انتخابات و پرسش همیشگی: شرکت یا عدم شرکت؟
مجيد فرهنگ
حکومت اسلامی در طول چهار دهه حکومت خود خساراتی به منابع طبیعی،
منابع نیروی انسانی، محیط زیست، میراث فرهنگی و اخلاق و فرهنگ
عمومی وارد کرده که از تبعات هر انقلاب مفروض دیگری فراتر است. پیش
کشیدن سناریوهای سوریه و عراق برای انقلاب هراسی روش مرسوم این
جریانات است. بدیهی است که سرنگونی طلبانِ
مسؤل و مآل اندیش، ضمن تاکید بر تفاوت های عمیق ساختاری جامعهء
ایران با امثال سوریه و عراق که وقوع چنان سناریویی را کمتر محتمل
می کند، می بایست در اندیشهء خلاء قدرت احتمالی و تبعات آن باشند.
چنین نگرانی، حتی در صورت واقعی بودن، نمی بایست بهانه ای برای
انقلاب هراسی،
بلکه
بايد
دلیلی برای تعجیل در تشکیل آلترناتیو دمکراتیک باشد.
تقابل منافعِ حکومت اسلامی با منافعِ ملی
گفتوگو با کاظم علمداری
گفتگوگر:
ماندانا زندیان
دولتهای
دمکراتیک که منتخب واقعی مردم باشند میتوانند منافع ملی را
نمایندگی کنند و درسیاستهای خود بازتاب دهند- سیاستهایی که با
اهداف و خواستهای ملت همخوانی داشته باشد. اما دولتهای
دیکتاتوری، که منتخب واقعی مردم نیستند، لزوماً منافع واحدی با
منافع ملی ندارند. همانگونه که امنیت مردم در اینگونه موارد، با
امنیت حکومت یکی نیست. حکومتهای دیکتاتوری امنیت خود را در سرکوب
و از بین بردن امنیت مردم میبینند. امنیت در تأمین آزادیِ همه
جانبه و قانونمداری شکل میگیرد، نه زورگویی و قانون شکنی.
روشنفکران لائیک در ایران معاصر
فرهاد خسروخاور، محسن متقی
اگر چه از تکوین جریان روشنفکری لائیک بیش از یک قرن می گذرد اما
ادبیات موجود در بارهء
این نحلهء
فکری هنوز جایگاهی
شایسته در پژوهش های مربوط به تحولات جریانات روشنفکری نیافته است،
امری
که یکی از علل آن را می توان ناهمگونی این جریان دانست. برای فهم
بهتر تحولات فکری جریان روشنفکری لائیک،
ما دو دوره را از هم تفکیک کرده ایم که نقطهء گسست آن انقلاب ایران است. در بخش نخست به جریان روشنفکران
لائیک در ایران پیش از انقلاب و مخصوصا پس از کودتای
28
مرداد پرداخته ایم.
و
در
بخش دوم نخست به بررسی جریان روشنفکری لائیک و مخصوصا برخی از چهره
های شاخص در ایران پس از انقلاب پرداخته ایم.
سنجش شاخصهای استقرار دمکراسی در ایران
کورش عرفانی
مگر نه این که،به جز وابستگان و دلبستگان پنهان و آشکار جمهوری
اسلامی، طیف گسترده و از همه رنگِ اپوزیسیون ما، از تشکل ها و
احزاب گرفته تا فعالان سیاسی، همگی خواهان سرنگونی این رژیم
واپسگرا و مستبد هستند؟ مگر نه این که طیف گستردهء چپ تا راست،
آرزوی ایرانی دمکراتیک را در سر دارند؟ پس گرهء کار کجاست؟ چرا
هنوز که هنوز است ایران در مسیر درست (دمکراتیک) تاریخ خود قرار
نگرفته است؟ چرا اهداف و آرمان های آزادی خواهانه، با وجود همهء
کوشش ها و از خود گذشتگی ها، هنوز در حد رؤیابافی
و آرزو
پردازی باقی مانده است؟ چرا این رژیم اهریمنی همچنان پابرجاست؟
به
آن ها که مبارزه را با حرف زدن و شعار دادن اشتباه می گیرند کاری
نیست؛ سخن بر سر حاصل کار لایه هایی از جامعه است که آگاه و
مسئولیت پذیرند.
توضیحی دربارهء
تشکیلات عمودی و افقی
سام قندچی
نظری که بیان کرده ام روی آوردن به تشکیلات افقی نیست، هرچند
خواستم نشان دهم که چرا برخی در جنبش سیاسی ایران چنین نظری را
بیان می کنند و تلاش کردم دلیل آنها را برای طرح چنین مدلی، توضیح
داده باشم. از جمله در شماره اخیر سایت جنبش سکولار دموکراسی، نظری
در رد تشکیلات عمودی یا آنچه عموماً هیرارشی در ساختار تشکیلات
است، مطرح شده بود که این گفتمان را در ارتباط با ساختار حزب-دولت،
توضیح می داد. شخصاً گرچه چنین نظری را رد نمی کنم اما کماکان از
آنجا که در پی ساختن دولت دموکراتیک و حزب دموکراتیک هستیم، ساختار
هیرارشی، از نظر این قلم، اجتناب ناپذیر است.
دو
نوشتهء قبلی سام قندچی
☼
«چپی
های خط امامی»
از ما
می پرسند کدام
سکولاریسم!
آمریکا و روسیه؛ آيا «توافق بزرگ»
ممکن است؟
جهانگیر کرمی، دانشیار روابط بین الملل
دانشگاه تهران
در
ماه های اخیر اظهارات دونالد ترامپ در مورد روسیه که، بر خلاف رقیب دموکرات او دیدگاهی خوش
بینانه را مطرح می کرد،
و استقبال روس ها از او، حکایت از دوره ای مثبت در روابط واشنگتن و
مسکو داشت. نخستین انتصابات در دولت
ترامپ
و تماس تلفنی با پوتین نشانه ای از بهبود روابط را تلقین می کرد.
اما با گذر زمان، کم کم این خوش
بینی ها کاهش یافت و امکان رسیدن به توافقی گسترده همانند توافق
بزرگ دورهء
اوباما در پرتو "طرح ریست" مورد سوال قرار گرفته است. نگارنده با
مروری کوتاه بر مهم ترین مسائل میان آمریکا و روسیه مدعی است که
امکان رسیدن به توافقات موردی میان دو طرف وجود دارد اما به دلایل
مختلف امکان یک توافق گسترده بسیار دشوارتر از هر زمانی است.
تنگنای «ژئوپولتیکِ» ایران و پیامد های آن
شیرین هانتر
ترجمه: ن. نوری زاده
اگر
ایران یک کشور قدرتمند در منطقه است چرا هر کس بدون پرداخت هزینه
ای می تواند این کشور را سرزنش کند و از آن یک دیو بسازد؟ پاسخ
ساده به این پرسش این است که رژیم اسلامی ایران مقصر است. اما، با
توجه به اینکه رفتار ایران در بسیاری از عرصه ها از طرفی قابل
پذیرش نیست و از طرف دیگر در ایجاد تحولات کنونی نیز تاثیر گذار می
باشد، این پاسخ ساده به این پرسش مزبور قانع کننده بنظر نمی رسد.