چندین سال است به این نتیجه رسیده ام که اگر بخواهیم نامی واقعی بر «انقلاب اسلامی»  و فرزند خلف اش «جمهوری اسلامی» بگذاریم بهترین نام «مصیبت بزرگ» است. به راستی کدام کلمه ای را در فرهنگ لغات سراغ دارید که به تنهایی بتواند در خودش «آفت، بلا، رنج، سختی، فاجعه، نکبت، سوگ، ماتم، تباهی، ویرانگری، فساد، جهل و جنون» داشته باشد و کدام کلمه ای می تواند بهتر ازاین گویای قدرت مخوفی باشد که انسان و حیوان و درخت و زمین و خاک و اندیشه و فرهنگ یک سرزمین را نشانه بگیرد و  به عمد یا حتی غیر عمد قصد نابودی اش را داشته باشد. ◄

وسواس

نيوشا صدر

وسواس دارد این اواخر عین جانور از جانم بالا میرود... کار آموزشی خردسالان است. می‌خواهم بنویسم «توی اتاقتون» فکر میکنم خیلیهایشان اتاق ندارند، میخواهم بنویسم« تختتون» فکر میکنم خیلی هایشان تخت که ندارند هیچ، رختخوابی هم ندارند. ابوالفضل را یادم میاید توی متروی آزادی که ساعت ده و نیم شب تلفنی با مادرش چانه میزد که «امشب جمعه است، خلوت است، فقط بیست تومن فروخته، تو رو خدا راهش بدهد خانه». و هیولاراهش نمیداد. از اسباب بازی نمی نویسم مگر اسباب بازی های دست سازی که خود بچه ها با مقوا و چیزهای دیگر میسازند، نام « خانه» را که میخواهم ببرم قلمم پیش نمیرود. تصویر خوراکی ها را حذف کرده ام از توی برنامه، میدانم لازم است باشد اما به ساده ترینهایش اکتفا میکنم. تکه ای نان، یک دانه سیب، چند دانه خرما، چند برگ کاهو... دستم هیچ جور نمیرود به نوشتن «پدر و مادر» ... ندارند خیلی هایشان، بالا سر خیلی های دیگرشان هیولاهایی هستند که نام پدر و مادر را یدک میکشند. چند روز پیش کودک خردسال دستفروشی را دیدم از قطار مترو پیاده شد، عین ابر بهار گریه می کرد. توی قطار دو تا دختر جوان بودند که تا رسیدن به مقصد گریه میکردند، نمیدانم چه بینشان گذشته بود...نمی‌دانم برایشان چه گفته بود. نپرسیدم. جرات نکردم بپرسم. ضعیفند، ترد اند، حیران ‌اند. نمی توانم بنشینم روی یک صندلی بزرگ، وسط این دنیای کریه، و نداشته هایشان را شلیک کنم به سمت جان های کوچک بی پناه شان. (منبع: فيس بوک)

فدوی نمی داند آیا عملی که پیوسته و به یک سبک و سیاق در حال تکرار است، کارش سرانجام  به «عادت» می کشد یا تبدیل به یک «راهکار» می شود؟ و نیز، در هر دو صورت، تا چه میزان شانس ورود به باور عمومی را پیدا می کند؟ شما خوانندگان محترم ضدانقلاب می دانید؟ باری، اشارهء فدوی در این مختصر،به نحوهء پذیرائی برادران از شهروندانی ست که بی احتیاطی نموده و اندکی، بلند فکر کرده اند! و فلذا نخست برای  دستگرمی، بجرم دگراندیشی برای ارائهء پاره ای توضیحات(!) به هتل های پنج ستارهء ایشان (زندان/ دانشگاه- م) دعوت، و پس از تعارف یک فقره قهوهء قجر مرخص می شوند.◄

نقد «اصلاح‏‎ طلبانِ شاکی» به «استمرار طلبان»

گزارش کيهان لندن

آقاجری تنها اصلاح‎طلبی نیست که پس از اعتراضات سراسری اخیر درباره تمام شدن صبر مردم صحبت کرده است. ابوالفضل قدیانی، از اعضای ارشد سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی، پس از انتشار نامهء شدیدالحن مهدی کروبی خطاب به علی خامنه‌‏ای، تاکید کرده که اصلاح‎طلبان باید با پیروی از کروبی «باب نقد صریح کارنامهء شخص مستبد [علی خامنه‎ای] را بگشایند» و هشدار داده که «زمان به سرعت می‎گذرد و سیل بنیان‌کنی می‌آید؛ سیل مردم سرکوب‌ شده و ستم ‌کشیده‌ای که دیگر تاب این جور و فساد را نمی‌آورند.»◄

صادق خلخالی، نماد «انقلاب اسلامی»

ایرج مصداقی

نزدیک به چهار دهه از انقلاب ضد‌سلطنتی می‌گذرد، تشکیل دادگاه‌های انقلاب اسلامی، اولین نماد و شاخص ربودن انقلابی است که مردم ایران به امید برخورداری از آزادی و یک زندگی بهتر به آن چشم‌ دوخته بودند. اگرچه اولین قدم برای نابودی دستاوردهای انقلاب مشروطه و جامه عمل پوشاندن به آرزوهای «مشروعه‌ طلبان»، پیش از سقوط نظام سلطنتی و با صدور فرمان خمینی برای تشکیل شورای انقلاب مرکب از شش روحانی برداشته شده بود، اما تشکیل دادگاه انقلاب، اولین قدم پس از فروپاشی نظام سلطنتی در جهت حاکم کردن روحانیون بر جان و مال مردم و تشکیل یک حکومت دینی بود. محمد صادق صادقی گیوی معروف به صادق خلخالی، نماد و شاخص جریانی بود که می‌رفت تا سرنوشت مردم را در دست بگیرد.◄

«پست‌مدرنیسم» در خدمتِ «آخوندیسم»

رضا پرچی‌زاده

تئوریِ «پست‌ مدرن» – به عنوانِ یک کلیت – تئوریِ «خُردگرا» ست؛ یعنی که، بر خلافِ تئوری ‌های کلاسیک، اغلب دغدغه‌ی «کلیات» ندارد و عموماً خود را با جزئیات مشغول می‌کند... در جامعه‌ای عقب ‌نگاه ‌داشته ‌شده مثلِ ایران، که از بختِ بد حکومتی استبدادی هم بر آن سوار است، خُرده‌ کاری فقط به کارِ امتدادِ عمرِ استبداد می‌خورد و بس، چرا که نهادهای بنیادی و گفتمان ‌های کلانِ حکومتی را به چالش نمی‌کشد، و بدین ترتیب واردِ چرخه‌ی باطلی می‌شود که آن را پایانی نیست... بر فرضِ مثال، تاکید بر آزادیِ انتخابِ پوشش در ایران بدونِ به چالشِ کشیدنِ قانونِ اساسیِ اسلام‌ گرایانه‌ء رژیم تنها به هیجانات دامن می‌زند بدونِ اینکه نتیجه‌ی پایدار حاصل کند.◄

چند نظر در پاسخ و  دربارهء مقالهء اسماعيل نوری علا

فرهاد طالشی - فريال نيکبخت -  ناصر پاکنژاد

فريبرز فرشيم - خسرو خرسند