آیندهء سکولاریسم در ترکیه

نوژن اعتضادالسلطنه

دو عامل عمده در دههء هشتاد به رشد مجدد مذهب در جامعه ترکیه کمک نمود نخست آنکه ارتش به عنوان راهی برای مقابله با چپ گرایی در صدد تشویق برگزاری مراسم مذهبی و ایجاد طبقه علما و مذهبیون تحت نظارت دولت نمود و دوم آنکه پیروزی های حزب اسلامگرای رفاه در انتخابات شهرداری ها و انتخابات ملی در دهه نود نیز به پذیرش مجدد دین کمک نمود. رویکرد مذهبی و فرقه گرایانه اردوغان به مسائل مرتبط با سیاست داخلی و مرزبندی میان خود و دیگری که طیف وسیعی را در بر می گیرد محدود نمی شود. استفاده از واژگان و اصطلاحاتی چون شهرهای برادر و تمدن مشترک دمشق، بیروت، دیاربکر، مکه و مدینه و قاهره نمادهایی از تلاش او و جریان اش برای ایجاد یک گفتمان امت گرایانه سنی در منطقه هستند.

عراق، غولی با سر گِلين

پيتر هارلينگ

در حال حاضر، تقریبا غیرممکن است که در عراق کمترین اظهار نظر مثبتی در مورد سیاستمدارانی که همگان نسبت به آنها بدبین هستند، شنیده شود. پس از عزیمت نیروهای آمریکایی، کشور با خشونتی فراگیر نیز رو در رو شده و بحران سیاسی مداومی که خود را، از جمله، با رکود و توقف همهء لوایح قانونی مورد بحث در مجلس نشان می دهد. یارگیری های معدودی که این یا آن شخصیت سعی در انجام آن داشته اند نیز در برابر واقعیت غیر قابل تغییر بودن وضعیت از بین رفته است. تعبیر یک روشنفکر واقع بین این است که: «در اصل، در ورای این نزاع ها، اینها همه با هم رفیق هستند. از سوی دیگر، آنها وانمود می کنند که از همدیگر متنفرند تا با به اصطلاح مبارزات خود ما را سرگرم کنند. دعوای آنها بر سر حق و حساب ها است و نه به خاطر فرقه گرایی، و همه بر یک چیز توافق دارند: حفظ نظام».

هیلاری کلینتون، بازگشت به مداخله گری قدرتمند؟
سيلوان سيپل

هیلاری کلینتون، زنی که می پندارد می توان جریان زمان را متوقف کرد، از سوی حزب دموکرات به عنوان نامزد ریاست جمهوری آمریکا معرفی می شود و همهء نظرسنجی ها تا امروز نشانگراین است که بخت بسیاری برای راهیابی به کاخ سفید دارد، و این در شرایطی است که دنیای خارج برای آمریکائیا خطرناک و پرآشوب تر و بیش از همیشه غیرقابل درک است. آیا رفتار او در زمان «بهار عرب» در مصر می تواند نشان دهندهء سیاست خارجی اش در خاور نزدیک پس از انتخاب به ریاست جمهوری باشد؟ او در خاطرات خود با نام «زمان تصمیم گیری ها» پنهان نمی کند که از دید او نتیجهء «بهار» مصر نشان داد که حق با او بوده است!

اپوزیسیون و بار سنگین گذشته؛ طرح یک معضل

امیریحیی آیت‌اللهی

گزاف نیست اگر مدعی شویم که بخشی از جبههء مخالف رژیم اسلامی از آنجا که هنوز نتوانسته است حساب خود را با آنچه در انقلاب بهمن انجام داد تصفیه کند، زیر بار سنگین پیامدهای آن رخداد ویرانگر و سقوط کشور در آن گردنهء تاریخی کمر خم کرده و نسل جوان به برنامه‌ها و مدعیات آنان چندان خوش‌ بین نیست. با وجود سر برآوردن نهادها و سازمان‌ های نوظهور با نام‌های گوناگون، نیم‌نگاهی به رهبران مطرح در مبارزه با نظام کنونی نشان می‌دهد که اکثریت آنان دست‌اندرکار سرنگونی پادشاهی پهلوی بوده‌اند و یا پیشینهء عضویت در نهادهای قدیمی اپوزیسیون را داشته‌اند. بزرگ‌ترین برنده این بی‌اعتمادی و بدبینی بی‌گمان جمهوری اسلامی بوده است.

مروری بر کودتاها

در سالگرد کودتای بیست و هشت امرداد

کورش زعیم - از زندان اوین

من به هموندان سازمان های سیاسی ملی هشدار می دهم که هیچ کشور بیگانه، هیچ دولت داخلی و هیچ سازمان امنیتی به کسانی که فریب آنها را می خورند و با همکاری به سازمان خود آسیب حیثیتی می زنند اعتماد نخواهد کرد. ما ایرانیان نيز تنها ملتی هستیم که هرگز شکست های خود را فراموش نمی کنیم و پیوسته آنها را یاد می کنیم؛ از اسکندر و حملهء عرب و حملهء مغول و شکست از روسیه و دخالت های بریتانیا در دو سدهء گذشته گرفته تا 28 مرداد و آنچه امروز گرفتار آن هستیم. این یادکردن ها و افسوس ها قدرت و پویایی فرهنگی ما را می رساند. ما از شکست نفرت داریم و همهء آنانی که ما را به شکست و ذلت می کشانند منفور ما هستند، زیرا فرهنگ ما زنده است و اینگونه با بیماری ها مبارزه می کند.

فرجام یک کودتای نافرجام

هوشنگ کردستانی

کودتای پانزدهم ژوئیه ترکیه، به مفهوم واقعی کودتا نبود. در همه کودتاها، کودتاچیان پیش از هر کاری رئیس دولت را کشته یا بازداشت کرده اند. در بنگلادش شیخ مجیب الرحمان رهبر محبوب مردم را در همان شب کودتا کشتند، در پاکستان ذوالفقار علی بوتو و در مصر محمد مُرسی را بازداشت کردند. چرا در ترکیه قبل از هر کاری، فرودگاه را اشغال کردند؟ چرا ارتشیان هنگام حضور طرفداران اردوغان که در ابتدا زیاد هم نبودند و بی شک عناصری از طرفداران داعش ترکیه نیز میان آنان دیده می شدند، از به کار بردن زور خودداری کردند؟

مهمترین سند توحش و جنایت حکومت مسلط بر ایران>>>

در تابستان 67، با فتوای خمینی و تایید رهبران وقت حکومت اسلامی، هزاران زندانی سیاسی و عقیدتی را در زندان های حکومتی کشتند. برخی از زندانیان حتی دوران زندانی شان تمام شده بود، برخی حتی «ابراز پشیمانی» کرده بودند اما ماشین کشتار بی امان یک حکومت مذهبی بیشترشان را درو کرد. در سال های گذشته خیلی ها منکر این جنایت ها شده اند، خیلی ها گفته اند که این گفته ها اغراق آمیز است، اما اکنون با انتشار صدای آیت الله منتظری، یکی از مهمترین چهره های انقلاب 57، و تنها کسی که در آن زمان با این کشتارها مخالفت کرده بود، دیگر هیچ کسی نمی تواند منکر این جنایات شود. در زیر لينک های فايل صوتی و نوشتاری اين سخنان را بشنوید یا بخوانید و یادمان باشد چنین حکومتی نه تنها عوض نشده و نخواهد شد بلکه هر روز وحشی تر و ظالم تر خواهد شد. آنان که هنوز می خواهند این حکومت را اصلاح کنند و یا امیدی به اصلاح آن دارند آگاهانه یا ناآگاهانه همراهان و یا حداقل  شاهدان بی خیال این توحش و بیدادگری هستند.

فايل صوتی       فايل نوشتاری

پاسخ دندان شكن سيد احمد و بيت امام به آيت الله منتظرى!

ف. م. سخن

ارتعاش اين صدا، يا درست تر بگويم صداها، نه تنها بر قلب و روح آزادگانى كه سه دهه در سكوت فراگير حاكم بر سرزمين مان، و نيز در ميان هلهله هاى پيروزى و شكستِ انتخاباتى عروسك هاى خيمه شب بازى حكومت فرياد مى زدند: «جنايتى بزرگ و بى رحمانه در دههء شصت توسط كسانى كه امروز داعيهء اصلاح «حكومت» و «اسلام» دارند و از «رحمانيت» و «مهرورزى» سخن مى گويند صورت گرفته است! براى نشان دادن ابعاد اين جنايت، نيازى به نبش قبر خاوران و قبرستان هاى پرت و دورافتادهء شهرستان ها نيست؛ ابعاد اين جنايت در نوشته هاى آيت الله منتظرى قابل مشاهده است،...

درباره نوار آیة الله منتظری

مصطفی تاجزاده

حاكميت مي تواند با عذرخواهی از ملت، حلالیت طلبی از بازماندگان و اصلاح ساز و کار قضائی میهن، به گونه ای که تکرار چنین فجایعی را ناممکن کند، زخم ناشی از این اعدام ها را التیام بخشد. من به سهم خود از خانواده های اعدام شدگان آن فاجعه، از جمله بازماندگان قربانیانی که عضو مجاهدین خلق نبودند، پوزش می طلبم و متواضعانه آنان را فرا می خوانم تا، با تأسی به ماندلا، "ببخشند اما فراموش نکنند" تا ایران و ایرانی از چرخه ی شوم نفرت و کینه و انتقام رها شوند. از رهبر هم می خواهم که پیش از آن که دیر شود پرچم دوستی و مهر و آشتی ملی برافرازد و با پایان دادن به حصرها، زندان ها، پناهندگی ها و مهاجرت های سیاسی، تلخ کامی این روزها را به شیرینی هم زیستی مسالمت آمیز آحاد هم وطنان تبدیل کند تا قطار انقلاب در ریل اصلی خود که "همه با هم بودن" است، قرار گیرد.

پاسخ به تاجزاده

شادی صدر

به نظر می رسد نه فقط حقایق زندگی همان خانواده‌هایی را که ازشان عذرخواهی کرده‌اید نادیده گرفته‌اید که حتی نوار را هم خوب گوش نکرده‌اید. منتظری آشکارا از پروژهء کشتن همهء اعضا و هواداران مجاهدین، حتی روزنامه‌ خوان و نشریه‌ خوان ‌شان پرده برمی‌دارد. اما شما، بسیار آگاهانه، همه آن‌هایی را که در زندان “اتهام” مجاهدین داشته‌اند، “عضو” این سازمان و مسلح می خوانید و با داعش‌وار خطاب کردن شان، اعدام‌شان را همچنان به حق جلوه می‌دهید. بعید است کسی مثل شما، با پیشینهء مسئولیت در سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی که سابقهء عملیات تروریستی قبل از انقلاب خود را با افتخار در کارنامه‌اش بیان می کند، سازمانی که بعد از انقلاب در تشکیل و تأسیس کمیته های انقلاب نقش اصلی را داشته است، کمیته هایی که در سرکوب و دستگیری و شکنجه مخالفان جایگاه ویژه ای داشته، فرق بین عضو و هوادار یک سازمان سیاسی را نداند.

الوداع با آیت خدا!

يوسف اردلان

در 29 آذر 1388، برابر با 20 دسامبر 2009، آیت الله حسیننعلی منتظری مُرد. کانال تلویزیونی فارسی بی.بی.سی برنامه ای را ترتیب دادە بود و چند نفر را برای این برنامه دعوت کردە بود: خانم شیرین عبادی، فرخ نگهدار، محمد علی عموئی، و یک قربانی جان بدر بردە. هر کدام از این شخصیت ها با اندوە و تاسف فراوان در منقبت آیت‌الله از دست رفته شان نکاتی را گفتند؛ مثلاً، خانم عبادی اعلان کرد که حقوق بشر را از  آن حضرت آموخته اند! و عموئی افتخار می‌کرد که بر سر سفرەء مشترک با ایشان نشسته است (که به گمان نگارندە راست نمی گغنه است). نگارندە، با بهرە گیری از این برنامهء بی.بی.سی،  مطلب حاضر را نوشت. و  بنظر می‌رسد که نکات بیان شدە را هنوز هم می‌شود تکرار کرد.