بنظر می رسد مواضع سیاسی جامعهء شهروندی و اپوزیسیون مترقی ایران می بایست بر پایهء هشدار دادن مجدد به جامعهء جهانی به خطرات تصديق موجودیت حکومتی باشد که طی سی و هفت سال جز زیر پا گذاشتن حقوق بشر و انجام جنایت علیه بشریت، در ایران و منطقه، سیاست راهبُردی دیگری نداشته است. زمان آن فرا رسیده است تا به جامعهء بین المللی نهیب زنیم که توافق هسته ای شما با رژیم اسلامی توافق شما با حکومت سرکوبگر و ضد بشری ملایان می باشد و نه توافق شما با جامعهء شهروندی ایران که اساساً دیدگاهی کاملاً متفاوت با شما، نسبت به ماهیت، منش و موجودیت این حکومت مذهبی دارد.

ايدئولوژی هرچند خود در خدمت قدرت است ولی تا وقتی قدرت تشکيل نشده فقط يک عقيده در ميان عقايد موجود است و وقتی به قدرت رسيد فاجعه آفرين است زيرا قدرت ذاتاً ميل سلطه بر همهأ حوزه ها دارد و ايدئولوژی هم ميل به خلوص دارد. اين ميل به خلوص که در «تولد يک انقلاب» توضيح داده ام فقط در حوزهء عقايد نيست، حتی در تاريخ هم هست. از نظر صاحبان قدرت و ايدئولوژی، تاريخ هم بايد خالص شود و پاکسازی و گندزدايی شود. لذا دخل و تصرف در آن مجاز و موجه می گردد. گاه برای اين خلوص و برای توجيه قدرت خود لازم می آيد که تاريخ هم جعل کنند.

مشترکاتی با احزاب کردی؟

محسن ذاکری

حق آن است که این باور و اعتماد در مخيلهء سياسی ما ریشه بدواند، و بتوانیم از آن استفاده بهنه نکنيم، که نقش احزاب کرد ایران در ایجاد، گسترش و قوام سکولاریسم و دموکراسی در کشورمان می تواند بسیار مهم و کارآمد باشد، بویژه اگر آنها هم، در رابطه با دیگر اقوام ایرانی و شهرها و مردم ایران، «مشترکات»ی را قبول و باور داشته باشند. در مقابل، مردم ایران، و بویژه آنان که «فارس» می خوانندشان (هرچند این اصطلاح هنوز سخت ناقص و نارسا است)، نيز باید در جهت بارور کردن و عزیز شمردن این «مشترکات»، بسيار بيش از اين ها کار کنند.

چند کلمه در مورد سکولاريسم امروز
سام قندچی

بسیاری از جوانانی که امروز در سی و شش سال جمهوری اسلامی به سکولاریسم رسیده اند، یا آن را در اروپا و آمریکا می بینند، با مشاهدهء عکس های دوران قبل از انقلاب فکر می کنند که جامعهء ایران واقعاً در آن سال ها سکولار بوده است. اما واقعیت این است که سکولاریسمی شکل گرفته از پایین تازه در بيست و پنج سال اخیر است که بوجود آمده و پیش از آن، متأسفانه، نه در اصلاحات اجتماعی نظیر کوشش های امیرکبیر و نه در انقلاب های اجتماعی نظیر مشروطیت، سکولاریسم در مرکز توجه رهبران فکری ایرانیان نبوده است.

سکولار دمکراسی و ایرانیان خارج از کشور

(در چگونگی نیروهای سیاسی)

کامبیز باسطوت

پرسش های فراوانی فکر هر کوشندهء سیاسی در خارج را، اگر هنوز ایران و مردم ایران را بفراموشی نسپرده باشد، از هنگام روی کار آمدن حکومت اسلام سیاسی تا بدرازا کشیدن عمر آن برای سه دههء گذشته، مشغول می کند؛ پرسش هائی که هر کوشندهء سیاسی واقع بین را به سرگیجه و درماندگی دچار می سازد. کجای کار مخالفان سیاسی حکومت اسلامی خراب است؟ آیا وضع موجود ناشی از تک روی سیاسی و گریز از کار منسجم حزبی است؟ آیا مقصر اندیشه های مطرح غالب کوشندگان سیاسی است؟ آیا مخالفان حکومت اسلامی واقعاً با آن مخالفند یا اين یک بازی سیاسی است برای خنثی کردن دشمنی مردم با رژیم اسلامی؟

حبس خانگی؛ درد و رنج مصدق

مرتضی کاظمیان

قرن پس از به تاريخ پيوستن ِ دکتر محمد مصدق، در چهاردهم اسفندماه هزار و سيصد و چهل و پنج، و ثبت تصويری ماندگار و منحصر به فرد از رهبر نهضت ملی ايران، هنوز رنج و دردی که او در حبس خانگی متحمل شد، مورد تأملی در خور قرار نگرفته است. ستم غريب و هولناکی که متوجه نخست وزير دولت ملی و دموکراتيک ايران شد، زير سايه صبوری اين سياست مدار وطن دوست و کارنامهء وی، يا حتی وقوع کودتای امريکائی ـ انگليسی، به حاشيه رفته است. اما واقعيت، چنان‌ که خود دکتر مصدق به صراحت بر آن تاکيد می‌کند، جز اين نيست که او در قلعهء محصور احمدآباد، روزگار سخت و پر درد و رنجی را در تبعيد و تنهايی تا هنگام مرگ سپری کرد.