تلاش تقی زاده در «گیتی مدار» کردن حکومت
(مروری
بر يک
کتاب)
علی سجادی
«تلاش
پیگیر و موثر بنیان گذارانۀ
تقی زاده
در تدوین نخستین قوانین لائیک و
عرفی، بهویژه اصول متمم قانون اساسی، و
هویتبخشیاش به نظام مشروطه، در تقابل با
سنت و خودکامگی فردی، بر اساس اسناد معتبرِ در دست به بحث گذارده
شده است. به گمان این کتاب،
برخی روشنفکران پیشرو ایران و به ویژه تقی زاده
در آغاز سدۀ بیستم مروّج گیتی – مداری و نوگرایی
در تقابل با جزمیت، واپسگرایی، و سنت
پرستی و هرگونه اصالت جویی توهم آمیز بودند. آنان جهل،
جزمیت، گذشته نگریِ ستایشگر، و ثبات و رکود جامعۀ
سنتی ایران را بستر عقب ماندگی جامعه
میشناختند. در راه برطرفکردن این موانع تا حد امکان و
دانایی خود جویا، کوشا، و مبتکر بودند».
(از
مقدمهء
کتاب)
سربازان اجاره ای؛ از پاریس تا عدن
رضا تقی زاده
طی
سه سال گذشته بخصوص، حکومت اسلامی
مسلط بر ايران
نیز به تأمین
کنندهء
یکی از پر
شمار ترین نیروهای مزدور در جنگ
های نیابتی و محلی خاورمیانه تبدیل شده است.
بعد از تجهیز و سازمان دادن نیروهای مسلح شیعه حزب الله در جنوب
لبنان،
حکومت اسلامی در کنار شیعیان عراق قرار گرفت و با آغاز جنگ
های داخلی
سوریه، به بهانهء
دفاع از مراکز مقدس شیعی به سوریه رفت و اینک در کنار حوثی
ها که چندان نیز شیعه نیستند، در مقابل نیروهای هادی ـ رییس جمهور سابق
یمن و حامی او عربستان سعودی ـ قرار گرفته است.
سازمان بی سامان!
شهباز نخعی
در
جهان پرآشوب کنونی، سازمان ملل از انجام وظایفی که در
آغاز به خاطر آنها ایجاد شده دور
افتاده و بیشتر نقش یک دستگاه اداری پرحجم و کم خاصیت و ماشین صدور
بیانیه های اعلام موضع مانند "محکومیت"، "تأثر"، "نگرانی" و دست
بالا اعلام "جنایت علیه بشریت" را پیدا کرده است. یکی از علت های
کاهش یا از
بین رفتن کارآمدی سازمان ملل، این است که قدرت های بزرگ از
آن
استفادهء
ابزاری می کنند و در
عمل این سازمان به صورت باشگاه خصوصی این قدرت ها درآمده و ساختار
دموکراتیک خود را از
دست داده است.
از انتخابات اسفند ماه تا نقش
رسانه ها
گفتگو با حسن اعتمادی
گفتگوگر: سعيد بهبهانی از تلويزيون ميهن
فايل صوتی
فايل تصويری
عرصه تبلیغات رژیم در خارج از کشور
بيژن صف سری ـ حسن اعتمادی
در برنامهء تفسير خبر به مديريت جمشيد
چالنگی
هنر زن بودن
ويدئوی مراسم سالگشت اعدام ريحانهء جباری
حقوق شهروندی و تفاوت شان با حقوق بشر
محسن بهزاد کريمی
در طول کمپین انتخاباتی حسن روحانی، مردم بارها و بارها شعار احقاق
«حقوق شهروندی» را شنیدند؛ تا جایی که امروز این مقوله به نوعی حتی
نُقل مجلس اپوزسیون شده است. اما براستی، در لابلای مطالبات
ساختاری و یا سطحی جامعه، تلاش های دولت روحانی در القاء این
مطالبه برای چیست؟ این «حقوق شهروندی» از کجا آمده که در چهارچوب
«نظام ولایی» می گنجد؟ حکومتی که از ناقضان اصلی حقوق بشر در تاریخ
است چطور به یکباره با داعیهء حقوق شهروندی به میدان آمده؟ و آيا
مردمی که فریاد می زنند: «توافق بعدی ما، حقوق شهروندی ما» می
دانند حقوق شهروندی چیست، در چه قالبی تعریف شده و شامل چه می شود؟
و آيا هیچ به اين نکته توجه شده که گروهی در داخل و خارج، عمداً یا
سهواً، در حال جابجا کردن فریاد های حق طلبانهء «حقوق بشری» با
«حقوق شهروندی» اند؟
نقض آزادی بیان تحت لوای توهین به مقدسات
نرگس توسلیان
در زمینه اعتقادات مذهبی ممکن است این سؤال پیش آید که چه چیزی
موجب تمایز توهین از انتقاد می شود؟ آیا معیار، ورود به اصول مسلم
دینی (در مقابل فرعیات دین) است؟ اگر پاسخ به این سؤال مثبت باشد،
ممکن است این سؤال مطرح شود که چه کسی حق تعیین این اصول را دارد و
این که آیا چنین ملاحظه ای باید تنها در مورد دین اکثریت (که
تعداد بیشتری از افراد را در بر می گیرد) اعمال شود و یا در مورد
دین اقلیت (که نیاز به حمایت بیشتری دارند) و یا در مورد تمامی
ادیان؟ آیا این محدودیت باید تنها در مورد ادیان الهی اعمال شود و
یا ادیان غیر الهی نیز باید در شمول این حکم قرار گیرند؟
حقوق بشر، کابوس
حاکمان در ایران
مهرانگیز کار
برجام
و تایید آن در شورای عالی امنیت ملی و تصویب نمایشی آن در مجلس
شورای اسلامی، حاکمان ایرانی را در کابوس
اين
ترس فرو برده که مبادا پس از برجام باری دیگر زیر فشار غرب ناگزیر
از بهبود وضعیت حقوق بشر شوند. این دغدغهء
خاطر جدی است. رهبر ایران در روزهای اخیر، به هر بهانه،
از کابوس خود پرده بر گرفته است. دیگرمقامات، کابوس را هر یک به
زبانی بیان می کنند. وضع چنان شده که به نظر می رسد، پاشنهء
آشیل نظام سیاسی، ورود جدی قدرت های جهان به موضوع نقض گسترده حقوق
بشر در ایران است.