1. ما با مذهب و عقيدهء هيچکس سر دعوا نداريم اما حضور مذهب و ايدئولوژی هيچکس را در قانون اساسی و نهادهای حکومتی  نمی پذيريم.

2. همچنين، از آنجا که حکومت اسلامی مسلط  بر ايران را قابل اصلاح و حتی قانونی نمی دانيم، طبعاً، در خارج کشور، از آن مطالبه ای هم نداريم؛

3. و به همين دليل می توان انتظار داشت که  نام هيچ يک از هواداران جنبش در زير نامه هائی که خطاب به گردانندگان رژيم نوشته می شوند ديده نشود.

4. اما، در عين حال، ما از همهء مطالبات بر حق هموطنان اسير خود در داخل از غاصبان حکومت مسلط بر کشورمان حمايت می کنيم.

5. آنچه دراين سايت اختصاصی و غير خبری منتشر می شود يا در موافقت با سکولار دموکراسی است (مثل نوشته های انحلال طلبان و مخالفان حکومت اسلامی) و يا در مخالفت با آن (مثل نوشته های اصلاح طلبان، که با نوار توضيحی مشخص می شوند) و يا مسائل را بصورت جدی و طنر از ديدگاه سکولار دموکرات مطرح می کند. در همه حال اصولی که در صدر اين صفحه آمده و نيز در «پيمان نامهء عصر نو» منعکس اند، راهنمای ما محسوب می شوند.

6. انتخاب مقالات وارده و برگرفته از منابع مختلف، و همچنين انتخاب تيتر مناسبی برای آنها  با سردبير است.

7. به احترام «جمهوريت»، در اين پايگاه، هر کجا سخن از حکومت مسلط  بر ايران پيش آيد، واژهء «جمهوری» به «حکومت» يا «رژيم»  تبديل می شود.

ترسیم سیمای دوریی یک آیت الله

نرگس نامدار

این عکس را کسی انداخته است که تولیت آستانی را دارد که بزرگ ترین موقوفه جهان است با ثروتی افسانه‌ای و البته معاف از مالیات، که اگر همان مالیات را پرداخت می‌کرد از شمار مستضعفان کشور کم می‌شد. رییس چنین تشکیلاتی مقابل دوربین صدا و سیما نشست و گفت: « زندگی بنده با چشیدن طعم فقر همراه بوده است، من احساس فقر و محرومیت را چشیده‌ام.»... این مدعی پیرو امام علی‌ که هوادارانش بر سیادت وی تاکید فراوان دارند و برای رسیدنش به مسند ریاست جمهوری کمپین صلوات برپا کرده‌اند، اما حاضر نیست از درآمد تشکیلاتی که به امانت در اختیارش قرار گرفته به نفع مدارس مناطق محروم ریالی را به عنوان مالیات پرداخت کند.

دموکراسی سکولار نه پایان که آغاز کار است!

سام قندچی 

در صد و پنجاه سال گذشته، انکار اهميت «دموکراسی سکولار»، بمدد خاطر نشان ساختن به کمبودهای موجود در عرصه های عدالت اجتماعی، نابرابری های اقتصادی و آزادی های عقیدتی و سیاسی در کشورهای مدرن، همواره روشی بوده است تا کمونیست ها، آنارشیست ها، پسامدرنیست ها و بنیادگرایان مذهبی، بتوانند به کمک آن اتوپی ها و مدينهء فاضله های خود را بعنوان «نوشدارو» مطرح کنند... حال آنکه «دموکراسی سکولار» پایان کار نیست؛ مدینهء فاضله هم نیست؛ اما تنها جامعهء مدرنی که بر دموکراسی سکولار مبتنی است دارای امکاناتی است که بمدد آنها می شود در راستای مقابله با همهء مصائب مورد اشارهء جويندگان «مدينهء فاضله» فعالیت کرد.

مردم بشدت از انتخاب شدن برخی نامزدها وحشت دارند، آنها از ادامه این فضای بسته سیاسی و فساد و خشونت ساختاری خسته اند. من صدای نفس های داغی را می شنوم که صبرشان به پایان رسیده و دیگر نمی شود کسی چون احمدی نژاد را بر آنان تحمیل کرد. انتخاباتی دیگر مانند هشتاد و هشت، آغاز خشونت های خیابانی است و سرانجامش، فروپاشی خواهد بود... مردم در انتظار رفع تحریم ها و براه افتادن اقتصاد و روابط سالم خارجی بودند. اگر با آن انتخابات قبلی مسئله تحریم ها و توقف سقوط آزاد اقتصاد کشور حل نمی شد، بی شک ما شاهد شورش های غیرقابل کنترل مردم بودیم که احتمال داشت به جنگ های مرزی داخلی هم کشیده شود.

چرا اهل سنت و اقوام نباید به روحانی رای بدهند؟

عبدالستار دوشوکی

بیش از هزار و ششصد و سی و شش داوطلب شیعه مذهب، از پیرمرد هشتاد و دو ساله گرفته تا جوان هجده ساله، برای دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری ثبت ‌نام کردند. اما حتی یک سنی مذهب برای محض تفنن و جولان دادن، جرات ثبت نام نداشت. زیرا حدود هجده میلیون مسلمانان اهل سنت ایران فقط حق انتخاب کردن دارند و نه انتخاب شدن! اما کارناوال تکراری انتخابات و شعارهای تکراری تر آن، نظیر برادری و برابری کامل بین شیعه و سنی و همهء اقوام ایرانی توسط همهء کاندیداهای ریاست جمهوری بی وقفه تکرار می شود زیرا نیک می دانند که ما اهل سنت و اقوام از حافظه تاریخی بسیار ضعیف و ساده لوحی و زودباوری بسیار مزمن و بالائی رنج می بریم.