محمود هاشمی شاهرودی در سن هفتاد سالگی و بعد از چهل سال جنایت مُرد. رئیس مجمع تشخیص مصلحت ولایت فقیه و رئیس سابق قوهء قضاییهء سیستم فاشیسم مذهبی هم بود. مرگش عجیب نیود و نیست، همه میمیریم. اما کارنامه اش فقط بوی خون میدهد. محمود هاشمی شاهرودی متولد شهر نجف و از سال هفتاد و سه در دوره های سوم، چهارم، پنجم، ششم و هفتم، عضو شورای نگهبان اسلامی بود. او در سال های ابتدایی بعد از انقلاب ریاست مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق را عهده دار بود. قرار بود از قضاوت به امامت برسد و جانشین خامنه ای هم بشود ولی عزرائیل عاشقش شد و نشد! برخی سوابق درخشان اسلامی اش صدور حکم اعدام حداقل برای دو هزار نفر با دست خودش نوشته شده است. کلاً بعد مرگ آنچه که در یادها و خاطره جمعی میماند همین جنایت ها است! (منبع)

در بيست و هفتم آذر ده سال پيش من در داخل سلول زندان لنگرود قم بودم. بیست و چهار روز بسيار تلخ از بازداشت من مي گذشت. هفت سال پيش تر، در چنين روزي دخترم رنوكا به دنيا آمد و زندگي مرا غرق در شادي كرد. حضور او دنيا را با همهء غم هاي كوچك و بزرگش برايم قشنگ تر و زيستن را آسان تر كرد. حضور او از همان ابتدا، هم چنين يادآوري دردناك غيبت فضاهاي خالي از قدرت در ايران هم بود. هنگام تولدش نمي توانستم در كنارش باشم؛ چه، قدرت چنين چيزي را ممنوع كرده است. نامش را نمي توانستم رنوكا بگذارم؛ زيرا اين نام در كتابچه اي كه قدرت در مورد اسم ها تدوين كرده است، حضور ندارد.◄

نمونه ای از معجون «روشنفکر دینی»

آرامش دوستدار

وقتی کسی که به سهم خود در تأسیس این حکومت دست داشته و در استقرار آن ابتکارهای مؤثر و همکاری‌های مجدانه کرده است، مردمی روحاً و جسماً بی‌سیرت شده را که نه اعضای یک جامعه، چون جامعه‌ای دیگر وجود ندارد، بلکه اشباحی سرگردان از توده‌هایی بیمار هستند،‌ به «مؤمن» و «کافر» تقسیم می‌کند و با لغات قرآنی، یا مشتقاتی از آنها، نیمی را گمراه و نیم دیگر را رستگار می‌نامد، یا لااقل می‌نمایاند...◄

دیکتاتورها در دام طنز نویسان

رضا علوی

طنزنویس نومید نیست، سر به هواست، پس کلامش تلخ می شود. او عمیق تر می اندیشد و اندیشمندانه و حساب شده فکر می کند، گاه ایجادگر یک لبخند است و گاه یک زهرخند. قهقهه راه نمی اندازد، درون را به خنده وا می دارد، اندیشه را به کار می اندازد، امیدوار است و ویرانگر زشتی هاست. دارای برخورد معکوس و "معکوس نویسی" است.◄