>>>>

دو ماه از بازداشت زعیم گذشت؛

ما چه کردیم؟!

(گپی با دکتر موسویان)

جمال درودی

عضو شورای مرکزی جبهه ملی

کودک آزاری جنسی در پناه «بیت» المجرمان

مجید محمدی

یک دستگاه قضایی با لحاظ این موضوع می‌تواند دو راهبرد متفاوت داشته باشد. یک راهبرد متعلق به قوهٔ قضاییه جمهوری اسلامی است که به هر قیمت می‌خواهد از متهمانی که روابط محکمی با حاکمان دارند حمایت کند و هیچ تلاشی برای جمع آوری شواهد نمی‌کند. راهبرد دوم حمایت از قربانی با تلاش برای جمع آوری شواهد و ممانعت از تکرار جرم است. در راهبرد اول قوهٔ قضاییه با همکاری متهم به ارعاب شاکیان و شاهدان احتمالی می‌پردازد تا کسی جلو نیاید و افراد از طرح شکایات منصرف شوند... در راهبرد دوم دادگاه افکار عمومی باز است و مردم می‌توانند بر اساس مدعیات افراد به قضاوت بپردازند، خواه دستگاه قضایی بتواند جرم را به اثبات برساند یا خیر، و خواه پرونده به محکومیت برسد یا خیر. در یک جامعهٔ باز و سکولار راهبرد دوم دنبال می‌شود.

زنده باد داعش خودمان!

مهرانگيز کار

ریاست قوه قضائیه به ریاست قوه مجریه که همان دولت تدبیر و امید است، توصیه می کند سکولارها را از خود دور کند. رهبر به ریاست دولت تدبیر و امید دستور می دهد یکی دو خط قرمز را مراعات کنند و حامیان فتنه را دور بیاندازند. تازگی ها عموماً شیک و پیک هم شده اند. قاره امریکا را هم که دارند دوباره کشف می کنند. فرزندان شان در بهترین دانشگاه های جهان بدون صنار وام دانشگاهی درس می خوانند. اخیرا مثل بلبل انگلیسی حرف می زنند. در محافل جهانی از ضرورت برخورد با داعش می گویند. اصلا به روی مبارک نمی آورند که با جان و مال و شرافت و کرامت انسانی این مردم چه اندازه داعشی برخورد کرده اند.

کورش، پلی بين ديروز و امروز

(نوشته ای از هفت سال پيش)

اسماعيل نوری علا

در کورش ما به هويتی می رسيم که به صورتی اعجاب انگيز ما را از تصوير خشمگين جنگاورانی پيرو خدائی غضبناک می رهاند و به جهانيان می گويد که چون شب تيره بگذرد و موانع از پيش سيل خروشان اميد و جوانی برداشته شود، چهرهء تابناک ملتی ظاهر خواهد شد که دو هزار و پانصد سال پيش به مقام والای انسان منتشر آگاهی يافت و از حلقوم شاه انسان مدارش حقوق و آزادي های او را اعلام داشت. و با اين پشتوانه در کولبار عمر است که هر ايرانی می تواند بيشتر و بهتر از بسياری از ملل ديگر، به شهروندی جهان متمدن درآيد و، در آستانهء ورود خود، تصويری از نيلوفرهای کاخ های هخامنشی را ـ همچون رواديد ورود ـ بر پيشخوان اطاقک تفتيش بگذارد.

درسی که کوروش به ما می‌دهد

رامین کامران

داستان نه داستان باستان رایی توهم آمیز است و نه سلطنت طلبی بی موقع؛ موضع گیری در برابر آن هویت مذهبی ـ سیاسی است که نظام فعلی با نزدیک چهل سال کاربرد خشونت کوشیده تا به ایرانیان تحمیل کند و موفق هم نبوده. کورش کهن ترین نمادی است که می توان برای ارج نهادن به رواداری و حرمت تنوع در تاریخ ایران یافت. امروز این ارزش ها قالب جدیدی برای تحقق می طلبد، اما نمادهای کهن همچنان برای بیان شان کارآمد است. نصیحت به احتراز از افتادن در دام گفتارهای افراط گرا، نصیحت بجایی است. ولی این را هم باید در نظر داشت که نه تصویر تاریخی و نه تصویر افسانه ای کورش چنین درسی به کسی نمی دهد و اگر کسی خواست به چنین راهی برود، نمی تواند مدعی شود که کورش را سرمشق کرده است.

تپش شعور یا احساس؟

بهنام چنگائی