حکومتِ بی آینده*
کاظم کردوانی
آینده
این حکومت را تنها وضعیت خود حکومت تعیین نمی کند. اپوزیسیون ایران نیز نقش
مهمی در چگونگی آیندهء
این حکومت دارد. در نبود یک اپوزیسیون ملی و قدرت مند هم خطر فروپاشی
جامعه و دخالت نیروهای بیگانه وجود دارد و هم خطر اسفنجی شدن جامعه...
به
رغم همهء
مشکلات شناخته شدهء
اپوزیسیون ایران
)چه
در
درون خود و چه در
وضعیتِ سیاستِ
سرکوب گرایانه ی کنونی حکومت)
چنانچه اپوزیسیون ملی و آزادی خواه ایران بتواند،
با
نشان دادن بلوغ فکری و سیاسی،
موفق به ایجاد یک ائتلاف بزرگ ملی از کلیهء
نیروهای سیاسی بگردد که
دغدغه ای جز منافع مردم و کشور ایران و حفظ تمامیت ارضی آن نداشته باشند و
خواهان حکومتی سکولار و
دموکرات بر
اساس جدایی دین از حکومت و سازگار با حقوق بشر باشند، آیندهء
این حکومتِ بی آینده
مشخص تر خواهد شد.◄
یک آلترناتیو سوسیالیستی ضروری و ممکن است!
بیانیهء کنفرانس استکهلم
از جانب چند حزب و سازمان سیاسی چپ
جمهوری اسلامی
در ذهنیتِ بخش عظیمی از جامعه ایران تمام شده و مسئله جایگزینی آن به دستور روز
بدل شده است. طبقاتِ حاکم اعم از اپوزیسیونِ مُجاز تا نمایندگانِ سیاسی
اپوزیسیون بورژوائی، تلاش دارند روند دست بدست شدن حاکمیت سیاسی بورژوازی
اسلامی با کمترین دخالتِ مردم کارگر و زحمتکش صورت گیرد. کل بحث شکست خورده
اصلاح طلبی اسلامی، رفراندم، آشتی ملی و آلترناتیو سازی برسر مصون نگاهداشتن
ماشین دولتی بورژوائی و ارگان های سرکوب آن از گزندِ عملِ انقلابی طبقه کارگر و
اردوی چپ و سوسیالیست جامعه است.◄
بيست گزارۀ صریح و شفاف در بارۀ شرایط کشور
احمد زیدآبادی
دولت
ترامپ ممکن است با گردآوری تحکم‌آمیز و آمرانۀ برخی چهره‌ها و گروه‌ها زیر چتر
واحد و هدایت و منضبط کردن آنها از راه تشویق و تهدید، اپوزیسیون پر هیاهویی را
سازمان دهد. این اپوزیسیون احتمالی با برخورداری از حمایت مالی و دیپلماتیک و
بخصوص رسانه‌ای ایالات متحده می‌تواند با جمعیت ناراضی در کشور ارتباط برقرار
کرده و آنها را به سمت و سوی سیاسی دلخواه سوق دهد. سرانجام چنین حرکتی ممکن
است سرنوشت صربستان عهد میلوشوویچ را در ایران تکرار کند. احتمال پیوستن برخی
از گروه‌ها و چهره‌های مشهور به این اپوزیسیون از سر ناچاری و یا از باب «اکل
میته» محتمل است.◄
«رژیم «مستعد فروپاشی» درکار تدوین سند پیشرفت!
رضا تقی زاده
فراخوان
بيست و دوم مهر علی خامنه‌ای برای تدوین «الگوی اسلامی - ایرانی پیشرفت» تا
نزديک به پنجاه سال ديگر در شرایطی صورت گرفت که بر اساس ارزیابی مؤسسه
مطالعاتی «صندوق صلح» وضعیت حکومت اسلامی ایران، در فهرست رژیم های درمانده، و
در شاخص کشورهای شکننده و آسیب‌پذیر، مابین «نارنجی و قرمز» قرار دارد و
پیش‌بینی موقعیت سال آینده آن بحرانی‌تر از امسال است: نزدیک‌تر به وضعیت
«غیرقابل بازگشت»، و محکوم به فروپاشی.◄
جهان ما بیش از هر چیز به آزادی بیان نیاز دارد
شکوه میرزادگی
مرگ
تکان دهنده ی جمال قاشوجی، ژورنالیست آزادی خواه عربستان، چون یک غافلگيری بزرگ،
سران کشورهای غربی را به واکنشی ناگزیر وادار کرده است. او با مرگ خویش نه تنها
واقعيت رنج و بدبختی روزنامه نگاران عرب که رنج همه ی روزنامه نگاران کشورهای
دیکتاتوری زده را به چهره ی کشورهای آزاد و مقتدر غربی کوبید.
او با
مرگ خود پاسخ اين اعتراض خود به غرب را گرفت که:«سکوت در برابر سرکوب حاکمین
کشورهایی چون عربستان یک نوع اختیار تام دادن به آنها بوده است».
جهان عرب بیش از هر چیز
به آزادی بیان نیاز دارد
آخرین یادداشت جمال قاشوجی
حکومت های عرب
به شکل روزافزونی از آزادی بیشتری برای ساکت کردن رسانه ها برخوردار می شوند.
زمانی بود که ژورنالیست ها تصور می کردند اینترنت موجب آزادی اطلاعات از چنبره
سانسور و کنترل حاکم بر رسانه های چاپی خواهد شد. اما این حکومت ها که بقایشان
در گرو کنترل اطلاعات است به شدت اینترنت را مسدود کردند. آن ها همچنین
گزارشگران محلی را بازداشت کرده و آگهی دهندگان را برای قطع درآمد نشریاتی خاص
تحت فشار گذاشتند.◄
افراط گرایی عربی و پایان مدرنیسم
فیصل دراج
اشاره:
فیصل دراج سال 1943 در فلسطین چشم به جهان گشود و در پنج سالگی مثل خیلی‌های
دیگر از کشورش آواره شد. در دانشگاه دمشق فلسفه خواند و دکترای فلسفه‌اش را سال
سی و يک سالگی از فرانسه گرفت. او سال‌ها در زمینه‌های ادبیات و اندیشه
مقاله‌های بسیاری منتشر کرده است. این منتقد فلسطینی در کتاب «مدرنیسم رو به
قهقرا» ضمن مقایسه‌ی طه حسین با آدونیس و نوع برداشت و برخورد این دو با
مدرنیسم و تلاش‌های متفاوت‌شان برای رسیدن به آن، جریان نوزایی عربی «النهضه»
را که از نیمه‌های قرن نوزدهم آغاز شده و از نیمه‌های قرن بیستم رو به قهقرا
رفته است، بررسی می‌کند و چرایی این سیر قهقرایی را توضیح می‌دهد.◄
