در اين پايگاه،

به احترام «جمهوريت»،

هر کجا سخن از حکومت

 مسلط  بر ايران پيش آيد،

 واژهء «جمهوری» به

 «حکومت» تبديل می شود.

اساسنامه

هيئت دبيران

ای ميل:

iranian.sdmcc@gmail.com

مورد استفاده

حمیدرضا رحیمی

* محمدحسن آقامهدی: چند روز پيش برای خرید روزنامهء کیهان به دکهء مطبوعاتی خیابان شریعتی (حد فاصل دولت - مترو شریعتی) مراجعه و مسئول دکه اظهار داشت یک فردی مراجعه و کل روزنامهء کیهان امروز را خرید و برد! چرا این ‌قدر از روشنگری و آگاهی عمومی می‌ترسند؟

* فدوی: مراتب در اوقات شرعی، از طریق مبادی ذیربط شدیداً پیگیری و آن "یک فرد" نابکار با عملیات نامحسوس نیروی انتظامی متخلص به ناجا، بیرحمانه دستگیر شد. وی پس از تفهیم اتهام و اخذ اقاریر لازم با روش های خدا پسندانه، اقرار کرد که برق انداختن شیشهء پنجره های یک ساختمان چهار طبقه را بعهده دارد و چارهء دیگری نداشته است، برادر محمد(ص) حسن(ع) آقا مهدی(عج)!

فرانسه چگونه به صورت هدف «مشروع» گروه های جهادی درآمد؟ 
ژان پير سرنی ـ آلن گرش؛ در لوموند ديپلماتيک

عقیده رایج در پاریس این است که هیچ ارتباطی بین سیاست فرانسه در خاور نزدیک و شمال آفریقا (ساحل) و سوء قصدهایی که اين کشور قربانی آن بوده وجود ندارد و جنگی که فرانسه در «آنجا» به آن مشغول است نیست که موجب تحریک پاسخ هایی مرگبار در خاک فرانسه می شود، بلکه دلیل این امر نفرت از «ارزش های ما»، «ایده هایمان» و شیوهء زندگی فرانسوی است. با این حال، سراسر تاریخ اخیر عکس این را می آموزد.

ده ميليون گرسنه در ايران!

به گزارش رادیو فرانسه: «وزیر کار و رفاه اجتماعی در گفتگو با خبرگزاری ایرنا گفته که دولت در میان ده میلیون تن از شهروندان جامعه که با سوء تغذیه و کمبود پروتیین روبرو هستند "سبد غذایی" توزیع می کند». نفس وجود چنین طرح تحقیر کننده ای، نشانگر ناتوانی دولت در یافتن راه حل ریشه ای برای مشکلات اقتصادی است. این که دولتی بخواهد با "صدقه" به "مبارزه با فقر" بپردازد، اگر نشان از فریبکاری نداشته باشد – که دارد -، بیانگر ناتوانی از درمان واقعی دردهای جامعه و روی آوردن ناگزیر به تجویز مسکّن دارای اثر موقت است.

بررسی دو اتفاق مهم سياسی!

در روزهای گذشته جهانيان شاهد دو اتفاق مهم سياسی در کشور تحت تسلط حکومت اسلامی ايران بودند که مطلب اين هفته به توضيح چند و چون آنها می پردازد. نخست مسئلهء رد صلاحيت ها است و دوم مسئلهء قطع روابط ديپلماتيک. برای شرکت در انتخابات سال جاری مجلس شورای حکومت اسلامی نزدیک به سیزده هزار نفر با هجوم به «مراکز نماینده بگیری» ثبت نام کرده اند. ازدحام در مقابل مراکز ثبت نام و طول صف کاندیداها به اندازه ای بود که بسیاری تصور کردند غذای نذری، یا ساندیس داده می شود و رفتند در صف ایستادند. ناطران سیاسی و اجتماعی علت استقبال زیاد از نماینده شدن را رشد بی کاری و رکود در حکومت اسلامی می دانند و معتقدند یکی از راه های مبارزه با بی کاری تاسیس مجالس شورای اسلامی در اقصی نقاط کشور و افزایش تعداد نمایندگان به عدد جمعیت کشور است، بطوری که هر ایرانی خودش یکپا نماینده مجلس باشد...

انتخابات و پیشنهاد مشارکت برای مخالفت!

در گفتگو با کيهان چاپ لندن

تحقیر زن در ساختار حکومت اسلامی است

شکوه ميرزادگی

دیدن عکس کز کردهء زن دریانورد آمریکایی، با حجاب اجباری اسلامی، و نشانده شدن اش در گوشه ای و جدا از مردان همکارش، مرا به راستی متأثر کرد... اما نمی دانم شما دیده یا خوانده یا شنیده باشید که یکی از این آقایان «نواندیش مسلمان»، و یا یکی از این انبوه مردان و زنان ایرانیِ مدعی طرفداری از حقوق زنان، در اين مورد گفته باشند: «عملی که با این زن شده، یعنی مجبور کردن یک زن اسیر مسیحی، یا بی دین به اينکه چارقد و حجاب اسلامی مورد پسند آقایان را سرش کند و مثل کنیزی گوشه ای بنشيند و عکس های تحقیرآمیزی از او نمایش دهند نيز موردی از موارد نقض واقعی حقوق بشر است؟»

پيکار عليه نظارت استصوابی!

اسماعيل نوری علا

کل دلايل کوشش هائی همچون خواستاری کنار گذاشتن نظارت استصوابی چيزی نيست جز «افشاگری» در مورد بدکاری ها رژيم و تشويق مردم به شرکت در مبارزات به اصطلاح «مدنی» و «بدون خشونت»؛ آنسان که گوئی ملت زير ضربهء ما، بعد از گذشت نزديک به چهل سال، هنوز از شيرازه و ساختار اين حکومت آگاه نيست و هنوز لازم است در موردش دست به «افشاگری» زد و به اصطلاح «مردم را آگاه کرد» و اميدوار بود که اين مردم آگاه شده برای گرفتن حق خود (يا حق اين اصلاح طلبان نوين) برخيزند و «بصورتی خشونت پرهيز» حکومت را جابجا کنند؟

همزیستی جوامع و مذاهب اسلامی: امری دشوار اما دست یافتنی!

حسن شریعتمداری

برای استمرار همزیستی بین مسلمانان و کشورهای اسلامی، شرط مهمی که  وقوع آن به این زودی‌ها در تیررس نگاه ها نیست، این است که دولت ها از دخالت در دین مردم خودداری کنند و دین مردم به مردم واگذار شود، دولت ها از دخالت و دست ‌اندازی به باورهای مردم خودداری نمایند. تا آزادی ادیان و مذاهب تأمین نشود و مذاهب مختلف امکان ابراز آزادانهء عقاید خود را نداشته باشند و مورد تبعیض قرار گیرند، همزیستی آن‌ها در دراز مدت ممکن نخواهد بود. این مهم نیز بدون جدائی نهاد دین از نهاد حکومت ممکن نیست. می بینید که راهی دراز در پیش داریم و باید عزمی قوی و آهنین  برای پیشبرد این کار داشته باشیم. متشکرم که با حوصله به صحبت‌های من عنایت نمودید.