در اين پايگاه،

به احترام «جمهوريت»،

هر کجا سخن از حکومت

 مسلط  بر ايران پيش آيد،

 واژهء «جمهوری» به

 «حکومت» تبديل می شود.

اساسنامه

هيئت دبيران

  شورای مشاوران جنبش

برگ تقاضای عضويت

ای ميل:

iranian.sdmcc@gmail.com

باشگاه لوس آنجلس

باشگاه هلسينکی

کنگره سکولار دموکراتهای ايران

در فروردين ماه 1392 چند تن از معتقدان سکولار دموکراسی بر آن شدند تا، در 14 مرداد آن سال، که صد و هفتمين سالگرد انقلاب مشروطه ايران بود، با کمک مالی عده ای از هواداران، امکان گرد همائی ساليانهء گسترده ای را با نام «کنگرهء سکولار دموکرات ايران» فراهم آورند. بدين منظور سندی به نام«پيمان نامهء عصر نو» تهيه و بوسيلهء بيش از 150 تن از فعالان سياسی به امضاء رسيد و بر بنياد آن نسبت به به تشکيل کنگره های ساليانهء سکولار دموکرات های ايران اقدام شد.

اتهام بی پايه!

حمیدرضا رحیمی

متن نامهء سه امضائی به محمدرضا شاه در 22 خرداد 1356

کریم سنجابی ـ شاپور بختیار ـ داریوش فروهر

تنها راه بازگشت و رشد ایمان و شخصیت فردی و همکاری ملی و خلاصی از تنگنا‌ها و دشواری هایی که آیندهٔ ایران را تهدید می‌کند ترک حکومت استبدادی، تمکین مطلق به اصول مشروطیت، احیاء حقوق ملت، احترام واقعی به قانون اساسی و اعلامیهء جهانی حقوق بشر، انصراف از حزب واحد، آزادی مطبوعات و اجتماعات، آزادی زندانیان و تبعید شدگان سیاسی و استقرار حکومتی است که متکی بر اکثریت نمایندگان منتخب از طرف ملت باشد و خود را بر طبق قانون اساسی مسئول اداره مملکت بداند.

13 کرسی تا «سلطان رجب»!

شهباز نخعی

از دیدگاه رجب طیب اردوغان، "سمت و سوی جدید" روشن و آشکار است: سرکوب هر چه بیشتر و شدیدتر مخالفان، تغییر قانون اساسی و در پی آن تبدیل نظام حکومتی ترکیه از پارلمانی به ریاستی، تا آقای اردوغان بتواند با خودکامگی بر مسند "ریاست جمهوری مادام العمر" – و چرا نه موروثی – تکیه زند! اما آیا این رویا تعبیر می شود؟! آیا جامعهء ترکیه، که از میراث نیرومند سکولاریسم به جا مانده از مصطفی کمال آتاترک برخوردار است، به آسانی در برابر جاه طلبی های مستبدانه رجب طیب اردوغان کوتاه می آید و اجازه می دهد که رویای او در مورد احیای امپراتوری عثمانی تحقق یابد و با کسب به هر قیمت سيزده کرسی مورد نیاز به «سلطان رجب» تبدیل شود؟!

از انتخابات اسفند ماه تا نقش رسانه ها

حسن اعتمادی

گفتگوگر: سعيد بهبهانی از تلويزيون ميهن

ضرورت تشکیل نیروی آلترناتیو

مهدی مؤيدی ـ حسن اعتمادی

در برنامهء تلويزيونی آوای مردم

فسادِ فرهنگ و فرهنگِ فساد

ناصر فکوهی

فرهنگ فساد به معنای ساختارمند شدن فساد به‌مثابه «پدیده‌ای متعارف» و از آن بدتر، ارزش‌یافتن ساز و کارهای فساد برانگیزی به‌مثابه نوعی «زیرکی و مهارت» در جامعه است. خودنمایی و نوکیسِگی در جامعهء ما روز به ‌روز در حال نهادینه‌تر شدن و تبدیل‌شدن به ساختار ثابت فرهنگ فساد هستند. گمان می‌کنیم هر اندازه قوانین بیشتر و سخت‌گیرانه ‌تری تصویب و آنها را با شدت بیشتری اجرا کنیم، می‌توانیم فساد و فرهنگ اش را به عقب برانیم. اشتباه دقیقاً در اینجاست! خود فساد از این‌گونه حرکت‌ها تغذیه می‌کند و قدرتمند‌تر می‌شود.

اصلاح طلبان نام و نشاندار به صحنه نیایند!

گفتوگو با احمد شیرزاد

گفتگوگر: احسان اسقایی

اصلاح‌طلبان بر آن هستند که برای ورود به انتخابات پیشرو برنامه‌ریزی کنند. هر چند این دولت و رئیس آن برآمده از راست سنتی است اما نشانه‌های اصلاح‌طلب بودن و مقابله با تندروی در این دولت به خوبی دیده می‌شود. از این رو اصلاح‌طلبان به خوبی از دستاوردهای دولت حمایت می‌کنند، هر چند که گاهی بنا به روحیه نقاد خود در پنهان و آشکارا برخی از برنامه‌های دولت را نقد می‌کنند. دولت به خوبی توانسته است از گردنهء هسته‌ای با تدبیر خاص عبور کند. بعد از عبور از این گردنه، اصلاح‌طلبان به عنوان حامیان و بدنه اجتماعی دولت توقعاتی را از دولت فعلی دارند، از جمله اینکه زمینه‌های یک انتخابات رقابتی میان همه جناح‌های سیاسی در ایران را همانند هر دولتی فراهم کند. به بهانه انتخابات مجلس و حمایت اصلاح‌طلبان از دولت، «آرمان» با دکتر احمد شیرزاد، فعال سیاسی اصلاح‌طلب به گفتگو پرداخته است که در ادامه می‌خوانیم.

دربارهء‌ خط‌ و ربط حزب «اتحاد ملت»

حمیدرضا جلائی‌پور

برای توصیف واقع‌نمایانه‌ی حزب اتحاد ملت باید جایگاه فعالان این حزب را در میان جریان های سیاسی اصلی فوق روشن كرد. حزب اتحاد در موقعیت كنونی جامعه سیاسی ایران یك حزب "اصلاح ‏طلب و مردم‏ سالار" است که توسط "مسلمانان" تاسیس شده است و در میان جریان دوم (یا اصلاح طلبان) قرار دارد. این حزب علاقه دارد همچون سایر نیروهای اصلاح‏ طلب، توسعهء متوازن، حكومت قانون، حكمرانی خوب و ارتقای سیستم های رفاه عمومی را در چارچوب جمهوری اسلامی تقویت كند. از این رو واژه‏ «چپِ» اسلامی واژهء راهگشایی برای حزب اتحاد نیست و كاربرد این واژه فضای بحث را بجای روشنگری، مبهم و تاریك می‏كند.

به یاران و همرزمان سابقم در جبههء ملی ايران

یک نامهء تاریخی از شاپور بختيار

يادداشت داريوش مجلسی: این نامه را در میان مقالات و نامه هائی که از زمان فعالیت ام در نهضت مقاومت ملی داشتم پیدا کردم و نمی دانم آیا تاکنون انتشار بیرونی داشته یا نه. متءسفانه تاریخ آن مشخص نیست ولی تا آنجا که حافظه ام یاری می کند باید چهار سال بعد از آغاز فتنهء خمینی باشد. در این نامه، دکتر بختیار یکبار دیگر کوشش میکند تا یاران سابق خود را متوجه انتخاب وحشتناکی بنماید که آنها در یک بزنگاه حساس تاریخی نموده اند، به این امید که شاید در کنار هم، در چهار چوب نهضت مقاومت ملی ایران، مبارزه علیه رژیم تازه پای خمینی را شدت بخشند. با کمال تاسف این نامه وی بدون جواب ماند. یادش گرامی.

تلاش تقی زاده در «گیتی مدار» کردن حکومت

(مروری بر يک کتاب)

علی سجادی

«تلاش پیگیر و موثر بنیان گذارانۀ تقی زاده در تدوین نخستین قوانین لائیک و عرفی، به‌ویژه اصول متمم قانون اساسی، و هویت‌بخشی‌اش به نظام مشروطه، در تقابل با سنت و خودکامگی فردی، بر اساس اسناد معتبرِ در دست به بحث گذارده شده است. به گمان این کتاب، برخی روشنفکران پیشرو ایران و به ویژه تقی زاده در آغاز سدۀ بیستم مروّج گیتی – مداری و نوگرایی در تقابل با جزمیت، واپس‌گرایی، و سنت پرستی و هرگونه اصالت جویی توهم آمیز بودند. آنان جهل، جزمیت، گذشته نگریِ ستایشگر، و ثبات و رکود جامعۀ سنتی ایران را بستر عقب ماندگی جامعه می‌شناختند. در راه برطرف‌کردن این موانع تا حد امکان و دانایی خود جویا، کوشا، و مبتکر بودند». (از مقدمهء کتاب)