بکش هیچ نمیدانست و هر گاه با ذکر شواهد و آیات و تاریخ این موارد را به او گوشزد می کردیم سرش را پائین می انداخت و از پایه منکر همهء آنها می شد. اسلام او «رحمانی» بود و البته با کمی هم «خدعه». حالا چگونه این بندهء ساده لوح به دام خمینی افتاده بود نمی دانم. مار هفت خط مسحورش کرده بود. حال شما می خواهید با معیارهای حقوق بشر «اسلامی» خودتان او را بزور وارد این بازار مکاره کنید میل خودتان است؛ شما آنقدر مشکلات و ناملایمات کشیده اید که آدمی در رو دربایستی می ماند که چه بگوید. تنها باید گفت: خواهشاً، هرگاه صحبت از حقوق بشر می فرمائید «اسلامی»اش یادتان نرود! (منبع)

چرا این روزها بد جوری در مورد نسل جدید درمانده ام
کیان صارمی، دبیر بازنشستهء ادبیات

سال های پیش وقتی به درس لیلی و مجنون می رسیدم و با حسی شاعرانه داستان این دو دلداده را تعریف میکردم قطره اشکی از چشم دانش آموزی جاری می شد. یا به مرگ سهراب که می رسیدم همیشه اندوه وصف نشدنی را در چهرهء دانش آموزانم می دیدم .همیشه قبل از عید اگر برای فراش مدرسه از بچه ها عیدی طلب می کردم خیلی ها داوطلب بودند و خودشان پیش قدم... و امسال وقتی عیدی برای پیرمرد خدمتگزار خواستم تازه بعد از یک سخنرانی جگر سوز و جگر دوز هیچ کس حتی دستی بلند نکرد؛ وقتی به مرگ سهراب رسیدم یکی از آخر کلاس فریاد زد: «چه احمقانه! چرا رستم خودش را به سهراب معرفی نکرد که این اتفاق نیفتد؟» و نه تنها بچه ها ناراحت نشدند که رستم بیچاره و سهراب به نادانی و حماقت هم نسبت داده شدند... وقتی شعر لیلی و مجنون را با اشتیاق در کلاس خواندم و از جنون مجنون از فراق لیلی گفتم یکی پرسید: «لیلی خیلی قشنگ بود؟» گفتم: «از دیدهء مجنون بله، ولی دختری سیاه چهره بود و زیبایی نداشت». این بار نه یک نفر که کل کلاس روان شناسانه به این نتیجه رسیدند که «قیس بنی عامر از اول دیوانه بوده عقل درست حسابی نداشته که عاشق یک دختر زشت شده، تازه به خاطر او سر به بیابان هم گذاشته...» خلاصه گیج و مات از کلاس درس بیرون آمدم و ماندم که باید به این نسل جدید چه درسی داد که به تمسخر نگیرند و بدون فکر قضاوت نکنند. ماندم که این نسل کجا می خواهند صبوری و از خود گذشتگی را بیاموزند. نسلی که از جان گذشتن در راه عشق برایشان نامفهوم، کمک به همنوع برایشان بی اهمیت، مرگ پسر به دست پدر از نوع حماقت است. و امروز به این نتیجه رسیدم که باید پدر مادر های جوان که بچه های کوچک دارند از همین الان جایی در خانهء سالمندان برای خودشان رزرو کنند. این نسل تنها آباد کنندهء خانهء سالمندان خواهند بود...

بر اساس آمار رسمی دولتمردان حکومت اسلامی، سيزده میلیون نفر حاشیه نشین در اطراف شهرها ویلان هستند، پانزده میلیون دنبال پروندهء خود در محاکم قضایی سرگردان هستند، چهل پنجاه نفر ایدزی شناسایی شده اند، یک میلیون نفر معتاد به مواد مخدر شده اند، پنجاه هزار نفر در حوادث رانندگی جان می دهند، روزی چند هزار نفر بر اثر آلودگی هوا جان می بازند، ده میلیون نفر جوان دختر و پسر از ازدواج جا مانده و ازدواج نکرده به سن پیری و از کارافتادگی رسیده اند و خلاصه اینکه با احتساب جمعیت فعلی کشور در حال حاضر تعداد بدبخت بیچاره های مملکت از آمار هشتاد میلیونی جمعیت کشور بالا زده است و عنقریب است که برای ابتلا به بدبختی و بیچارگی جدید در سایر موارد آدم کم بیاوریم و باید هر چه سریع تر جهت افزایش بیکاران و حاشیه نشینان و گدایان سرچهارراه ها و گرسنگان و بزهکاران و... تولید مثل و زاد و ولد افزایش یابد تا از نظر بدبخت بیچاره به خارج وابسته نشده و مجبور به واردات بی خانمان و گدا و گرسنه از هند و پاکستان و بنگلادش و برمه و سایر کشورهای بدبخت پرور نشویم!

ضرورت شادی بر مرگ حاکم جائر

سیامک مهر ( پورشجری)

بيش از ده روز از مرگ اکبر رفسنجانی، یکی از لاشخورهای حکومت اسلام و یکی از پلیدترین جنایتکارها و دزدهای حکومت اسلامی، گذشت اما واکنشی بدانگونه که شایستۀ چنین اتفاق خجسته و میمونی بود از سوی ملت ایران مشاهده نشد. آنطور که انتظار می رفت مردم ایران در مرگ و نابودی چنین عنصر پلید و تبه کار و تروریست و نیز به یمن رهاشدن و پاک شدن جامعه و زندگی و شهر و کشور خود از نکبت وجود حداقل یکی از روحانیان و جادوگران و کلاهبرداران الهی، شادمانی و پایکوبی و دست افشانی نکردند. این قلم دو دلیل عمده برای این اتفاق می شناسد...

بر ما چه رفته است؟

(در حاشیه فوت هاشمی رفسنجانی)

پرویز دستمالچی

مبارزه رفسنجانی با دیکتاتوری در نظام پیشین و به زندان رفتن اش و... نه برای آزادی، که برای شکل دیگری از حکومت استبدادی- دیکتاتوری بدتر، حکومت تامگرای اسلامی- ایدئولوژیک بود. او یک بنیادگرای تمام عیار اسلامی بود که در دو دهه آخر زندگی اش، برای بازگشت دوباره به قدرت از دست رفته اش، به توهمات "دمکراتیک" کردن یک حکومت از بنیاد ایدئولوژیک  دامن می زد تا کسب آراء کند . او به نام "الله" نظمی را بنا نهاد که انسان را از نگاه حقوقی در برابر قانون حداقل به هفت مقوله تقسیم کرد. از فقها و مجتهدان که همه کارهء خود خواندهء "الله" شدند و تمام نهادها و ارگانهای اساسی حکومت را به انحصار خود درآوردند تا... و واجب القتل ها و تا کسانی که هنگام کشتار دسته جمعی آنها (زندانیان سیاسی)، و در توجیه این جنایت، در مقام امام جمعه موقت تهران گفت "نان زیادی ندارند که به آنها بدهند".

برآمدن روسیه از خاورمیانه

میثم بهروش

شاید به راحتی بتوان ادعا کرد که مداخله نظامی‌ روسیه در سوریه -که از اواخر سپتامبر سال دو هزار و پانزده آغاز شد و روند جنگ را به نفع رژیم سوریه تغییر داد- هم مسکو را قادر ساخته تا استراتژی خفه کردن تروریسم در نطفه را دنبال کند و هم سکوی پرتابی برای ارتقای آن به جایگاه بالادستی و هم‌تراز با آمریکا در معادلات جهانی فراهم کرده: جایگاهی که دست یافتن به آن در شرایط عادی نیازمند لوازمی‌ فراتر از به کارگیری قدرت نظامی‌و بمباران ‌های هوایی‌ست. بهر حال، باید دید که آیا روسیه خواهد توانست از موقعیت کنونی‌اش در خاورمیانه برای تأمین منافع بلندمدت ملی مانند ارتقای امنیت پایدار و توسعهء اقتصادی کلان استفاده کند یا سیاست خارجی تهاجمی ‌اش در آینده نتیجه عکس داده و تبعات منفی آن گریبان ‌گیر کشور خواهد شد؛ همچنانکه جنگ عراق و افغانستان ایالات متحده را گرفتار کرده و در نهایت باعث تزتزل جایگاه ابرقدرتی آن شده است.

فروش «بی‌سابقه» تسلیحات در دولت اوباما

حسین آرین - سايت راديو فردا

باراک اوباما در دوران ریاست جمهوری‌اش حضور نظامی آمریکا را در افغانستان و عراق به میزان چشمگیری کاهش داد و به رغم فشارهای داخلی، با حداکثر خویشتن‌داری در مقابل تهدید‌های غیر مستقیم خارجی، از اعزام نیروی زمینی به سوریه و دیگر مناطق جنگ زده دوری جست و فعالیت‌های نظامی آمریکا را به فرستادن مشاوران و اجرای عملیات ویژه و بمباران‌های هوایی محدود کرد. او به دیپلماسی نرم و پرهیز از دخالت قهری و جنگ تاکید کرد اما در مقابل از فروش انبوهی از انواع ساز و برگ نظامی پیشرفته به کشور‌های دوست و هم‌پیمان دریغ نورزید. آنگونه که آمارهای وزارت دفاع آمریکا، پنتاگون، نشان می‌دهد صادرات تسلیحاتی دولت اوباما در هشت سال گذشته از مرز دويست و هفتاد و هشت میلیارد دلار فرا‌تر رفته است.

در رفتن هاشمی رفسنجانی

امیر مُمبینی

از سه معمار عمده‌ء نظام او «گرسیوز» نظام بود، در رکاب «افراسیاب نظام»، که خمینی بود، و به موازات «پیران نظام» که منتظری بود. در سه‌چهر قدرت در اسطوره‌ء ایرانی، آنگونه که در شاهنامه آمده است، افراسیاب حاکم و قدرت عریان است، پیران ویسه حضور خیر در جبهه‌ء شر، و گرسیوز عامل تدبیر و نیرنگ است. منتظری نمادی از پیران ویسه شد؛ مهربان و محبوب و قربانی خوبی خود. اما حکایت گرسیوز دیگرگونه است. او بسیار پیچیده عمل می‌کند. خونسرد و ساکت است و مبهم سخن می‌گوید و در مه عمل می‌کند. او از تدبیر تیغی بُرا تر از شمشیر می‌سازد. می‌بُرد، اما نه با شمشیری بر دست. تدبیر او را آهنگر سیاست به شمشیر بدل می‌کند. آدمی از دست او کلافه می‌شود و وی را گُجسته می‌خواند.

نگاهی تحليلی به عواقب مرگ اکبر هاشمی رفسنجانی