1. ما با مذهب و عقيدهء هيچکس سر دعوا نداريم اما حضور مذهب و ايدئولوژی هيچکس را در قانون اساسی و نهادهای حکومتی  نمی پذيريم.

2. همچنين، از آنجا که حکومت اسلامی مسلط  بر ايران را قابل اصلاح و حتی قانونی نمی دانيم، طبعاً، در خارج کشور، از آن مطالبه ای هم نداريم؛

3. و به همين دليل می توان انتظار داشت که  نام هيچ يک از هواداران جنبش در زير نامه هائی که خطاب به گردانندگان رژيم نوشته می شوند ديده نشود.

4. اما، در عين حال، ما از همهء مطالبات بر حق هموطنان اسير خود در داخل از غاصبان حکومت مسلط بر کشورمان حمايت می کنيم.

5. آنچه دراين سايت اختصاصی و غير خبری منتشر می شود يا در موافقت با سکولار دموکراسی است (مثل نوشته های انحلال طلبان و مخالفان حکومت اسلامی) و يا در مخالفت با آن (مثل نوشته های اصلاح طلبان، که با نوار توضيحی مشخص می شوند) و يا مسائل را بصورت جدی و طنر از ديدگاه سکولار دموکرات مطرح می کند. در همه حال اصولی که در صدر اين صفحه آمده و نيز در «پيمان نامهء عصر نو» منعکس اند، راهنمای ما محسوب می شوند.

6. انتخاب مقالات وارده و برگرفته از منابع مختلف، و همچنين انتخاب تيتر مناسبی برای آنها  با سردبير است.

7. به احترام «جمهوريت»، در اين پايگاه، هر کجا سخن از حکومت مسلط  بر ايران پيش آيد، واژهء «جمهوری» به «حکومت» يا «رژيم»  تبديل می شود.

ویرانی بزرگ!

فیروز نجومی

خدعه ممنوع!

سیاوش ایراندوست - از ايران

خاصیت کلمهء دوم در ترکیب های «جمهوری اسلامی»، «ملی مذهبی»، «دموکراسی دینی» تهی کردن کلمهء اول از معنا و کاربرد معمول اش است. این فقط خاصیت کلمه نیست، بلکه محتوای این ترکیب ها نیز بیانگر به ابتذال کشاندن کلمهء اول در راستای دروغ پردازی ها و دغلبازی های گوناگون برای توجیه کارکرد کلمهء دوم است. از اعتبار کلمهء اول برای قالب کردن کلمهء دوم در سیاست سوء استفاده می شود. مثلاً، دخالت دین در سیاست و حکومت مذهبی جز به صورت دیکتاتوری ممکن نیست. تحریف کلمهء اول تا حدی است که در عمل به معنای ضد خود به کار می رود: معنای دموکراسی دینی در عمل همان دیکتاتوری دینی است. ملی - مذهبی نوعی اسلامگرایی است نه ملی گرایی، و از آبرو و اعتبار ملی گرایی برای تسلط اسلامگرایی سوء استفاده می کند.

بخش هایی از پیام های نوروزی سال های گذشته

 کورش زعیم، زندانی حکومت اسلامی

ملتی زنده است و هرگز نخواهد مرد که زیر شمشیر و چکمهء دشمنی که جان و توان او را می گیرد، هویت تاریخی و فرهنگ ملی خود را از جان عزیزتر محافظت کند. این هویت فرهنگی جهان پسند یک ملت است که او را جاویدان می سازد؛ و ملت جاوید ایران در بدترین و خشن ترین شرایط، و زیر یورش وحشی ترین دشمنان، فرهنگ خود را چون حلقهء نجات در بر گرفت و غرق نشد. اکنون هم که زیر شمشیر و چکمه دشمنان هویت و فرهنگ ملی خود هستیم، بیش از پیش و آنقدر و آن چنان ایستادگی می کنیم و از خود گذشتگی نشان می دهیم تا این توفان فرهنگ کش هم بگذرد.>>>

عـید در قفـس!

فرخی يزدی

سوگواران را مجال بازدید و دید نیست

باز گرد ای عید از زندان، که ما را عید نیست

وای بر شهری که در آن مزد مردان درست

از حکومت غیر حبس و کشتن و تبعید نیست

بی گناهی گر به زندان مُرد با حال تباه

ظالم مظلوم کش هم تا ابد جاوید نیست>>>

نوشتهء قبلی سام قندچی

برگرفته از سايت صدای آلمان

سال جاری سال مارتین لوتر خوانده شده و از پنج ماه پيش برنامه‌های گسترده‌ای برای یادبود و بزرگداشت این مصلح بزرگ دینی شروع شده است. مارتین لوتر، پیشوای جنبشی است که به رفرم یا نوسازی آیین مسیح منتهی شد و پیدایش کیش پروتستان را به دنبال داشت. او تنها اصلاح کلیسا و زندگی معنوی پیروان مسیح را می‌خواست، اما در دورانی که یکسره بر بنیاد دین بنا شده بود، اقدام او به مثابه دگرگونی تمامی دوران بود. مارتین لوتر از نقش بزرگی که در تاریخ تمدن بشر ایفا کرد بی‌خبر بود؛ روحانی ساده‌ای بود که تنها قصد داشت به وظیفه دینی خود عمل کند و ساحت دین را از قیدوبندهای دنیوی بپالاید.

آری در ایران، خبری نیست جز این که همهء سران و مقامات و مسئولین کشور، هر کدام به فراخور حال و پست و مقامش سهم خود را از قدرت و ثروت می‌برد. اما سهم اکثریت مردم ایران، سانسور و اختناق، سرکوب و زندان، شکنجه و اعدام، فقر و سیه‌روزی است. جز این که بسیاری از مزد بگیران، همواره «شرمنده» خود و خانواده‌هایشان هستند! اگر هم کسی «ناشکری» کند و از قوانین اسلامی و حاکمیت عدول نماید بی‌شک زندان و شکنجه و حتی اعدام در انتظارش است. این قوانین و منطق دین و مذهب و خدا و سرمایه است.