1. ما با مذهب و عقيدهء هيچکس سر دعوا نداريم اما حضور مذهب و ايدئولوژی هيچکس را در قانون اساسی و نهادهای حکومتی  نمی پذيريم.

2. همچنين، از آنجا که حکومت اسلامی مسلط  بر ايران را قابل اصلاح و حتی قانونی نمی دانيم، طبعاً، در خارج کشور، از آن مطالبه ای هم نداريم؛

3. و به همين دليل قرار نيست  نام هيچ يک از اعضاء جنبش در زير نامه هائی که خطاب به گردانندگان رژيم نوشته می شوند ديده شود.

4. اما، در عين حال، ما از همهء مطالبات بر حق هموطنان اسير خود در داخل از غاصبان حکومت مسلط بر کشورمان حمايت می کنيم.

5. آنچه دراين سايت اختصاصی و غيرلخبری منتشر می شود يا در موافقت با سکولار دموکراسی است (مثل نوشته های انحلال طلبان و مخالفان حکومت اسلامی) و يا در مخالفت با آن (مثل نوشته های اصلاح طلبان، که با نوار توضيحی مشخص می شوند) و يا مسائل را بصورت جدی و طنر از ديدگاه سکولار دموکرات مطرح می کند. در همه حال اصولی که در صدر اين صفحه آمده و نيز در «پيمان نامهء عصر نو» منعکس اند، راهنمای ما محسوب می شوند.

6. انتخاب مقالات وارده و برگرفته از منابع مختلف، و همچنين تيتر مناسبی برای آنها  با سردبير است.

7. در اين پايگاه، به احترام «جمهوريت»، هر کجا سخن از حکومت

 مسلط  بر ايران پيش آيد، واژهء «جمهوری» به «حکومت» يا «رژيم»  تبديل می شود.

سردبير: اسماعيل نوری علا  ◄

تأسيس: 14 امرداد 1392

پيمان نامهء عصر نو

نهاد هماهنگی جنبش

اساسنامه

هيئت دبيران

ای ميل:

iranian.sdmcc@gmail.com

پس از اينکه صديق خان، يک مسلمان سکولار، شهردار لندن شد

خرم زکی، نويسندهء سکولار دموکرات پاکستان،

دو ساعت پس از نوشتن يادداشت زير، در کشورش به قتل رسيد

من عظمت سکولار دموکراسی غربی را گرامی می دارم!

لينکِ ترجمهء خبر و يادداشت>>>

چند كلمه در بارهء خداناباوران و خداباوران

ف. م. سخن

همان گونه كه وادار كردن انسان آزاد به خداباورى از طرف حاكمان روحانى و مبلغان حكومتى دين غلط و اشتباه است، اصرار ورزيدن غير علمى و واكنشى به خداباوران براى ترك اعتقاد خود نيز غلط و اشتباه است. آن چه ما امروز بايد براى به نتيجه رساندن آن بكوشيم، نه خدا ناباور كردنِ خدا باوران، بلكه جدا كردن اديان خدايى و آيين ها و ايدئولوژى هاى سياسى اى كه شباهت بسيار با اديان خدايى دارند، از امر حكومت و قدرت سياسى است.

«مایه شرمساری و نابخشودنی»!

آنچه در انشای سوزناک و ذکر مصیبتِ دبیرکل ناتوان سازمان عریض و طویل و کم خاصیت ملل متحد ناگفته مانده، دلیل و علت وضعیت نابسامان و آشفته کنونی است. او که این سخنان را در نشست شورای امنیت بیان کرده، می توانست با انداختن نگاهی به ساختار این شورا – به ویژه حق تبعیض آمیز وتو برای پنج عضو دائمی آن که امکان هرگونه تصمیم گیری قاطع و دارای ضمانت اجرایی را از آن سلب می کند – دریابد که چرا اوضاع دنیا چنین پریشان و آشفته است، جامعهء بین المللی چرا بی تفاوت شده و نقض کنندگان حقوق بشر چرا هر روز بیشتر گستاخ می شوند. اما در گفته های دبیرکل سازمان ملل یک نکتهء درست هم می توان یافت و آن این است که آنچه امروز در سوریه می گذرد، لکه ای سیاه بر پیشانی بشریت و «مایهء شرمساری و نابخشودنی» است!

سوسيال دموکراسی در امريکا

مسعود نقره کار

سوسیال دموکراسی، بر خلافِ تبلیغات بی پایه و مغرضانهء سرمایه داران بزرگ، راست گرایان و ارتجاع مذهبی و غیر مذهبی، پدیده ای غیر امریکائی و مردم ناپسند  نیست و باورمندان، طرفداران و هواخواهان بسیاری در امریکا داشته و دارد. حتی اگر دیدگاه ها، تلاش ها و مبارزات توماس پين - یکی ازبنیانگذاران ایالات متحده امریکا - نادیده گرفته شود، دستِ کم عمر فعالیت سازمان یافتۀ سوسیال دموکرات های امریکائی حدود صد و بيست سال خواهد بود. نخستین حزب سوسیال دموکرات در امریکا به طور رسمی به سال هرار و هضتص و هشتا و نه اعلام موجودیت کرد. از آن تاریخ تاکنون در امریکا جریان های متعدد سوسیال دموکراتیک شکل گرفته اند؛ جریان هائی که گاه درهم ادغام شده اند، گاه انشعاب کرده اند، و گاه به جریان های سیاسی دیگر نزدیک و دور شده اند ام،ا علیرغم اُفت و نشیب و محدودیت های فراوان، سوسیال دموکرات ها امریکائی با تبلیغ و ترویج ایده و برنامۀ سوسیال دموکراتیک به فعالیت و مبارزه تاثیرگذار خود ادامه داده اند.

«اصلاح‌طلب‌ها» و خاطراتِ تلخِ زندگی در شوروی

گری کاسپاروف

نظراتِ برخی ایرانیان، به خصوص آنهایی‌شان که خارج از ایران زندگی می‌کنند، در حمایت از «معتدل‌ها» و «اصلاح‌طلب‌ها» خاطراتِ تلخِ زندگی در شوروی را برای من تداعی می‌کند. آن روزها هم مدام حرف از این جناح در حزب یا آن گروه در پولیت‌بیورو [هیاتِ مرکزیِ حزبِ کمونیست] بود: لیبرال‌ها و اصلاح‌طلب‌ها یا هر چیزی که دوست دارید اسمش را بگذارید. اما حقیقت این بود که همه‌ی آنها نوکرِ یک نظام بودند. نظام‌های استبدادی همه همانجورند. «تغییر» در قاموسِ آنها تنها تغییر در برخی ظواهرِ بی‌اهمیتِ امر است. آنها هیچ تغییری نخواهند کرد تا اینکه نظام ساقط شود. تا وقتی که همان شخص یا اشخاصِ همیشگی صاحبِ قدرتِ واقعی هستند، بُر زدنِ نام‌ها و چهره‌ها در صندوقِ رای و در رسانه‌ها نمایشی بیش نیست. فریب نخورید. توصیه‌ی آخرم به ایرانیان این است که شما حق دارید هر چقدر دل‌تان می‌خواهد از آمریکا انتقاد کنید و نقش اش در امورِ دنیا را به چالش بکشید؛ اما هشدار که مبادا این را با توجیهِ عملکردِ نظام‌های استبدادیِ جنایتکاری همچون رژیمِ ایران، روسیه، کوبا و غیره و ذلک اشتباه بگیرید». (منبع)

شرط برآمدن حکومت مردمسالار در ايران!!

شاهين نژاد

پیش از آنکه عصاره آگاهی در پیکر ملت تزریق شود، برآمدن حکومتی مردم سالار در ایران را برابر با تجزیهء قطعی ایران می دانم. امیدوارم پیش از تشکیل یک دولت ملی، خودآگاهی ملی  ژرف و ریشه دار در ایرانمان پای گرفته باشد.

روز کارگر و باقی قضايا

امسال دولت اسلامی، در یک اقدام لوطی منشانه و با جوانمردی تمام، حقوق کارگران را به هشتصد و پنجاه هزار تومان افزایش داد تا کارگران و افراد خانواده و تحت تکفل ایشان با این هشتصد و پنجاه هزار تومان هم اجاره خانه بدهند، هم خورد و خوراک شان را تأمین کنند، هم کفش و لباس و پوشاک تهیه کنند، هم به بهداشت و دوا و درمان خود برسند، هم هزینهء تحصیل فرزندان خود را بپردازند، و هم بخشی از آن را برای آینده خود و فرزندان شان پس انداز نمایند و، بدين ترتيب، «کرامت انسانیِ» خود را هم حفظ کنند. اما اين ها همه در صورتی است که کاری وجود داشته و حقوقی برقرار باشد. حال آنکه، بنا بر آمار جسته و گریخته ای که گاه و بیگاه از حلقوم مسئولین و مدیران «کش ور» بیرون می زند، بیش از هشت میلیون نفر در حکومت اسلامی بیکار هستند (از جمله خود وزیر کار!)

پیرامون نامه ای به «مسئولین ذی‌ربط»

منوچهر يزديان

آیا حکومت اسلامی عقل اش کم شده که کنشگران و بخصوص بیماران را در زندان نگاه می‌دارد؟ پاسخ این است که حکومت اسلامی بنا به ‌مصلحت‌ های امنیتی‌اش همواره به تعدادی زندانی سیاسی و عقیدتی نیاز دارد. نام بردن این "مصلحت‌های امنیتی" برای درک آن‌ها بسیار با اهمیت است. الف: ایجاد ترس در جامعهء سیاسی، عقیدتی و مدنی ایران برای نا امید کردن کوشندگان آن‌ از مبارزه با حکومت اسلامی؛ ب: کارگردانی سناریوئی برای مشغول کردن همین مخالفین برای راه اندازی کمپین‌هائی که توجه کنشگران و مردم را از مسئلهء اصلی، یعنی ضرورت انحلال حکومت اسلامی، دور ‌کند. پ: کشاندن کنشگران ایرانی به ورطهء «برسمیت شناختنِ» رژيم...

يك توضيح

سيروس ملکوتی

توضيحی ديگر

محسن بهزاد کريمی

سه سال و اندی پیش، در ابعاد جنبش و مجمع سازمان های سکولار دموکرات ايران خطوط قرمز تعیین شد: " ما از هر حرکت درون مرز، چه ساختار شکن و چه مطالبه محور، حمایت خواهیم کرد ولی به هیچ وجه مطالبه محوری را برای اپوزسیون برون مرز درست ندانسته و نمی پذیریم". بارها خود من سختگیرانه ترین برخوردها را با افراد و گروه های مختلف بر سر این موضع داشته ام و ازین پس نیز چنین عمل خواهم کرد. این توضیحات خود بیانگر این مهم است که امضاء نامه هفت صد و اندی نفری، و در خواست از حکومت دیکتاتوری مبنی بر احقاق حقوق زندانیان مریض احوال، با مضمونی که منتشر شد از سوی من غیر قابل قبول است. اما حقیقت اینجاست که نامه ای که من امضا کردم با آنچه منتشر شد تفاوتی فاحش داشت و آن هم تغییر مخاطب نامه از سازمان های حقوق بشری به حاکمیت دیکتاتوری اسلامی بود. این تغییر در محتوا از سوی من و بسیاری دیگر مورد اعتراض واقع شد که متاسفانه تا این لحظه نه ترتیب اثری داده شده و نه اینکه امضایم حذف شده و نه متن تغییر کرده. به هر حال به اعتبار دوستی فرهیخته و شناخته شده امضاهای متعددی جمع شد اما در نهایت گردانندگان این کمپین در درون مرز با ساخت و پاخت با اصلاح طلبان به دوستان و حامیان برون مرز خود خیانت کردند. من به شخصه نه رژیم جمهوری اسلامی را قانونی میدانم و نه از این رژیم جرار طلبی خواهم کرد.

رفتارشناسی جریان اصلاحات در انتخابات مجلس دهم

چهار مقاله از چهار منظر

نيک آهنگ کوثر - کاسپين ماکان - سلمان سیما - رضا پرچی زاده

انتخابات هفتم اسفند واجد چند حقیقت مغفول است. اصلاح طلبان دیگر خود نیز به این نتیجه غیر قابل انکار رسیده‌اند که حاکمیت استبدادی هیچ اصلاحی را بر نمی‌تابد پس بهتر است با تغییر سیاست «اصلاح طلبی» به «امید به اصلاحات» برای خود نقشی در سیستم تعریف کنند و این انتخابات نخستین گام برای حصول به این مقصود بود. در این میان طبیعی است که در این چرخش سیاسی، اصلاح طلبان باید به هدفی بزرگ‌تر بیاندیشند که همانا ماندن در قدرت است. طبیعی ست در رفتار شناسی این جریان سیاسی نمی‌توان تنها به یک یا چند وجه یا نکته اکتفا کرد. از این حیث در گزارش پیش رو، موضوع رفتار شناسی اصلاح طلبان در انتخابات هفتم اسفند از نگاه چهار فعال سیاسی و مدنی بررسی می شود.

دیکتاتوری شبه دموکراتیک با بازی اپوزیسیون درون حکومتی

(پدیدار‌شناسی یک جریان سیاسی)

حمیدرضا ظریفی نیا

براساس تجربه‌ای تاریخی، زمانی که میزان نارضایتی عمومی از فساد درونی نظام، به نقطهء جوش و انفجار می‌رسد، طبق نمایشنامه‌ای نانوشته گروهی از درون حاکمیت با ادعای مخالفت با عملکرد سیاست‌ مداران به این ساختارها اعتراض کرده و آن بخش از جامعه را که ایرادات بنیادینی به نظام دارند با خود همراه کرده به سمتی از پیش تعیین شده می‌برند. جالب اینکه این تمهید که در ابتدای امر محدود به داخل کشور بود پس از بحران ‌های پس از انتخابات سال 88 ایرانیان خارج از کشور را نیز درگیر خود ساخت تا حکومت اسلامی ایران در ایجاد اپوزیسیون درون ‌حکومتی به موفقیتی دوچندان برسد؛ به‌طوری‌ که تاکنون با استفاده از همین ترفند توانسته از بسیاری از بحران‌های سیاسی که هرکدام از آن بحران‌ها برای فروپاشی یک ساختار ایدئولوژیک کافی بودند، به‌سلامت عبور کرده و به‌قولی تهدیدها را به فرصت بدل کند.

سیاست زدگی یا سیاست زدایی

پرسش هائی از مصطفی ملکیان

پرسشگر: سعید حجاریان

مصطفی ملکیان به صورت سلسله واری از اولویت فرهنگ سخن می گويد و این که «اصلاح طلبی را نه از زمین سیاست که از زمین فرهنگ باید آغاز کرد». این ایده اما با نقدها و نظرهایی همراه شد... با این هشدار که اتخاذ این رویکرد، به «سیاست زدایی از جامعه» می انجامد؛ برخی منتقدان حتا از اولویت شریعتی بر ملکیان سخن گفتند و این که شریعتی روشنفکر عرصهء عمومی بود و رویکرد فرهنگ گرایانه و فردگرایانهء ملکیان اما عرصهء عمومی در ایران را بی جان می کند. برخی هم او را متهم کردند به بی توجهی به جامعه شناسی و اولویت دادن زیاده به روان شناسی فردی. گفت وگوی حاضر بر بستر چنین مباحثاتی انجام شده است.

«نسبیت فرهنگی»، بلای ایران

فاضل غیبی

در سدۀ گذشته به کوشش روشنگران کشورهای خاورمیانه امید می‌رفت که رفته رفته فرهنگ انسان مدرن به کشورهای اسلامی نیز رسوخ کند. در نیمۀ این راه مردم مسلمان در این جوامع بدین پی برده بودند که “فرهنگ بومی” آنان تا چه حد از موازین نوین انسانی بی بهره‌اند و اگر می‌خواهند در دنیای امروز از زندگی شایسته‌ای برخوردار باشند باید بکوشند خود را با موازین پیشرفتۀ زندگی اجتماعی هماهنگ سازند. اما اکنون با توسل به “نسبیت فرهنگی” نه تنها ضرورتی برای غلبه بر رفتار و کردار “بومی و بدوی” خود نمی‌بینند که خواستار گسترش آن در تمامی جهان هستند!

اصلاح طلبی ارتجاعی

سام قندچی

اگر پیش از انقلاب پنجاه و هفت بزرگترین اشتباه روشنفکران ایران برابر پنداشتن انقلاب و ترقی بود، از دوم خرداد ماه سال هفتاد و شش تصور غلط جدیدی در میان روشنفکران ایران رایج شد و آن هم برابر انگاشتن رفرم و ترقی است. در این نوشتار به موضوع دوم پرداخته شده؛ مسأله ای که می تواند این بار روشنفکران ایران را به مدافعین تحول ارتجاعی دیگری تبدیل کند. اگر اصلاحات میرزاتقی خان امیرکبیر سمبل خواست های مترقی ترین بخش های جامعهء ایران بود، مواضع اصلاح طلبان حکومتی رژيم اسلامی سمبل درخواست های ارتجاعی بخش های عقب مانده جامعه ایران است و اینها حتی از حضور امثال خلخالی در صفوف خود ابایی نداشته اند.

در حاشیهء «گشت نامحسوس»

پرویز دستمالچی

اندیشه های بنیادگرا چنان در میان اسلام گرایان رنگارنگ گسترده است که حتا (مثال) "حزب اتحاد اسلامی ملت ایران"، که خود را "اصلاح طلب" می داند، بیانیه اعلام موجودیت خود را با آیه ای از سوره آل عمران شروع می کند: «باید که از میان شما گروهی باشند که به خیر دعوت کنند و امر به معروف و نهی از منکر کنند. اینان رستگارانند». یعنی حزب از همان ابتدا اعلام می دارد که نمایندهء حقیقت و ارزش مطلق الهی است و دیگران منحرفانی که باید به راه راست هدایت شوند؛ و نمی بیند که در سیاست موضوع بر سر ارائهء یک راه حل مشخص برای یک مشکل مشخص اجتماعی- اقتصادی و... است و نه هدایت اخلاقی- ارزشی جامعه از سوی رهبران حزبی یا یک دولت.

گذار از جمهوری اسلامی یا اصلاحات؟

فرهنگ قاسمی

هم و غم  و دل نگرانی درجه اول اپوزیسیون باید این باشد که دوران گذار هر چه بیشتر کوتاه تر شود. برای این کار چاره‌ای نیست غیر از این که اپوزیسیون خود را متشکل و همساز کرده و برای برنامهء دوران ‌گذر کار کند و خود را در برابر آن مسئولیت بزرگ، یعنی بازسازی جامعه و ترویج فرهنگ اعتدال و احترام به رقبای سیاسی و رعایت حقوق انسانی و دفاع از آزادی همه آحاد ملت، از طرفداران پادشاهی تا مدافعان کمونیسم کارگری، آماده سازد.