چندین سال است به این نتیجه رسیده ام که اگر بخواهیم نامی واقعی بر «انقلاب اسلامی»  و فرزند خلف اش «جمهوری اسلامی» بگذاریم بهترین نام «مصیبت بزرگ» است. به راستی کدام کلمه ای را در فرهنگ لغات سراغ دارید که به تنهایی بتواند در خودش «آفت، بلا، رنج، سختی، فاجعه، نکبت، سوگ، ماتم، تباهی، ویرانگری، فساد، جهل و جنون» داشته باشد و کدام کلمه ای می تواند بهتر ازاین گویای قدرت مخوفی باشد که انسان و حیوان و درخت و زمین و خاک و اندیشه و فرهنگ یک سرزمین را نشانه بگیرد و  به عمد یا حتی غیر عمد قصد نابودی اش را داشته باشد. ◄

وسواس

نيوشا صدر

وسواس دارد این اواخر عین جانور از جانم بالا میرود... کار آموزشی خردسالان است. می‌خواهم بنویسم «توی اتاقتون» فکر میکنم خیلیهایشان اتاق ندارند، میخواهم بنویسم« تختتون» فکر میکنم خیلی هایشان تخت که ندارند هیچ، رختخوابی هم ندارند. ابوالفضل را یادم میاید توی متروی آزادی که ساعت ده و نیم شب تلفنی با مادرش چانه میزد که «امشب جمعه است، خلوت است، فقط بیست تومن فروخته، تو رو خدا راهش بدهد خانه». و هیولاراهش نمیداد. از اسباب بازی نمی نویسم مگر اسباب بازی های دست سازی که خود بچه ها با مقوا و چیزهای دیگر میسازند، نام « خانه» را که میخواهم ببرم قلمم پیش نمیرود. تصویر خوراکی ها را حذف کرده ام از توی برنامه، میدانم لازم است باشد اما به ساده ترینهایش اکتفا میکنم. تکه ای نان، یک دانه سیب، چند دانه خرما، چند برگ کاهو... دستم هیچ جور نمیرود به نوشتن «پدر و مادر» ... ندارند خیلی هایشان، بالا سر خیلی های دیگرشان هیولاهایی هستند که نام پدر و مادر را یدک میکشند. چند روز پیش کودک خردسال دستفروشی را دیدم از قطار مترو پیاده شد، عین ابر بهار گریه می کرد. توی قطار دو تا دختر جوان بودند که تا رسیدن به مقصد گریه میکردند، نمیدانم چه بینشان گذشته بود...نمی‌دانم برایشان چه گفته بود. نپرسیدم. جرات نکردم بپرسم. ضعیفند، ترد اند، حیران ‌اند. نمی توانم بنشینم روی یک صندلی بزرگ، وسط این دنیای کریه، و نداشته هایشان را شلیک کنم به سمت جان های کوچک بی پناه شان. (منبع: فيس بوک)

«توبهء گرگ...»!

شهباز نخعی

عباس عبدی در بخشی از نوشتهء خود کل نظام ولایت مطلقهء فقیه را زیر سئوال می برد: «سازمان و نهادهای حل مشکل و اراده ای که باید منابع لازم را برای حل این مشکلات تأمین کنند، خودشان دچار بحران و مشکل شده اند»! آیا از این صریح تر می توان به ورشکستگی همه جانبهء حکومتی که اصلاح طلبانی از قماش همین عباس عبدی بیش از دو دهه با فریبکاری در حفظ آن کوشیده اند گواهی داد؟ آیا این واقع بینی اجباری را باید به این معنی دانست که دستکم همین یکی – یعنی عباس عبدی – به خطای پیشین خود پی برده و می خواهد خود را «اصلاح» کند؟◄

نامه ای به يک همراه خواستار حمايت از شاهزاده

اسماعيل نوری علا

در ارتباط با نقش شاهزاده رضا پهلوی در وضعيت کنونی، و با توجه به آنچه در اين مورد نوشته ای، بگذار به اصل مشکل، يا راه حلِ، توئی بپردازم که اخيراً به اين نتيجه رسيده ای که مجاهدين و احزاب منطقه ای، حتی اگر همکاری با آنها ممکن باشد، به درد سکولار دموکرات ها نمی خورند و، در عين حال، سکولار دموکرات ها نيز - با وجود جنبش و کنگره و حزب و مهستانی که براه انداخته اند - «مالی» نيستند که بتوانند کاری کنند و، در نتيجه، تنها می ماند ستارهء درخشان سپهر سياسی ما، يعنی شاهزاده رضا پهلوی، که هم سکولار و هم دموکرات است؛ و پيشنهاد می کنی که ما اعضاء نهادهای سکولار دموکرات، بطور يک طرفه، نسبت به ايشان اعلام وفاداری و حمايت کنيم.◄

ارزش‌های نظام پادشاهی؛ نقشهء راه اصلاحات اساسی

مهدی جامی

شاید بعد از چهل سال میان انقلاب و نظام پادشاهی آشتی برقرار شود و انقلاب اذعان کند که نمی‌تواند دستاوردها و موقعیت داخلی و جهانی ایران عصر پهلوی را نادیده بگیرد یا کوچک بینگارد. با کمک به چنین تغییراتی رضا پهلوی نقشی موثر در سیاست ایران بازی خواهد کرد و هر گاه زمینه مساعد باشد می‌تواند به ایران بازگردد و فعالیت سیاسی‌اش را در وطن پی‌ گیرد یا به هر طریق موثر دیگری اصلاحگران طرفدار خود و دستاوردهای نظام پادشاهی را تقویت کند.◄

شاهزاده پهلوی؛ شخصیت فردی و هویت سیاسی

مهدی خلجی

چنین می‌نماید که بعد از تربیت فرنگی‌ مآبانه دوران کودکی و نوجوانی، مهاجرت، آموزش دانشگاهی، کار و زندگی در آمریکا، او را از میانگینِ معمول هم‌نسلان‌ ایرانی‌اش متمایز می‌نماید... در سال‌های اخیر، حلقه مشاوران‌ او گسترده‌تر، متنوع‌تر و جوان‌تر شده است. از افزایش و تنوع فزایندهء ارتباط‌های روزانه‌اش با مردم و ملاقات‌هایش با فعالان سیاسی دیگر احساس رضایت می‌کند. شاهزاده، نه تنها فن سخنوری که هنر شنیدن را هم آموخته است و اهمیت آگاهی از عقائد و آراء منتقدان و مخالفان را می‌داند. این در نظرم نشانه بلوغ سیاسی او و پیروزمندی ‌اش در نبرد با توهمات و تخیلات است. ◄

زنان در بزنگاه

مسعود نقره‌کار

"جنبشِ نان" در مفهوم سیاسی اش، جنبشی با خواستِ تامین نیازهای اقتصادی و برقراری عدالت اقتصادی ست. جنبش دیماه امسال هم در آغاز"جنبش نان" بود که بتدریج توامان با جنبش سیاسیِ آزادیخواهانه ادامه یافته است. زنان میهنمان در اينگونه بزنگاه های تاریخی خود را تعریف کرده اند و در کردار نشان داده اند ستمگری و بی عدالتی را تحمل نخواهند کرد. در این یادداشت نمونه هائی در پیوند با "بلواهای نان" یادآوری می‌شوند.◄