1. ما با مذهب و عقيدهء
هيچکس سر دعوا نداريم اما حضور مذهب و ايدئولوژی هيچکس را در قانون اساسی
و نهادهای حکومتی نمی پذيريم.
2. همچنين، از آنجا که حکومت
اسلامی مسلط بر ايران را
قابل اصلاح و حتی قانونی نمی دانيم، طبعاً، در خارج کشور، از آن
مطالبه ای هم نداريم؛
3. و
به همين دليل می توان انتظار داشت که نام هيچ يک از
هواداران جنبش در زير نامه هائی که
خطاب به گردانندگان رژيم نوشته می شوند ديده
نشود.
4.
اما، در عين حال، ما از همهء
مطالبات بر حق هموطنان اسير خود در داخل از غاصبان حکومت مسلط بر
کشورمان حمايت می کنيم.
5. آنچه دراين سايت اختصاصی و غير خبری منتشر می شود يا در موافقت
با سکولار دموکراسی است (مثل نوشته های انحلال طلبان و مخالفان
حکومت اسلامی) و يا در مخالفت با آن (مثل نوشته های اصلاح طلبان،
که با نوار توضيحی مشخص می شوند) و يا مسائل را بصورت جدی و طنر از
ديدگاه سکولار دموکرات مطرح می کند. در همه حال اصولی که در صدر
اين صفحه آمده و نيز در «پيمان نامهء عصر نو» منعکس اند، راهنمای
ما محسوب می شوند.
6. انتخاب مقالات وارده و برگرفته از منابع
مختلف، و همچنين
انتخاب تيتر مناسبی برای آنها با سردبير است.
7. به احترام «جمهوريت»، در اين
پايگاه، هر کجا سخن از حکومت مسلط بر ايران پيش آيد، واژهء
«جمهوری» به «حکومت» يا «رژيم» تبديل می شود.
روزی نیست که فدوی توسط برادران
غافلگيرنشود.فی المثل، سایز
/ اندازهء
چیزهائی که آدم
های نرمال گم می کنند کوچک اند و معمولاً در جیب هم جا می شوند؛
مانند: ساعت- کلید-
انگشتر- کیف - عینک و از این قبیل.تا آنجا که فدوی می داند،
بزرگترین چیزی که پیش از این گم می شد، حداکثر شتر بود و در همین
رابطه بود که می فرمودند: «شتر
با بارش گم شد یا می شود!»
فدوی اما نمی داند که چرا سایز
همه چیز در
حکومت
داعش
درون
مرزی
بزرگ، یعنی خیلی بزرگ،
است؛
و با
این
همه، لکن در
جیب
هم
جا می شوند:
مانند دکل های نفتی
ئی
که تاکنون به اهتمام حضرات آیات غیب، و بعون الله به امام غایب(عج)
پیوسته اند!
ظاهراً
در «کائنات» کسی نتوانسته سرزمین ایران را از دروغ و فساد مفرط و
دو رویی نجات دهد به همین دلیل چنان اغتشاش دردناکی در میهن در خطر
ما حاکم شده است که ده ها میلیارد تومان از بودجهء مملکت صرف
ادارهء موسسات دینی بی نام و نشان می‌شود که کاری جز فراری دادن
مردم از دین خدا ندارند؛ اما آتش نشانان شهر تهران بدون بودجه ای
برای خرید نردبان بلند و شلنگ و شیر فشار قوی و دوره های آموزشی
مدرن نمی توانند مردم را از سوانح نجات دهند؛ و به علت نداشتن هیچ
تجهیزات قابل ملاحظه‌ای فقط با شجاعت و مردانگی ایرانی به مقابله
با آتش سوزی های خطرناک می‌روند، ولی هنگام اطفای حریق خود دچار
سانحه می‌شوند.
زنی
در خیابان
/
به یک قرص نان / خود را می فروشد؛
/ آن
سوتر /
مردی /
گرده نانی را /
از دست عابری می رباید...
نگاه کن!
/
این پوکه های گلوله
/
این لاشه های تانک
/
پول نان ماست
/
که در خیابان های حمص ریخته است!
// این پول نان ماست
/
که در ویرانه های دمشق
/
در کنار آرزوهای گزاف یک قمارباز
/ دفن می شود.
//
این پول نان ماست
/
که در کوچه های حلب /
پیش چشم جنازه ها
/بر
شهر باروت می پراکند...
پول نان ما
/ بذرهای دروغ و فساد است
/که
بر زمین
/
پاشیده می شود
/
تا شاید برزگری خام اندیش /
آرزوهای پوچ خود را
/
از آن درو کند...
یکی از قول های مردانه ای که حاج دکتر حجت الاسلام روحانی
(رئیس جمهور اسلامی)در
«مبارزات انتخاباتی»
به مردم (اقشار!) داد برگرداندن "عزت" به تذکره (پاسپورت) جمهوری اسلامی بود.
اما مخالفان دولت روحانی (معروف به دولت بی تدبیر و ناامید) می
گویند که
حاج حسن امیدوار بود آمریکایی ها در برابر مدفون کردن نیروگاه
آب سنگین اراک زیر خروارها سیمان و بتن،
"عزت" را به پاسپورت اسلامی برگردانند، که این اتفاق نیفتاده است!در
پاسخ به این انتقادات بی مورد باید گفت که از قضا "عزت" به پاسپورت
اسلامی برگردانده شده و هر ایرانی که وارد فرودگاه یک کشور خارجی
می شود،
به محض آنکه پاسپورت
اش
را در می آورد و جلوی پلیس گذرنامه می گذارد، مأمور کنترل گذرنامه پاسپورت را به دارنده آن برمی گرداند و می
گوید: "عزت زیاد!"
رضا پهلوى، به لحاظ تربيت و وضع خانوادگى كه دارد مردِ اين ميدان
نيست و،
به عبارت درست تر،
نمى تواند مرد اين ميدان باشد...
گفت و گوى رضا پهلوى با ستاره درخشش در تلويزيون صداى امريكا را كه
مى ديدم، اين وضع شخصيتى و ذاتى ايشان بيشتر نمود پيدا مى كرد و
جملات و خواسته هاى او حاكى از همين خصائل «در ميانه مانده» بود.
رضا پهلوى حتى نمى داند خود بايد به چه نظام حكومتى اتكا كند. مى
گويد مسالهء امروز ما نوع نظام نيست بلكه رسيدن به آزادى و دادن مسووليت
ها به افراد قابل است و بعد از آن مردم بايد نوع نظام را مشخص
كنند!
چنين چيزى، در هيچ جاى دنيا، و در هيچ مقطع تاريخى، اتفاق نيفتاده
و نمى تواند اتفاق بيفتد.
تظاهراتِ
خیابانیِ
حامیانِ
کرایه‌ایِ
انقلاب در سالگرد
بيست و دوم
بهمن
پنجاه و هفت،
سرپوش بر این باور عمومینیست که کشتی انقلاب اسلامی به گل نشسته،
دولت انقلابی از حرکت بازمانده و حیات نظام حاکم بر لبهءتیغ قرار گرفته است...
انقلاب اسلامی سال‌هاست در ایران از یاد‌ها رفته و تنها طی ده روزی
که حکومت آن را «دههء
فجر» می‌نامد و مردم به مضحکه «دههء
زجر» می‌خوانند، روی دوش کارگزاران کرایه‌ای برای نمایش حیات، به
خیابان‌ها کشیده می‌شود- غافل از اینکه زیر صحنهء نمایش‌های خیابانی نخ نما شده‌ء
حکومت، جامعهء
جوان ایران پوست انداخته، متحول شده و در کمین نخستین فرصت برای
تغییر نشسته است.
پیرامون
مرگ یا کشته شدن
رفسنجانی
بحث و حدیث های زیادی شده و می شود. این
احتمال که جنگ قدرت میان جناح های حاکمیت پس از مرگ خامنه ای شدت
گیرد وجود داشت، اما گویا این جنگ زودتر آغاز شد و رفسنجانی نخستین
قربانی آن بود. شاید انتخاب ترامپ به ریاست جمهوری آمریکا
و برنامه ها و تهدیدهای او پیرامون سرنگونی جمهوری اسلامی و
امیدواری اصلاح طلبان رژیم و حزب کارگزاران سازندگی رسیدن به قدرت،
تاریخ آغاز این جنگ را جلو انداخته باشد.
مدت
هاست وقت آن رسیده که سکولار دموکراتهای ایران لابی مؤثری در آمریکا تشکیل دهند اما متأسفانه همهء
انرژی خود را صرف نابود کردن لابی های ایرانی غیرسکولار و
غیردموکراتیک می کنند. ایجاد لابی اقدامی متمدنانه است. بهتر است
اهداف لابی سکولار دموکراتها
اعلام شود و وکلای هوادار و منابع مالی برای ایجاد چنین لابی تدارک
دیده شود.
اگر واقعیتی پس از تجربه نایاک ثابت شده باشد این است که نه
معروفیت پیشین بلکه تعهد واقعی به برنامه اصلاح طلبی و تلاش مستمر
برای آن، مناسب ترین سخنگویان را برای تشکلات لابیگر اصلاح طلب خلق
کرده است.
براستی
چگونه ممکن است مردمی چنان با منافع آنی و آتی خود بیگانه باشند که
به سادگی به هواداری از سرکردگان حکومتی برمی‌خیزند که کشورشان را
در چهار دهۀ گذشته در سقوطی همه جانبه به سوی نابودی سوق
داده‌اند؟..
مشکل ایران اصولاً مشکل نگرش و بینش مردمان است و هر ایرانی، باید
از خود بپرسد در نبود نیرویی مطرح در برابر حکومت اسلامی در کجای
میدان مبارزۀ ملایان با جهانیان قرار دارد؟ روشن است که اکثریت
قریب به اتفاق ایرانیان بطور طبیعی آرزوی ایرانی آباد، مستقل و
آزاد دارند. آرزو دارند که بتوانند در کشورشان مانند شهروندان
کشورهای پیشرفته از حقوق و آزادیهای انسانی برخوردار باشند و
بتوانند در آن به رفاه، امنیت و سربلندی زندگی کنند. حال آنکه،
راه‌های رسیدن به این هدف نزد گروه‌های اجتماعی و سیاسی گوناگون
است.
خود را گول نزنیم که من خوبم! ما چه بخواهیم و چه نخواهیم، ایرانی
هستیم و نام ایران توسط جمهوری اسلامی به هر رذیلتی آلوده شده است.
و جهان و ترامپ، با این ایران لات و چاقوکش، در خانه و منطقه
خاورمیانه، روبروست. اپوزسیون باید نشان دهد که می تواند متحدانه
عمل کند و آلترناتیو قانونمند و معتبر دوران گذار را بسازد و کشور
را از این هلاکت برهاند. در غیر اینصورت، زندگی ما، چه ایرانیان
داخل و چه خارج، و نام مشترک ما ایران، دستخوش تلاطمات و زخم های
جنگ اسلامیست ها با جهان خواهد شد. و بايد منتظر بیش از این ها نيز
بود!
ظاهراً
در «کائنات» کسی نتوانسته سرزمین ایران را از دروغ و فساد مفرط و
دو رویی نجات دهد به همین دلیل چنان اغتشاش دردناکی در میهن در خطر
ما حاکم شده است که ده ها میلیارد تومان از بودجهء مملکت صرف
ادارهء موسسات دینی بی نام و نشان می‌شود که کاری جز فراری دادن
مردم از دین خدا ندارند؛ اما آتش نشانان شهر تهران بدون بودجه ای
برای خرید نردبان بلند و شلنگ و شیر فشار قوی و دوره های آموزشی
مدرن نمی توانند مردم را از سوانح نجات دهند؛ و به علت نداشتن هیچ
تجهیزات قابل ملاحظه‌ای فقط با شجاعت و مردانگی ایرانی به مقابله
با آتش سوزی های خطرناک می‌روند، ولی هنگام اطفای حریق خود دچار
سانحه می‌شوند.
در
خیابان ها دویدم بهمن پنجاه و
