|
باور به سکولاردموکراسی يعنی حکومت اسلامی اصلاح پذیر وحتی دگرگونی پذير نیست وباید آن را از بیخ وبن برانداخت تنها راه «نجات ایران» تقویت درک ما از مفهوم «کشور - ملت» است و آنچه که «ملی» (متعلق به ملت) است! برشی از سخن خامنه ای: «حوزه هاى علميه نمى توانند سكولار باشند. اينكه ما به مسائل نظام كار نداريم، به مسائل حكومت كار نداريم، اين سكولاريسم است»(+). تاريخ اعلام موجوديت «جنبش»: 14 امرداد 1392 |
||||||
|
آنانی را که نمی توانند متون فارسی را بخوانند با اين سايت آشنا کنيد.
سایت پرونده های سمعی و بصری سیاسی
|
|||||
|
|
|
|||||
|
* ابراهیم رئیسی: حوزهء علمیهء قم برای مشکلات کشور راهکار ارائه دهد. * فدوی در پاسخ عرض می کند که: والله برادر حجت الاعدام، بقول سید قاسم (مش قاسم سابق ـ م) دروغ چرا، تا اعدام آ آ آآ... فدوی حرفی ندارد لکن، بین خودمان باشد، حال که برادران در اعتکاف هستند عرض می کند که آن جای امضای تفاهمنامه با حوزهء جهلیه برای کاهش بلایای طبیعی، هنوز درد می کند فلذا یواشکی عرض می کند که: ما را بخیر تو امید نیست، شر مرسان!◄
سپاس و مرثیه ای کوتاه در سوگ پرویز قاضی سعید گزارش ها، نوشته ها و داستانهای او در روزنامه اطلاعات و مجله دختران و پسران آن زمان برای نسل من و نسل ماقبل و مابعد من جذابیت فراوانی داشت. به حق او یکی از پیشگامان دنیای رمان نویسی مدرن ایران بود و به عبارتی بعنوان "معلم عادت دادن به کتاب خواندن" بر گردن چند نسل حق دارد. زیرا در گرایش دادن نوجوانان و جوانان به کتاب و مجله خواندن پیشقراول و ممتاز بود. روانش شاد و یادش تا ابد جاودان باد و راهش مثل همیشه پر رهرو باد.֎
جنبش سکولار دموکرسی ایران خود را در اندوه درگذشت پرویز قاضی سعید که هرگز کلامی خلاف سکولار دموکراسی نگفت شریک می داند.
گفتگوی امروز نما با پرویز قاضی سعید◄
«نشر نو» رمان «درد نهفته» اثر اندرو میلر را به ترجمهء منوچهر بیگدلی خمسه منتشر کرده است. حاصل کار اثری خواندنی و ستودنی است؛ حاوی پرسشی اساسی دربارهء امر وجودی «درد». این رمان روایتی است از دوران طلوع علوم تجربی در اروپا در قرن هیجدهم، سرآغاز تفوق عقلانیت مدرن، دورانی که آدمی قادر می‌شود از دریچه‌ای نوگشوده، به چشم اندازهای جدیدی بنگرد، در حالی که هنوز هستی‌اش در جهان پیشامدرن ادامه دارد.◄
اولین مواجهه با حجاب: از بهت و پذیرش تا درد و عادت این گزارش حاصل مصاحبه با چهارده نفر از این زنان است و دریچه‌ای کوچک به‌سوی موقعیت غیرعادی‌ای که گویی برای همگان «عادی» شده است. از چهارده زنِ ۲۶ تا ۷۸ ساله‌ای که با آنها مصاحبه کردم، دو نفرشان چادری هستند؛ یک نفر دیگر قبلاً چادر به سر می‌کرده است و حالا با حفظ اعتقاد به حجاب، فقط روسری به سر می‌کند؛ شش نفر از آنها قبلاً چادری بوده‌اند اما اکنون حجاب ندارند؛ یک نفر از این پنج نفر هنوز در برخی جمع‌های خانوادگی روسری به سر می‌کند؛ پنج نفر دیگر نیز که از خانواده‌های سکولار آمده‌اند، چالش‌هایشان با حجاب از زمان ورود به جامعه شروع شده است.◄
چندی پیش از فرامرز سه‌دهی، شاعر جنوب، در یک گفتگو پرسیده بودند که کدام شعرش را مجوز چاپ نداده‌اند که حسرتش را بخورد. سه‌دهی در پاسخ گفته بود: «شعری مثل مرگ بر میدان‌ها»... او در جای دیگر همان مصاحبه می‌گوید: «در سرزمین من از لوبیا تا کلمه سیاسی‌اند. نان سیاسی ست. کالباس سیاسی ست. پیتزا سیاسی ست. لیوانِ آب سیاسی ست. گیسوان معشوقه، سیاسی ست. در سرزمین من از کفیشه‌ی آبادان تا خیرآبادِ بهبهان سیاسی‌اند. در سرزمین من مرگ هم سیاسی ست.»◄ |
برای خالی نبودن عریضه:
اول ماه مه، روشنفکران چپ، و کارگران
(همراه با خاطراتی شخصی)
یا رَب، چقدَر فاصلهء دست و زبان است! در نگاهی با دور تُند به زیست ۴٣ سالهء سازمان ها و احزاب مدّعی سوسیالیسم، و در پیوند با کارگران و زحمتکشان، به سرعت به این نتیجه خواهیم رسید که آن ها از زمان تشکیل حزب کمونیست ایران تا کنون همیشه و در همه جا شعار “کارگران و زحمتکشان جهان متّحد شوید” را سر داده اند اما، به ضرس قاطع، هیچ یک از آن ها نه تنها با دیگر مدّعیان این عرصه نتوانسته اند به یک ائتلافِ ولو محدود و موقّت دست یابند، بلکه در انسنجام و اتّحاد درونی خود نیز فاقد قابلیّت های لازم بوده اند.◄ |
|||||
