دربارهء يک نامه از اسماعيل نوری علا

جهانبخش خوش هیکل

چرا جناب نوری علا در نوشته خود اصل موضوع یعنی "راسان" و تلفیق مبارزات مدنی مردم کردستان با دفاع مشروع پیشمرگان حزب و تصمیم به از سرگیری بیش از پیش حضور پیشمرگان حزب دمکرات کردستان ایران در میان مردم کردستان را به بوته فراموشی سپرده و هیچگونه موضعی مشخص به صورت تأیید یا مخالفت در این زمینه ابراز نداشته است. ضروری بود جناب نوری علا که در نوشته اش فرصت کافی داشته و به موراد غیر اصلی نامه حزب پرداخته است و بعضاً بخش‌هایی جزئی از نامه‌ی حزب را نیز مثبت ارزیابی کرده است مشخصاً به اصل موضوع یعنی شیوه‌ی جدید مبارزه‌ی حزب دمکرات کردستان ایران "راسان" نیز واکنش نشان می‌داد و در این زمینه دیدگاه خود و جنبش متبوعش را به صورت رسمی اعلام می‌کرد.

غرب به ترکیه نیاز ندارد!

نشريهء «نشنال اینترست»

حقیقت این است که ترکیه برای دهه های متوالی از عضویت اش در ناتو برای ارایه نمایشی مسخره از دموکراسی استفاده کرده است. ناتو یک تسهیل کننده بود و به ترکیه اجازه داد تا جنون آدم کشی اش در منطقه را پیش ببرد و در عوض سوخت لازم برای احیای خیال باطل امپراطوری عثمانی را برای ترکیه فراهم کرد. با پذیرش خطر نابودی وجههء بین المللی و پس از سال ها بهانه سازی برای متحدان سابق مان، زمان آن فرار رسیده است که این روابط یک طرفه و مخرب را پایان دهیم. پیوستن به ناتو ضمانتی برای امنیت ملی ترکیه بود که بیش از آنکه برای ما در غرب سودمند باشد برای ترکیه سودمند بود. این امر امروزه مصداق بارزتری از هر زمان دارد.

حکومت اسلامی و استفادهء ابزاری از خداباوری

اکبر کریمیان

دلیل ناموفق بودن روش استیلای فرهنگ سیاسی دین محوران حاکم بر کشور، از نظر سعادتمند کردن جامعه، در نامفهوم بودن و یا در سیال بودن اصول اساسی اش است. هر چند که عنوان می شود که "قوانین الهی" ثابت و غیر قابل تغییر است، ولی شاهد اجرای شرط اول و اصلی آن، که همان هر عمل و گفتاری برای حفظ حکومت جایز و واجب است، هستیم. این شرط یا حکم فقهی به معنی قبول نقض تمامی اصول اخلاقی، اجتماعی، سیاسی، مذهبی، عرفی و ... شناخته شده و حتی مورد قبول سیستم است. یعنی دروغ، اختلاس، تجاوز، شکنجه، اعدام، سرکوب مردم و ... برای حفظ نظام جایز و واجب است؛ توجیهی که یک فرد دین محور را، به یک بمب و ماشین نابود کننده تبدیل می کند.

جامعهء ترس و نقش تروریسم اسلامی

جلال ایجادی

اسلاميسم یک «ایدئولوژی خزندهء تهاجمی» است؛ خزنده است زیرا در هنگامی که تناسب قدرت مناسب نیست موذی و عوامفریب است، ولی لحظه ای که احساس قدرت کند دست به تهاجم می زند. در دمکراسی های غربی نظام سیاسی قدرتمند است ولی عرصه های ناتوانی نیز بسیار است و تروریسم اسلامی به این ناتوانی ها آگاه است. اسلامیست ها سنگر به سنگر پیش می آیند و از آنجا که خواهان تصرف قدرت در غرب اند، دارای دو سیاست همسو هستند: سیاست آرام و زیرزمینی و عوامفریبانه و ایدئولوژیک و سیاسی از یکسو و سیاست رادیکال برای بی اعتبار کردن تمدن غرب و حمله های تروریستی برای اغتشاش و جنگ داخلی، از سوی دیگر.

تحمیل تفکر سکولار غربی ها به حقوق بشر!

لاریجانی، دبیر ستاد «حقوق بشر اسلامی» قوه قضاییه

« ما به تجربه های دنیا ارزش می‌نهیم اما غرب در هفتاد سال اخیر نگاه خودمحوری به حقوق بشر داشته است و آن را تجربهء سکولار- لیبرال می‌داند. تحمیل تفکر سکولار تحت عنوان حقوق بشر موضوعی خودمحورانه و تحمیل‌گراست، به طوری که اگر کسی نگاه آن‌ها را قبول نداشته باشد تحت آماج اتهامات قرار می‌گیرد. موضع غرب در برابر حقوق بشر منافقانه است». (یکشنبه 10 مرداد 1395)

پدر مهربان، ملت قهرمان و پول بی‌زبان

حمید بابایی

با گذشت سه سال از عمر دولت، رویکرد “پدر مهربان ملت” یعنی “دولت رفاه” همچنان پابرجاست. نگاهی به رقم سنگین بودجهء جاری دولت در سال کنونی گویای این مطلب است که در بر‌‌ همان پاشنه قبلی می‌چرخد و دولت “مهربان” همچنان در حال پخش اعانه در بین ملت “قهرمان” است. علاوه بر آن، در دولت روحانی، سوء مدیریت و نابسامانی در بودجه و مخارج جاری گزاف و غیر ضروری مانند سابق تداوم داشته و در این میان اشتغال و تولید است که مغفول مانده‌اند. این نابسامانی‌ها به اشکال مختلف در مخارج جاری دولت دیده می‌شود. این مخارج، خواه در قالب دستمزد به لشکر کارکنان مازاد و بی‌ثمر دولتی، و خواه در قالب بودجهء سنواتی فرهنگی چند هزار میلیارد تومانی به شبکهء گسترده‌ای از وابستگان دربار و خواص صورت می‌گیرد که مانند توموری بدخیم در حال مکیدن از پیکره دارایی‌های عمومی کشور هستند.

حکمرانی خوب، شرط تحقق حقوق بشر

عمادالدين باقی

«حکومت خوب» گرچه به هیچ وجه ایدهء تازه یاب و بدیعی نیست و در متون کلاسیک می توان ردپایش را جست اما حکمرانی خوب به صورت یک تئوری راهبردی و کاربردی در سیاست ها و برنامه های نهادهای بین المللی دیرزمانی نیست که مطرح شده و به سال 1989م. باز می گردد که برای اولین بار در گزارش بانک جهانی برای کشورهای صحرای آفریقا مطرح شد و ابتدا در نظریه های توسعه و رشد اقتصادی مطرح بود و بعد تعمیم یافت. در گذشته و در حکمرانی سنتی، بحث این بود که چه کسی باید حکومت کند و راه اصلاح را در جایگزینی حکمرانان صالح می جستند اما تجربه نشان داد که قدرت متمرکز و قدرت بی لجام می تواند حکمرانان صالح را هم به فساد و خودکامگی بکشاند و آنچه اهمیت دارد، وجود سازوکاری است که مانع شکل گیری خودکامگی و فساد شود لذا به جای«چه کسی باید حکومت کند»، مسئلهء «چگونه حکومت کردن» عمده می شود و در نهایت به جای اینکه همانند نظام های سنتی، مردم، کارگزار دولت باشند، دولت، کارگزار مردم می شود.

استراتژی های سیال

(دیالوگ با سازمان مجاهدین خلق)

محسن ذاکری

امروز، دیگر عطف به ماسبق و رد صلاحیت بر اساس اختلاف شدید نظر، روشی دموکراتیک و تعاملی نیست. اگر خانم مریم رجوی باور دارد که یک فرد سکولار است، یا یک فرد دموکرات است، یا یک فرد سکولار دموکرات است، برای دادن شناخت از خود به مردم ایران و مخاطبین اش، چرا نباید از زمان امروز استفاده کند؟ چرا نباید به میان دیگر «‌حریفان» آیندهء خود بیاید و بنشیند و سخن بگوید؟ چرا ما نباید خواهان برقراری این دیالوگ شویم؟ روش نقد باید جایگزین نفی شود. نفی و ناسزا و توهین هرگز برای استحکام فکر مردم روش های مناسبی نیستند. هر چند گروهی و در زمانی پشت این گونه ها بايستند، اما باید همه را به گفت و شنود منتقدانه کشاند. همانگونه که دونالد ترامپ با گذشت زمان به آرامش و تدبیر بیشتری در سخنان اش روی آورد. حتی امروز محمد خاتمی و ‌حسن روحانی نیز در ایران، این روش انتقاد بجای نفی و تهدید را دامن می زنند.