پيوند به پايگاه رسمی کنگره

اعلاميهء جهانی

حقوق بشر

و پيوند به يک ويدئو

بنیادگرایی اسلامی در خاورمیانه، اوج یا حضیض؟

توس طهماسبی

وقتی از تحلیل تاریخی بلند مدت سخن می گوییم به این معنا است که یک بی نظمی و آشوب سیستمی ممکن است صد یا صد و پنجاه سال طول بکشد. در مورد خاورمیانه اسلامی این آشوب سیستمی از حدود دو یا سه دهه پایانی قرن نوزدهم آغاز شده و از پایان دهه هشتاد قرن بیستم بدین سو به اوج خود رسیده است. در طول این صد و بيست سال، گستره و شدت عمل بنیادگرایی با درجه تغییر و استحاله فرهنگی اجتماعی سیستم متناظر بوده است. در پایان قرن نوزدهم تنها محفل های کوچک فکری بنیادگرا وجود داشتند، چند سال پس از پایان جنگ جهانی اول به تدریج احزاب و گروه های سیاسی بنیادگرا پدید می آیند و بالاخره از آغاز دهه هشتاد میلادی حرکت توده ای و مسلحانه برای کسب قدرت و اجرای شریعت آغاز می شود.

هزینهء رسيدن به دموکراسی چقدر است؟

آريو شعباتی

حرکتی نیاز به سرمایه دارد. حتی برقراری حکومت سکولار دموکراسی! تصور سرمایه ‌داران بیشتر ناشی از تبلیغات «به نژاد مداران» (یوگنیسیست ها) ست: اینکه جمعیت بیشتر یعنی زندگی بدتر. اینکه مردم خاورمیانه به لحاظ ژنتیکی فاقد توانایی های برقراری حکومت سکولار دموکراتیک هستند. اینکه یک کشور دیکتاتوری درآمد بیشتری برای کشورهای دموکراتیک ایجاد می کند تا وقتی که خود دموکراتیک باشد. ما باید با این طرز تفکر مبارزه کنیم، چرا که اقتصاد دانان چیز دیگری می گویند.

آقای اوباما، جنگ تنها آلترناتیو نبود!

شیرین طبیب زاده

آلترناتیو دیگری هم، آقای اوباما، در مورد کشور من ایران وجود داشت: تغییر رژیم در زمانی که تحریم‌ها دمار از روزگار حکومت اسلامی برآورده بود و رژیم به دریوزگی و پریشان‌ حالی افتاده بود و در حال فروپاشی بود- به دست مردم ایران - و احیاناً با پشتیبانی معنوی کشورهای مثلاً متمدن غربی. شاید تنها اگر شما و متحدان تان دست از حمایت آشکار و پنهان تان از حکومت اسلامی بر می‌داشتید، مردم خود می‌دانستند چگونه از پس این رژیم تبه کار بر آیند و بدون شک این پیروزی- پیروزی یک نیروی دموکراتیک سکولار در ایران - می‌توانست بر تمامیت روند حوادث در تمام منطقه تأثیر گذار باشد.

در خِرَد وَرزی جنگ ‌افروزان

مزدک بامدادان

یکی از سخنانی که بر زبان همهء «هواداران پیمان ‌نامه هسته‌ای» (از اپوزیسیون گرفته تا اوباما و روحانی و دستگاه تبلیغات حکومت اسلامی) با بسآمد بسیار روان می‌شود، این است که جایگزین این پیمان، جنگ و ویرانی ایران می‌بود. از نگر من این دروغی بسیار بزرگ و ساختهء سردمداران حکومت اسلامی و اروپا و امریکا، و پرداختهء رسانه ‌های سخن ‌پراکنی ایرانی و بیگانه است، که شوربختانه از سوی بخشی از اپوزیسیون، بی‌اندیشه و ژرفنگری، واگویه می‌شود و برخی تا بدانجا پیش می‌روند که دم از «بر سر عقل آمدن» رژیم ولایت فقیه می‌زنند.

هر مخالف توافق هسته‌ای جنگ ‌طلب نیست

مهدی خلجی

من رسماً عضو حزب دموکرات آمریکا هستم و در انتخابات ریاست حکومت هم به اوباما رأی داده‌ام و طبعاً در سال‌های بعد هم به نامزدی دموکرات رأی خواهم داد. در موسسه‌ای که کار می‌کنم تقریباً نیمی از اعضای آن دموکرات هستند و چند نفر از آن‌ها در دولت کلینتون و اوباما مسئولیت‌های بالا داشته‌اند، مانند دنیس راس. مانند بسیاری در زمینه‌ی توافق هسته‌ای نه با نتانیاهو موافق‌ام نه با جان کری نه با ظریف. دولت ایران را هم مرجع انحصاری تعریف منافع ایران نمی‌دانم و باور دارم هر شهروند ایرانی باید در تعریف و تحقق منافع ملی بکوشد.

چند و چون استراتژی ِ انحلال

اسماعيل نوری علا

يکی از ايرادهای گرفته شده به نظريهء «انحلال طلبی سکولار دموکرات» (که راهکارهائی گوناگونی را، از براندازی گرفته تا فروپاشی، در بر می گيرد) آن است که «انحلال طلبان» نتوانسته اند از حد شعار يا هدف «انحلال حکومت اسلامی مسلط بر ايران» فراتر رفته و توضيح دهند که چگونه می خواهند به انحلال اين حکومت دست يابند، حال آنکه ديگران، بجای سر دادن شعارهای ناممکن، راهکارهائی عملی را پيشنهاد می کنند. مقالهء حاضر چند و چون و صحت و سقم اين «ايراد» را بررسی می کند. ◄

فايل صوتی ◄      فايل تصويری     |   ◄ فايل پی.دی.اف ◄

نادیده گرفتن نقش مردم و الزامات مبارزه از راه سکولاریسم

محسن ذاکری

این نوشتار حاصل این پرسش است که در ادامه و پس از توافق هسته ای چه باید کرد؟ راه درست برای مبارزه با استبداد حاکم بر  کشورمان چیست؟  چه در راه است و چه چیزی  می تواند دردور شدن سرنوشت ما ایرانیان از رسیدن به دموکراسی و مدرنیته بازی به سزایی بنماید؟ بویژه که از سوی دوستی مورد مواخذه و سرزنش قرار گرفته ام کهچرا آخرین گفتگوی اسماعیل نوری علا با تلویزیون میهن را در فیس بوک و با تعریفی اینگونه که «یاد بگیریم تفکیک علوم، کارشناسی و تبحر یعنی چه!» را انتشار داده ام. 

زیر آواز زدن ِ «ورشکسته به تقصیر»!

شهباز نخعی

مقام معظم رهبری، که در گندی که به بار آورده دست و پا می زند، حتی در میان هواداران خشک مغز و کم شمار خویش نیز آبرو باخته تر و درمانده تر از آن است که کسی به حرف هایش توجه و اعتنا کند. او بازندهء قماری است که داو آن صدها میلیارد دلار از سرمایه های مردم به فقر کشیده شده ایران بوده و رفتار کنونی اش نشان می دهد که حتی قمارباز خوبی نیز نیست و نمی خواهد باخت خود را بپذیرد. اگر او دستکم به اندازهء آیت الله خمینی جسارت و شهامت اخلاقی داشت، می بایست مانند او به باخت خود اعتراف می کرد و با "سر کشیدن جام زهر"، "آبرویش را با خدا معامله" می نمود و به ویژه از مردم ایران به خاطر زیان و خسارت هایی که با خیره سری خود به آنان واردکرده پوزش می خواست.