و پيوند به يک ويدئو

درخواست پرسش رسانه ها از آقای اصغر فرهادی

اسفنديار منفردزاده

درود بر شما. یادآوری کنم که این بزرگ سینمای جهان، عباس کیارستمی از 16 سال پیش -به هر دلیل- نتوانست در ایران فیلم دلخواه خودش را بسازد. اما اجازه می خواهم به آگاهی شما برسانم که من- اسفندیار- «صراحت گفتار» سینما گر با ارزش مان، آقای فرهادی را درنیافته ام. اگر «آزادی بعد از بیان اندیشه» در جامعه ای نباشد، البته زبان تمثیل و استعاره در هنرها بکار می آیند. این بزرگوار اگر توان بیان نام «سفره لیسان سیاسی» را ندارند، بهتر بود این شعار سیاسی و پرسش برانگیز و ناشفاف را بیان نمی کردند تا هرکس بتواند مناسب باور خود برداشت کند و دگراندیشِ خود را «سفره لیس سیاسی» بداند.... اما اکنون که فرمایش کرده اند، ناگزیر هستند همچون استادشان کیارستمی، با صداقت «سفره لیسان سیاسی» را معرفی کنند. طرح این پرسش شفاف کننده بیان مبهم «سفره لیسان سیاسی» وظیفهء رسانه های مسئول داخل ایران است تا گفته به «صراحت» برسد. هنرمند ارجمند، آقای اصغر فرهادی، لطف کنید «سفره لیسان سیاسی» را نام ببرید (ده نمره)، «شکل آن ها را هم بکشید!» (ده نمره) آنگاه قبول شوید؛ تا سیه روی شود هرکه در او غش باشد. بدرود- اسفند - یار و نوید بهار.

پيوند به سخنان فرهادی در مراسم تشييع پيکر کيارستمی >>>

کیارستمی و مرده خوارانِ مترصّد

محمد نوری زاد

دیروز با این که نا نداشتم، رفتم مراسم تشییع پیکر آقای کیارستمی. که در این سالهای سرد و طرد، هم اسمش هم فیلم هایش و هم خبر موفقیت های بین المللی اش نه بر میز مسئولان نشست و نه به صدا و سیما راه یافت و نه به دستگاه های فرهنگی. اما از وقتی این مرد بزرگ بارِ جسمش را بر زمین نهاد و رفت، هم صدا و سیما فرت و فرت فیلم ها و خبرهایش را پخش می کند و هم مسئولانِ سرفرو برده سر بر می آورند و ابراز فضل و ارادت می کنند یکی یکی. نیز دیروز در مراسم، برادرانِ فرهنگی و ارشادی کلاً کیارستمی را زدند زیر بغلشان و کلّ هیمنه اش را مصادره کردند برای نظام مقدسشان. جوری که اگر یکی کیارستمی را نمی شناخت، باورش بر این می رفت که این آدمِ قالب تهی کرده ی مطرود و منفور، نماز شبش ترک نمی شده در این سالهای سه طلاقگی. برادران با جابجا کردنِ جنازه اش چنان فریاد می کشیدند: بگو لااله الا الله، و چنان در رثایش شعرهای عارفانه فرو می باریدند، و چنان بر جنازه اش الله اکبرهای نمازِ میّت را دانه دانه بر می شمردند که اصلاً نه انگار تا همین یک هفته ی پیش سایه اش را با تیر می زده اند در هرکجا.  برادر رییس جمهور در آن مراسم چه می کرد آیا؟ یا چندی از نمایندگان مجلس؟ یا معاون وزیر ارشاد؟ اینها که تا دو روز قبلش شهامت اسم بردن از استاد را نداشتند، نمی دانستند آیا روح وی از حضور مزورانه شان در رنج است؟ من این مرده خواری را در کمین استادانی می دانم که همین اکنون در مدار نفرت نظام مقدس اند و هیچ دستگاهی نیز شهامت یاد آوریِ اسمشان را حتی ندارد. استاد شجریان بماند برای ما دویست سال. اما اگر روزی سر بر بالین خاک نهد، از پستوهای صدا و سیما، مدیرانِ ترسیده ی امروز – بفرموده – ترانه ها و سرودها و نغمه های قرآنی و ربناهای وی را بیرون می کشند و پی در پی پخش می کنند که: ببینید و بشنوید این بوده استاد کم نظیر آواز ایرانزمین ما. و در مراسمش نیز بسیاری از مرده خواران در ردیف جلو می نشینند به نمایندگی از مجلس و رییس جمهور و بیت رهبری و ارشاد و هرکجا. استادانِ مطرود، از همین امروز باید راه را بر این مرده خواران ببندند. با یکی دو خط وصیت. چه ایرادی دارد استاد کم نظیری که در زنده بودنش مطرود و منفور نظام مقدس بوده، بعد از مرگ  نیز جنازه اش به آوارگی در افتد و هیاهویی با وی نباشد هیچ؟ بیست و یکم تیرماه نود و پنج - تهران

سینمای کیارستمی: زند‌گی به مثابه‌ امر سیاسی

امید کشتکار

در جهان دینی، زندگی می‌کنیم برای آن‌که جهان بعد را بسازیم. عمل نیک و جمع کردن توشه برای آخرت و حتی عمل زندگی کردن خود نوعی مراسم آیینی است در تکریم مرگ. در این مفهوم مرگ در دین هم‌ذات زند‌گی و عامل پیش‌برد اوست و بدون تفکرِ مردن زندگی پوچ و بی‌مفهوم است. در چنین مفهومی، کیارستمی با عمل هنرمندانه بر طبل زندگی می‌کوبد. هنرمند در لحظه‌ی مقتضی بر سیاست پا می‌فشرد بدون این ‌که لزوماً عمل سیاسی را بازتاب دهد. این تأکید او بر مفهومی «این ‌جهانی» همان عمل سیاسی لازم است؛ همان مخالفت و ایستادگی در برابر حاکم مذهبی. از همین روست که فیلم‌هایش توسط دستگاه عریض و طویل سانسور دولتی به محاق توقیف می‌روند، زیرا دین در طول تاریخ یا هنر را برای ترویج ایدئولوژی مرگ ‌باورانه‌ء خود به خدمت می‌گیرد و یا هنرمند را از خود می‌راند و تکفیر می‌کند. راه میانه‌ای وجود ندارد.

روشنفکری يعنی چه؟

گفتگو با اسماعيل نوری علا

گفتگوگر: نشريهء اينترنتی «روشنفکر»

من علی شريعتی، بازرگان، کديور، سروش و اکبر گنجی (و ده ها اصلاح طلب مذهبی ديگر) را «روشنفکر» نمی دانم و از ايشان با عنوان «متفکرين مذهبی» ياد می کنم؛ چرا که آشکارا «روشنفکر مذهبی» ـ بقول دکتر اسماعيل خوئی ـ چيزی شبيه «مثلث چهارگوش» است! اما معتقد نيستم که لازم است بين دو اردوگاه روشنفکری و مذهبی نوعی تقابل دشمنانه وجود داشته باشد. ما همگی بهر حال آرزو داريم در کشوری زندگی کنيم که هر کس بتواند باورها، اعتقادات، و عقايد خود را آزادانه داشته باشد و حتی در راه تبليغ آنها در يک محيط گفتگو مدار فعاليت کند. اما اعتقادی به امتزاج اين دو اردوگاه ندارم و برای خود در اردوگاه مذهبی جائی نمی يابم.

نه به این شوری شور، نه به آن بی نمکی

نادر هدايتی

شواهد بسیاری وجود دارد که ایران را آبستن حوادث و آمادەء ایجاد تغییرات نشان می دهد. اسلامی شدن منطقه سی و هشت سال پیش از ایران آغاز شد و پایان آن نیز می تواند از همانجا بدیگر مناطق گسترش پیدا کند. برای رسیدن به این مهم نه حزب دمکرات کردستان ایران و نه هیچ نیروی دیگری به تنهایی نمی توانند این بار سنگین را بمقصد برساند. تا زمانی که چنین حکومتی بر ایران حاکم باشد کردستان به هیچکدام از خواسته هایش نخواهد رسید. جناح بندی های درون حکومتی، و بد و بدتر را نیز در این رابطە فراموش کنید. حکومت اسلامی در تهران و با مشارکت همهء مناطق ایران سرنگون خواهد شد. کردستان زمانی می تواند قلب تپندە و سنگر آزادی ایران باشد که همدلی و هم رزمی بقيه را با خود همراە داشته باشد.