سکولاریسم برآيندی است از نگرش مدرنِ انسان به هستی

ابراهیم هرندی

به گمان من، پرداختن به انديشه های سکولار می بايست که از دوران مشروطه در ايران آغاز می شد. شوربختانه جامعهء ما، اکنون با سرخوردگی از آنچه در چند دهه ی گذشته بر او رفته است، ايمان خود را به افسانه های آشنا از دست داده است، اما چيزی برای جايگزينی آن ها ندارد. يکی از گرفتاری های اساسی کشور ما اين بوده است که تا کنون گسترهء همگانی در آن کشور، هماره ميدانی برای شعبده بازی و مردم فريبی بوده است. از اين رو، هميشه بجای بررسی گيرهای فرهنگی و اجتماعی، سخن از گيرنماها بوده است.

هشدار برخی از «سلطنت ‌طلبان» به رضا پهلوی

گزارش سايت راديو زمانه

گروهی از سلطنت‌طلبان با انتشار بیانیه‌ای به رضا پهلوی، فرزند محمدرضا پهلوی، هشدار دادند که اگر انتقادهای آنها را نپذیرد، او آخرین ولیعهد این سلسله پادشاهی خواهد بود. در این بیانیه که در آن رضا پهلوی ولیعهد سوم ایران خوانده می‌شود، این اتهام‌ مطرح ‌شده که او «بخش ‌ناپذیری حاکمیت ملی‌ ایران» را به عنوان یک اصل به رسمیت نمی‌شناسد و ایران را یک کشور، یک ملت، یک ملیت نمی‌داند، به همین دلیل تمامیت ارضی و استقلال ایران را با رفتارهای سیاسی‌اش به خطر انداخته است.

حضور نظامی روس‌ها در ایران ماندگار می‌شود؟

رضا تقی زاده

ادامهء بدون تغییر مناسبات کاری ایران -  ترکیه، بعد از اعلام محور ساختگی همکاری ‌های تازهء سه جانبه، محور یاد شده، زیر پوشش شعار همکاری‌های استراتژیک، تنها پوششی برای توجیه حضور نظامی فزاینده روسیه در خاک ایران و احتمالاً کلید خوردن حرکت بعدی برای واگذاری حق استفاده از پایگاه‌ های دریایی ایران در بند عباس را فراهم  می‌سازد؛ تحول بی سابقه‌ای که ضمن تحریک بیشتر کشورهای همسایه ایران در آب‌های خلیج فارس و همچنین اسرائیل، تهدید امنیتی قابل ملاحظه‌ای علیه تمامیت و امنیت ملی و استقلال عمل ایران در روابط خارجی خواهد بود؛ موشک‌های کروز روسیه که اخیراً در مسیر پرواز از فراز خاک ایران در استان آذربایجان فرو افتادند، فردا می‌توانند در صورت تغییر طبیعت مناسبات دو کشور، هدف‌هایی را در درون خاک ایران مورد حمله قرار دهند. با این اوضاع، جمهوری اسلامی که هنوز از دام برنامه اتمی رها نیافته، با به بازیچه گرفته شدن توسط روسیه و منافع استراتژیک آن کشور، سرنوشت ایران را این بار در مسیر دیگری به سوی فاجعه سوق می‌دهد.

فاشیسم و اسلامیسم

یادداشتی به مناسبت درگذشت ارنست نولته

محمدرضا نیکفر

اسلامیسم مانند فاشیسم معرفی ‌شدنی است به عنوان یک جنبش “آنتیِ” رادیکال. این جریان پیش از اینکه هویتی اثباتی داشته باشد، با “مرگ بر…” مشخص می‌شود: مرگ بر آمریکا، مرگ بر لیبرال، مرگ بر کمونیست، مرگ بر غرب، مرگ بر اسرائیل … اما قضیه به مخالفت رادیکال مرگ‌آور محدود نمی‌ماند. اسلامیسم همچون فاشیسم دارای رهبری، کادرها و جمع نخبگانی است که ارادهء به قدرت توفنده‌ای دارند، و می‌خواهند بر امتیازات اجتماعی چنگ بیندازند. آنان به تودهء بی‌امتیاز وعدهء برخورداری از این امتیازات را می‌دهند. اراده به امتیاز وری و شیوهء تبدیل شدن به طبقهء ممتاز در نهایت ماهیت اسلامیسم را تعیین می‌کند. ایدئولوژی در این جنبش، همچون فاشیسم، دارای نقش دوگانهء انگیزه و وسیله است.