تبی که به لرز نشست

دربارهء وعده های انتخاباتی روحانی

تقی روزبه

لیست کابینه و مراسم تحلیف روحانی مناسکی بودند برای فاتحه خوانی و دفن وعده های انتخاباتی روحانی و انتظاراتی که برانگیخته بود! پیشتر گربه را دم حجله ذبخ کرده بودند: ابتدا شمشیر آخته سرنوشت بنی صدر را بالا بردند. سپس با مشرف شدن نزد آقا پیشاپیش توقعات و خواسته های او مطرح شدند. در این دیدار معلوم شد که روحانی لیست تمامی وزراء پیشنهادی خود را پیش از طرح در مجلس و یا در انظار عمومی با رهبری در میان گذاشته است که البته بدلیل شوری بییش از حد آن مورد اعتراض برخی نمانیدگان هم قرار گرفت. هم چنین معلوم شد که در مردمسالاری دینی از نوع ولایت فقیهی، رئیس جمهوری که از خلال صافی شورای نگهبان رده شده ه حتی قادر به انتخاب آزاد افراد کابینه خود هم نیست.

وزیر دادگستری: یک متهم به جنایت علیه بشريت!

سايت عدالت برای ایران

رییس جمهوری اسلامی ایران، حسن روحانی، سیدعلیرضا آوایی را به عنوان وزیر دادگستری به مجلس معرفی کرد. آوایی به دست داشتن در کشتار زندانیان سیاسی در سال شصت و هفت متهم است و در فهرست تحریم‌های حقوق بشری اتحادیه اروپا قرار دارد. او خود تایید کرده که در آن سال دادستان انقلاب دزفول بوده است. بر اساس شهادت محمدرضا آشوغ، یکی از معدود زندانیان جان به‌دربرده از کشتار آن سال، آوایی در این سمت عضو هیات مرگ بوده و در تصمیم‌گیری در مورد اعدام ده‌ها زندانی سیاسی نقش داشته است. مصطفی پورمحمدی، وزیر پیشین دادگستری در کابینه روحانی نیز عضو هیات مرگ در استان تهران بوده که مسئول اعدام هزاران زندانی سیاسی در آن سال در زندان‌های اوین و گوهردشت است. علیرضا آوایی همچنین به دلیل دست داشتن در نقض حقوق بشر در وقایع پس از انتخابات سال هشتاد و هشت، به کشورهای اتحادیه اروپا ممنوع‌الورود است و اگر اموالی در این کشورها داشته باشد بلوکه می‌شود. براساس مصوبهء شورای اروپا، آوایی به عنوان رییس دادگستری تهران مسئول بازداشت‌های خودسرانه، نقض حقوق زندانیان و افزایش آمار اعدام‌ها بوده است. در صورتی که مجلس هفته آینده به علیرضا آوایی رای اعتماد بدهد، وزیر دادگستری ایران اجازه سفر به هیچ‌یک از کشورهای اروپایی را نخواهد داشت.

پایانی بر توهمات انتخاباتی!

بهداد بردبار

با نظر به سیر تاریخی شعارها و فضاسازی های انتخاباتی در طی بيست سال اخیر، سقوط و پس رفت مطالبات و متعاقباً شعارهای انتخاباتی را به وضوح می توان در آنها دید (خرداد هفتاد و شش: توسعهء سیاسی، اردیبهشت نود و شش: امنیت!) اما اگر این سیر در بيست سال اتفاق افتاده است، نیروی سیاسی بر آمده از انتخابات نود و شش حتی نیازی به این نمی بیند که شعارهای انتخاباتی خود را حداقل تا دوماه - تنفیذ دولت جدید- هم ادامه بدهد.

چرا بختیار ربعِ قرن پس از مرگ همچنان زنده است؟

رضا پرچی‌زاده

پانزدهم امرداد امسال بیست و ششمین سالگردِ قتلِ شاپور بختیار به دستِ عواملِ رژیمِ ولایتِ فقیه است. نزدِ ایرانیان معمول است که در سوگِ شخصیت‌های مشهور منقبت‌ سرایی کرده از خصائل‌ و کمالاتِ فردی‌‌شان بگویند و ارزیابیِ نقشِ آنها در حیاتِ جمعیِ جامعه را عموما به وادیِ فراموش بسپارند. من در این نوشته قصد ندارم آن سنتِ مألوفِ جوامعِ محافظه‌کار از ترسِ استبداد را دنبال کنم. بختیار خود با حضورِ جسورانه در حوزه‌ء عمومیِ بحران‌زده هنگامی که به وی نیاز بود، این سنتِ محافظه‌ کارانه را شکست. لذا من هم می‌خواهم در این یادبود سنت‌شکنی کنم و به جای منقبت‌سرایی برای شخصِ وی، از اهمیتِ فکری- فرهنگی- سیاسیِ ایستادگیِ بختیار بر آرمان‌های انقلابِ مشروطه برای جنبشِ آزادی ‌خواهیِ امروزِ ایران بنویسم.

آغاز بکار وبلاگ «فرهنگ و سیاست»

آرشيو آثار کورش اعتمادی

اخيراً وبلاگ «فرهنگ و سیاست»، آرشيو آثار کورش اعتمادی، يکی از روشنفکران سياسی و از بنيان گزاران جنبش سکولار دموکراسی ايران، آغاز بکار کرده و به گنجينهء آثار متفکران ايرانی دربارهء مفاهیم سکولاریسم، جامعهء مدنی و «حکومت نامتمرکز» فزوده شده است. برای آشنائی با اين وبلاگ بهتر است يادداشت خود آقای اعتمادی را در مورد برنامه های اين پايگاه بخوانيم که در بخشی از آن می نويسند: «مجموعهء این نوشتارها اگر زمانی در جایی امکان نشر یافتند، در یک پراکندگی محض منتشر شدند که در چنین وضعیتی هرگز موفق نشدم تا ارتباط منطقی بخشهایی از آنها را که در کاتگوریهای یکسانی با یکدیگر قرار گرفته بودند بنمایش بگذارم. حال از اینکه پس از سالها بی گُدار به آب زدن ها درصدد برآمده ام تا امکان مستقلی جهت نشر مقالات در دسترسم فراهم آورم بسیار خوشحالم».

محسن حسام مظاهری

در سال‌های اخیر، شدت‌ گرفتن ناامنی برای مذهبی ها، به‌موازات عوامل دیگر مانند تقویت شکاف‌ها و تقابل‌های فرهنگی در جامعه ـ که آن‌ها هم تاحد زیادی محصول تنگناهای حکومت دینی اند ـ سبب شده است که بخشی از جامعه‌ی مذهبی‌ها احساس اقلیت ‌بودگی کرده و به نسخه‌ی دهه‌های بيست و سی بازگردند و دوباره سیاست بقا را در پیش گیرند. با این تفاوت مهم و معنادار که این‌بار مصادیق این سیاست، فراتر از مدارس است و همه‌ی دیگر فضاهای عمومی را شامل می‌شود. مذهبی‌ها، و مشخصاً مذهبی‌های جوان، و دقیق‌تر: مذهبی‌های جوانِ طبقات متوسط و بالای شهرهای بزرگ، در موقعیتی پراگماتیستی در حال تولید فضاهایی گرچه کوچک و محدود، ‌اما در عوض «آزاد» و «امن» برای خود هستند. «کلونی‌»هایی جدا از «دیگران». فضاهایی که نوعاً‌ با سبک زندگی، مصرف و زندگی روزمره‌‌شان مرتبط است.

حملهء مردم به معممین و ترس مقامات!

نوشین ثابتی

مشاهده روز افزون خشونت ها و درگیری های خیابانی به تنهایی کافی ست که به شدت عصبیت افراد جامعه پی برد. محرومیت، نا امیدی و دلسردی، فقر و بیکاری، اعتیاد و بی عدالتی های اجتماعی و دها درد دیگر عامل فشارهای روز افزون عصبی است که امان مردم را بریده. مشکل افسردگی و اضطراب، خفیف ترین بیماریی است که در ایران تقریباً همه گیر شده. بسیاری از مردم با استفاده از داروهایی که بدون نسخه و با مخارج زیاد بدست می آورند، سعی دارند به نوعی بدبختی ها را تحمل و به زندگی ادامه دهند. در چنین موقعیتی آخوند بیسواد، بیکار و مفت خوار که هیچ درکی از درد جامعه ندارد، به مردم امر و نهی و توهین می کند! اینها همان دلایل جرقه است.