سايت تقاطع

گروهی از فعالان سیاسی و اجتماعی و خانواده‌های جان‌باختگان سیاسی که اقدام‌های اعتراضی پیشین‌شان هم‌چون جمع کردن زباله و تحصن‌ در مقابل زندان اوین و ساختمان “لاستیک دنا”، با برخورد نیروهای امنیتی و انتظامی جمهوری اسلامی روبه‌رو شده بود، عصر روز جمعه بيست و سوم بهمن در “پارک ملت تهران” جمع شدند و در «اقدامی نمادین»، ابرها را فوت کردند. محمد نوری‌زاد و محمد ملکی، جمعهء هفتهء گذشته در حالی که به قصد جمع کردن زباله به چهارراه پارک‌وی تهران رفته بودند، توسط ماموران امنیتی با خشونت بازداشت و پس از چند ساعت در بزرگ‌راه تهران - قم رها شدند. به دنبال آن بود که این دو فعال سیاسی مخالف حکومت اعلام کردند که اعتراض‌شان را به روش‌های دیگری ادامه می‌دهند.

جا خالی

حمیدرضا رحیمی ـ کاليفرنيا

فدوی از معرکه هائی که مؤمنین و مؤمنات، بویژه پیاده نظامی که در رکاب برادر حسین(ع) شریعتمداری - که سر بریده می دارد دوست -  شمشیر می زنند، کم تا قسمتی حیرت می کند. اینان جوری بقول عمل می کنند که پنداری اعلیحضرت العظما علی(ع) خامنه ای، خلدالله ملکه و سلطنة، که حتا مگس مکتبی هم در ایران اسلامی بی اذن معظم له نمی پرد،چرخ پنجم درشکه است، و همینطور مظلوم در گوشه ای جلوس فرموده و نان و ماست شان را میل می فرماید و از هیچ چیز، بویژه آتش هائی که شخصاً بر پا کرده است، خبر ندارد!.. این نمونه ها را می توان روزانه، و بطور کیلوئی در همهء جای جراید شریفهء دارالخرُافه، بویژه کیهان برادر حسين، ملاحظه کرد که فدوی یکی دو مستوره را برای جوریِ جنس، می آورد.

نظام ولایت مطلقه فقیه منشأ فساد است!

فساد با نظام ولایت مطلقه فقیه همزاد است.  مانند لاله و لادن، دوقلوهای به هم چسبیده که از هم جداکردن شان به مرگ هر دو منجر شد. مصداق بارز گفتهء برتراند راسل، اندیشمند شهیر انگلیسی است که، نقل به مضمون، می گوید: «قدرت فساد می آورد و قدرت مطلق فساد مطلق». این فساد عارضی و ناشی از اثر عوامل بیرونی مانند نادرستی و طمع کارگزاران حکومت، تأثیر پذیری از عوامل بیگانه، عدم اطمینان به پایداری حکومت و... نیست، بلکه ساختاری و ناشی از پی و بافت آن است.  پی و بافتی که شالوده آن بر قایل نبودن ابتدایی ترین حقوق برای مردم، تبعیض فاحش، درجه بندی شهروندان به خودی و غیرخودی، حاکمیت یک قشر مفت خوار و غیرمولد بر جامعه، فریبکاری و مردم فریبی و ادعای واهی نمایندگی خدا برروی زمین بنا شده است. 

باید در مقابل جریان مخالف تفکر انقلابی در نظام ایستاد

علی خامنه ای

گزارش راديو فردا: آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر ایران، روز چهارشنبه چهاردهم بهمن خطاب به دبیر و اعضای دبیرخانهء شورای عالی امنیت ملی تاکید کرد که باید در مقابل جریان «مخالف تفکر انقلابی» و «بی‌اعتقاد به مبارزه با استکبار» ایستاد. او گفت: «از همان ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی، برخی تفکر انقلابی را قبول نداشتند و برخی هم با این‌که در داخل نظام بودند اما اعتقادی به مبارزه با استکبار نداشتند که باید در مقابل این جریان ایستاد». آیت‌الله خامنه‌ای در بخش دیگری از سخنان خود به بازتعریف مفهوم امنیت پرداخت و گفت: «باید در شورای عالی امنیت ملی، و دبیرخانهء این شورا، تفکر انقلابی صحیح و خالص حزب‌اللهی حاکم باشد». به گفته رهبر جمهوری اسلامی ایران، «امروز به‌واسطه شیوه‌های جدید و پیچیده دشمن، همچون موضوع فضای سایبری و تاثیرات فرهنگی، اعتقادی، اجتماعی و ضدامنیتی آن، مبارزه سخت‌تر و حساس‌تر شده است».

پيشنهاد روز ملی عشق و حال!

بنده همانطور که چند روز پیش سرگرم مطالعه تقویم بودم (چون تنها کتاب سانسور نشده در حکومت اسلامی کتاب سررسید و تقويم است) مشاهده کردم  که برای همه چیز یک روز مخصوص و بزرگداشت در نظر گرفته شده الا برای معجزهء هزارهءء سوم قبل از میلاد (حاج دکتر احمدی نژاد) و این ظلم بزرگی در حق این دانشمند و سیاستمدار و اقتصاد دان برجستهء عالم بشریت است، لذا تصمیم گرفتم با یاد آوری چند نمونه از خدمات و دستآوردهای اين بزرگوار، از مسئولین امر تقاضا کنم یک روز، و یا اگر نشد یک نیم روز  یا اگر باز هم تقویم جا ندارد یک شب یا نصفه شبی را به بزرگداشت ایشان اختصاص دهند.

روباه وارگیِ آیت الله خامنه ای (شیخ روباه یا آخوند- روباه) حکایت ها دارد، اما قبل از اینکه مواردی از آنها را بخوانید این چند ضرب المثل را در ذهن داشته باشید: «روباه تا ته چاه است کرباس خیر می کند. یعنی در زمان گرفتاری و ناتوانی و بینوایی وعده های خوش و شیرین می دهد. به هنگام پیری و پایان عمر زهد و عبادت پیشه می کند»، «به روباه گفتند شاهدت کیست گفت دنب ام. یعنی این گواه مغرض و در امر ذینفع است. دم روبه گواه روباه است». آیت الله سّیدعلی خامنه ای، ولی فقیه و حاکمِ حکومت اسلامی، در گفتار و رفتار نشان داده است که "فریبکار، محیل، مکار و زیرک" است. در واقع "روباه پیر" واقعی این "شیخ روباه "ست که رهبران انگلیس می باید در مکتب وی درس روبَه صفتی تلمُّذ می کرده اند.

آن روز که انقلاب پیروز شد گریه می کردیم،

هنوز هم گریه می کنیم

مهرانگيز کار - واشنگتن

زمان به ما آموخت که گریستن در روز پیروزی انقلاب برحق بوده  و اغلب آنها که آن روز بسیار خندیدند و شادمانی کردند در کام انقلاب فرو رفتند و جویده شدند، به علاوهء ما که البته انتظارش را داشتیم و می دانستیم دیر و زود دارد، ولی سوخت و سوز ندارد. آنها می دانستند که ما روز 22 بهمن بسیار گریسته ایم؛ گناه کبیره ای بود و هرگز بخشوده نشدیم. زمان به ما آموخت که روز پیروزی انقلاب، بستری بوده است برای زایش طالبان و داعش. انقلاب ما شالوده را گذاشت. ستمگری را قانونمند کرد. به دروغ قانون و اخلاق را چنان در هم تنید تا هر چه می خواهد بکشد و شکنجه بدهد و سانسور کند و روزنامه نگار دستگیر کند و روزنامه تعطیل کند و به سلیقه شخصی و باندی و جناحی، قانون را متناسب با مرام داعشی خود، تفسیر کند. زمان به ما آموخت که روز پیروزی انقلاب روز پایان آرزوهای بزرگ ملتی بود که توی چاله چوله های امر به معروف و نهی از منکر دفن شد.

اپوزيسيون دلبسته و خوشبختی‌های یک دیکتاتور

مزدک بامدادان

سخن از گروهی است که من آن را “اپوزیسیون دلبسته” می‌نامم. هموندان این گروه هرچند خود زندانی و شکنجه‌دیده و رنج‌کشیده حکومت اسلامی هم باشند، تا ژرفای جان و مغز استخوان دلبسته این رژیم‌اند و برای برپای ‌ماندن آن و برجای ‌ماندن سردمداران آن، اگر که نیاز باشد، جان خود را نیز می‌فشانند. اینان یا از دیرباز در کشورهای اروپایی لنگر افکنده‌اند و پیوسته گوشهء چشمی به رژیم ولایت فقیه داشته‌اند و یا خود از کاربران و وابستگان نزدیک این رژیم بوده‌اند، که کمابیش از ده سال پیش بدین سو در جامهء “اپوزیسیون” رهسپار فرنگ شده‌اند و نرم ‌نرمک در میان آنچه که خود را اپوزیسیون می‌نامد جای خوش کرده‌اند.