برگزاری «عيد خون» به کسانی نياز دارد که اهل زياد سبک سنگين کردن و استخاره نباشند. او آخوند دُشک چه و پشت ميز نبود و به خودش لقب «حاکم شرع سيار» داد: محکومان را به محکمه نزد او نمی بردند؛ گشت می زد و هر جا متهمی گير می آورد ترتيب اش را می داد. در مطبوعات «قاضی دار زن» يا «به دار بکش» لقب گرفت. به همه جا سر می کشيد و هر جا ميل داشت و فرصتی می يافت سرپائی حکم اعدام می داد و در جا اجرا می کرد... عاشق حضور در برابر دوربين بود؛ در هر جا و به هر بهانه ای...

گزلیک! گزلیک! گزلیک! این همان پاره آهن تیزی ست که پرسوناژ فاقدِ اسم و ذلیل و زبون و عقب ماندهء کتاب "بوف کور" زیر مُتکا پنهان کرده و سربزنگاه برای در آوردن "چشمِ" سرزنش بارِ آن کسی که پیشرفته تر و آزادتر از خودش تصور می کند بکار می گیرد. داستان انقلابات و حوادث بزرگ اجتماعی، قبل از روی دادن در کوچه پسکوچه های شهر، ابتدا در دل"مکتوبات" زبان آن مردم روی می دهند. از "ذهن" کسی یا کسانی پیاده می شوند. باریکه ای از وجودشان لابلای صفحات کاغذ نقش می بندند. آنگاه، زمانی آنسوتر، ساکنان محل و شهر و قریه این نقش را پر و بال داده، چرخ به زیر پاهایش بسته و به حرکت در می آورند؛ به حرکت در آوردنی!

برای 20 امین بار، به دعوت جمعیت دفاع از زندانیان سیاسی ایران در شهر کلن آلمان، ده ها تن از ایرانیان به یاد جانباختگان دههء شصت در مرکز اين شهر گرد آمدند و در پایان مراسم، با شاخه گل های سرخ در دست، به سمت رود راین راه افتادند و گل ها را به آب روان رود «راین» سپردند.  ويدئو>>

فکر کردن به کشتار سال شصت و هفت، و رابطهء این جنایت بزرگ و دیگر جنایت ‌های حکومت اسلامی با پدیده هائی همچون "حافظه، حافظه جمعی و تاریخی" و پدیدۀ "فراموشی"، پرسش هائی پیشاروی من گذاشته است. گفتم شاید بد نباشد این پرسش‌ها در کنار یادداشتی کوتاه و کُلی در بابِ حافظه و فراموشی، طرح شوند. می‌پرسم: چه اتفاقی می‌باید افتاده باشد تا سبب شود جمعی از کسانی که خود را "روشنفکر" و کوشندهء سیاسی و فرهنگی معرفی کرده‌اند با افتخار به حمایت از شکنجه گران، قاتلان دگراندیشان و روشنفکران و فعالان سیاسی و فرهنگی همان جامعه برخیزند؟

این هفته اعلام شد که یک صاحب «ژن برتر و مرغوب و دارای مهر استاندارد» مشاور وزیر نفت شده است و نامبرده به نام محمدعلی آهنگران، فرزند آهنگران نوحه خوان معروف، می باشد که خود را به لباس روحانیت درآورده و حجت الاسلام شده است. ممکن است دشمنان نظام مقدس بگویند کشف و استخراج و پالایش و صادرات نفت و گاز و میعانات نفتی یک کار صنعتی - علمی پیچیده است که نیاز به دانش آموختگان و کارشناسان متبحر و متخصص نفت و گاز دارد... اما این انتقادات و اظهار نظرها مردود است و اتفاقاً چون حکومت اسلامی تحریم بوده و ابزار و آلات پیشرفته و مدرن استخراج نفت را در اختیار ندارد و در چهار دهه گذشته چاه های نفت بازسازی نشده و رو به تخریب کامل می روند، تنها راه همانا استفاده از مداح و دعاگو و سرکتاب بازکن است!>>>

اين روزها، بيش از هر زمان ديگری، از در و ديوار "سپهر سياسی اپوزيسيون حکومت اسلامی" صدای قيل و قال «ضرورت ايجاد اتحاد برای سرنگون کردن حکومت اسلامی» به گوش می رسد و هر کس به فراخور درک و دانش و اهداف و اغراض خود به اين می انديشد که شروط لازم برای تحقق اين "اتحاد" چيستند. در اين ميان آقای دکتر کورش عرفانی، مؤسس حزب «ايران آباد»، نيز قدم به جلو نهاده و شروط مورد نظر حزب خود را - لابد برای اينکه داوطلبان اتحاد با حزب ايشان مطلع باشند - در دو گفتار ويدئوئی مطرح ساخته اند که مجموعاً نمایشی است از یک «سلاخی‌ سیاسی» که در پایان آن قرار نیست کسی جز خود سلاخ زنده بماند تا یک "اتحاد سیاسی" را برای گذار، انحلال، سرنگونی و غیرهء حکومت اسلامی ایران بر پا نماید.

داشتن تصویر درست از واقعیت ایران به این معنی نیست که گویی این رژیم جمهوری اسلامی خوب بوده است. خیر. به این معناست که به رغم رژیمی به این عقب ماندگی، مردم ایران از جمله زنان که زیر فشار تحمیلهایی سنگین از جمله حجاب اجباری بوده اند، از پای ننشسته و کشور خود را تا آنجا که در این شرایط مقدور بوده، پیشرفت داده اند. این واقعیت اتفاقاً نیاز به تغییر این رژیم را به جمهوری سکولار و دموکراتیک، بیشتر ثابت می کند چرا که نشان می دهد حتی تحت اینهمه فشار رژیمی عقب مانده، استبدادی و مذهبی، مردم ایران کمتر از اروپا و آمریکا را برای ایران نمی خواهند.

ابراهیم یزدی هرگز «اپوزیسیون جنبش اسلامی و حکومت اسلامی» نبود. او از مغضوبین آخوندی بود که خود در امام کردن اش عرق ریخته بود. «اپوزیسیون ارتجاع اسلامی» نبود که خودش در پروار کردن اش نقش داشت؛ بلکه، بر سر نحوهء تثبیت و تداوم عمر حکومت اسلامی اختلاف داشت. اگر در مقطع انقلاب پنجاه و هفت و برای به خون کشیدن این انقلاب توسط جنبش اسلامی جانانه کار کرده بود، در سراشیبی این جنبش ارتجاعی هم، تا لحظهء مرگ اش، این بار برای نجات این جنبش در مقابل جنبش وسیع مردم، تلاش می کرد.