ه

در اين پايگاه،

به احترام «جمهوريت»،

هر کجا سخن از حکومت

 مسلط  بر ايران پيش آيد،

 واژهء «جمهوری» به

 «حکومت» تبديل می شود.

اساسنامه

هيئت دبيران

برگ تقاضای عضويت

ای ميل:

iranian.sdmcc@gmail.com

باشگاه لوس آنجلس

باشگاه هلسينکی

کنگره سکولار دموکراتهای ايران

در فروردين ماه 1392 چند تن از معتقدان سکولار دموکراسی بر آن شدند تا، در 14 مرداد آن سال، که صد و هفتمين سالگرد انقلاب مشروطه ايران بود، با کمک مالی عده ای از هواداران، امکان گرد همائی ساليانهء گسترده ای را با نام «کنگرهء سکولار دموکرات ايران» فراهم آورند. بدين منظور سندی به نام«پيمان نامهء عصر نو» تهيه و بوسيلهء بيش از 150 تن از فعالان سياسی به امضاء رسيد و بر بنياد آن نسبت به به تشکيل کنگره های ساليانهء سکولار دموکرات های ايران اقدام شد.

سکولاریسم سیاسی، سکولاریسم فلسفی و  دین ستیزی

م. رضایی- تازیک

یک سکولار سیاسی کاری به نقد دین و مذهب ندارد؛ اما یک سکولار فلسفی زمینهء کارش همین دین و مذهب است. یک سکولار سیاسی کاری به این امر ندارد که "آیا دین ساختهء دست بشر است یا نه؟ " اما یک سکولار فلسفی هم و غم اش این است که آدمیان بدانند که "دین محصول ذهن آدمی ست." سکولار فلسفی سلاحی دارد به نام "قلم" و با این قلم به جنگ اندیشه های دینی - و نه شخص دین باور - می رود. اما یک دین ستیز سلاح اش چیز دیگری است؛ سلاح اش از جنس "زور"  است. او می خواهد با زور - یعنی با بستن مسجد و کلیسا و حتی شکنجه و قتل  فرد دین باور  - او را از اندیشه دینی تهی کند.

در بارهء سکولاریسم

داریوش افشار

"سکولاریزاسیون" و یا پیاده و اجرایی کردن "سکولاریسم" در یک جامعه، تابع شرایط عینی و ذهنی همان اجتماع بوده و نمی توان یک کشور "سکولار" را بطور مطلق، بعنوان کلیشه ای از "سکولاریسم"، برای فرآیند "سکولاریزاسیون" در کشور دیگری معرفی کرد. در حالیکه وجوه مشترکی بین کشورهای "سکولار" وجود دارد، اما تفاوت های عمیق هم دیده میشوند که دلایل آن تاریخی، فرهنگی و اجتماعی هستند.

ولی فقیه باید برود!

اتحاد برای دمکراسی

ولی فقیه حاکم بر ایران، یعنی شخص آقای خامنه ای، با دستگاه‌ های مخوف و فاسد امنیتی ـ نظامی خود، طی بیش از دو دهه و در زمان دولت‌های مختلف، پروژهء بی سرانجام و سراپا زیانباری را به ملت ایران تحمیل کرده است، بدون این‌که مردم در این مورد حق اعتراض یا انتخاب داشته باشند. اکنون هم که با فشار جامعهء بین‌المللی ناچار به عقب نشینی و دست برداشتن از رؤیای سلاح هسته‌ای شده، تن به قراردادی داده که نه فقط نفی تمام حرف های پیشین او و بلکه نفی حاکمیت ملی ایران است و دست کم تا یک دهه دیگر مردم ایران را در بیم و امید نگاه خواهد داشت.>>>

سيامک دهقانپور را به جلوی دوربين برگردانيد!

اين نامه به خواست تهيه کنندگان اش در اينجا منتشر می شود

ما امضاء کنندگان ذیل این نامه که همگی از مردم عادی اما علاقه مند به مسائل ایران، ژورنالیست ها، کوشندگان مدنی، فعالين حقوق بشرى، زندانیان سیاسی و عقیدتی از اندیشه های متکثر سیاسی در داخل و برون مرز ایران هستیم :نگرانی عمیق مان را نسبت به بركنارى سیامک دهقانپور برنامه ساز و مجری موفق میزگرد افق که یکی از پربیننده ترین و جذاب ترین برنامه ها در صدای آمریکا بوده است اعلام می داريم. اختلافات میان خانم ستاره درخشش مدير محترم بخش فارسى صداى آمريكا و آقاى محمد منظرپور سردبیر محترم بخش فارسی با آقای سیامک دهقانپور نباید به این آسانی شرایط بركنارى آن مجری توانمند از افق را فراهم سازد چرا که روش برنامه سازی بسیار حرفه ای و جذاب ايشان مورد علاقه و تائید قریب به اتفاق نخبگان و عموم مردم ایران است و حتى رسانه هاى رقيب به موفقيت افق نسبت به برنامه هاى مشابه اذعان داشته اند. لذا ما امضاء کنندگان این نامه از تمامی مسؤلین محترم بویژه از خانم ستاره درخشش تقاضا داریم با بکارگیری اراده وافی شرایط بازگشت آقای دهقانپور به برنامه مردمی افق را فراهم سازند. اميد است كه عنايت به اين درخواست زمينه اى باشد براى پاسخگويى مديران صداى آمريكا به خواست افكار عمومى و مخاطبان برنامه ها. با بیشترین و بهترین احترام ها. رونوشت به مسؤلین و نمایندگان محترم کنگره، وزارت امور خارجه آمریکا، و رییس محترم جمهوری باراك اوباما

پيوند برای امضای اين درخواست>>>

نماز اتان قبول، اجرتان با وزارت ارشاد!

از فيس بووک فرج سرکوهی

به گزارش خبرگزاری رسمی ایلنا شماری از « هنرمندان و... عصر شنبه 20 تیر ماه در ضیافت افطار رپیس جمهور حضور یافته و بعد از اقامه نماز مغرب و عشاء با رپیس جمهور افطار کردند». از جمله، نام های «مسعود کیمیاپی؛ بهزاد فراهانی؛ صدیق تعریف؛ ایرج راد؛ رضا کیاپیان؛ هادی مرزبان؛ بهنوش طباطباپی؛جمشید مشایخی؛داریوش فرهنگ؛میکاپیل شهرستانی؛ افسانه بایگان ؛ رویا نونهالی و... هم بود. (یاد ِ نامه سال پیش مسعود کیمیاپی به خودم افتادم و جوابی که دادم . هر دو در فيس بووک من هنوز هست). برخی از این نام ها پیش از این فروخته بودند و برخی تازه کار اند. «نماز مغرب و عشاء» کسانی چون مسعود کیماپی، بهزاد فراهانی، صدیق تعریف، هادی مرزبان و چند نفر دیگر از این جمع روزه داران نماز گزار تماشاپی نیست، غمگین کننده است. وقتی این همه نمایش و فیلم و سابقهء فرهنگی پشت خم می کند تا با پذیرش حقارت ریائی از این دست بر پای قدرت بوسه زند، دل آدم می گیرد. وقتی ان همه خلاقیت گذشتهء خود را بی حرمت می کنند، وقتی در نقشی حقیر پشت سر رپیس جمهور نماز می خوانند تا فردا عنایتی ببینند، وقتی در فیلم و نمایشی بازی می کنند که نکبت و آز و حراج ادم ها را در بازارهای رسوا تصویر می کند، دلم برای آن روزهای هنوز ایستاده برخی از آن ها تنگ می شود. می خواهم آن ها را در روزهائی به یاد بیاورم که با هم ایستاده بودیم و موج غرور در چشم های خلاق دوستانم برق می زد. من هنوز می خواهم که دوستانم را در قاب همان تصویر به یاد بیاورم. حیف. خبر ایلنا خبر فاجعه است و آسمان دل من بارانی.

پيوند به فايل صوتی پيام اسفنديار منفردزاده در اين مورد>>>

سومين کنگره؛ انتقادات و نکات قابل تأمل

حنيف حيدرنژاد

سال گذشته که دومین گنگره در شهر بوخوم- آلمان برگزار شده بود، برای نخستین بار در آن شرکت کرده بودم. امسال نیز با همان هدف سال گذشته، یعنی دیدن و آشنائی از نردیک و گوش دادن و شنیدن نظرات شرکت کنندگان در این جلسه شرکت کردم. پس از یک گزارش کوتاه مایلم در این قسمت فقط به دو مورد اساسی در ارتباط با جلسه فرانکفورت اشاره کنم.

اين که چيزی نيست!

حمیدرضا رحیمی

* العربیه: شبه نظامیان شیعه «الحشد الشعبی ِ» مورد حمایت ایران، بار دیگر مرتکب جنایتی هولناک در مناطق سنی نشین عراق شدند. فعالان اینترنتی عراق ویدیوی را در شبکه های اجتماعی منتشر کردند که در آن نشان می دهد که شبه نظامیان «حشد الشعبی» در استان انبار یک معلم سنی را ابتدا به قتل می رسانند و سپس جسد وی را می سوزانند.

*تحشیهء فدوی: این که چیزی نیست،جلوی یک بچهء مکتبی بگذاری قهر می کند. برادران ما، در همان آغاز حکومت شکوهمند، برای دستگرمی، چهار صد نفر را در سینما ذغال کردند، و امروز برادر سلحشور به نمایندگی از سایر مؤمنین، به آن مباهی نیز هست!

آلترناتيوسازی يعنی آماده شدن برای فردا

اسماعيل نوری علا

مشکل اصلی اپوزيسون انحلال طلب، و آلترناتيوهای موجود در آن، نداشتن «آينده نگری» است. کسی که فقط به امروز می چسبد قادر به کنترل فردا نيست. بخصوص که «امروز» منشاء بی حرکتی، نوميدی، تفرقه و رقابت مسموم در ميان اپوزيسيونی است که خود را برای «فردا» آماده نمی کند و آنگاه، در فرا رسيدن هر فردائی، با پايبندی به تحليل های ديروزی خود، از شراکت مؤثر در روند انحلال باز می ماند.

فايل صوتی ◄      تصويری     |   ◄ فايل پی.دی.اف  ◄

جوانان افراطی در برابر پدران سنتی

مهدی جلالی تهرانی

در اين مقاله به نقش نهادهای سنتی مذهبی، و از جمله مرجعيت مستقل شيعه، خواهم پرداخت. توضيح می‌دهم که اين موج اسلام‌ گرايی که در منطقه می‌بينيم ـ و بطور مشخص پديده‌ء داعش ـ در امتداد چند دهه روند «نهاد زدايی مذهبی» شکل گرفته ‌است. همچنين استدلال می‌کنم که در وهله‌ی نخست برای امنيت منطقه ـ و در تصوير بزرگ‌تر، برای تاسيس دموکراسی‌های سکولار پايدار ـ تقويت اسلام‌ گرايان معتدل، سياستی معکوس است. در واقع تقويت اسلام سياسی است.در حالی ‌که اسلام را بايد به نهادهای سنتی آن برگرداند. البته چنين چشم ‌اندازی به سختی قابل رؤيت است، اما هر تلاشی در اين زمينه مفيد خواهد بود، و هيچ راه‌حل ديگری وجود ندارد.

یک نان نسیه و صد گرسنه!

شهباز نخعی

با انجام توافق هسته ای، یا به عبارت دقیق تر "برنامهء جامع اقدام مشترک" – که مخفف آن "برجام" خوانده می شود – در هفتهء گذشته بین نمایندگان حکومت آخوندی و کشورهای موسوم به 1+5، مردم ایران به حق توقع و انتظاردارند که گرهی از کار فروبسته معیشت شان گشوده شود و بتوانند نفس راحتی بکشند. به ویژه آن که همین دو سه هفته پیش شیخ حسن روحانی ایجاد هرگونه دگرگونی اقتصادی، رفع معضل بیکاری، گره های کور زیست محیطی و... را به انجام توافق هسته ای موکول کرد. اما، به نظرمی آید که تحقق این توقع و انتظارهای به حق چندان هم آسان یا حتی ممکن نباشد.

دولت سکولار و جامعه سکولار؛ کدام یک؟

کورش اعتمادی

اين داوری بعهده همه ما است. همه ما که مدعی سکولاریسم و استقرا دمکراسی نوین در کشومان هستیم، که تا چه محدوده ای برای تحقق آرمان های دمکراسی خواهانه مان پا پیش خواهیم گذاشت و شهامت بیان حقایق را داریم؟ سکولاریسم هنوز گفتمان نخست در درون جنبش دمکراسی خواهی در مقابله با حکومت دینی و ایدئولوژیک حاکم بر کشورمان است. گفتگو پیرامون مفهوم واقعی سکولاریسم در همهء ابعاد آن راست آزمایی است برای درک منطقی و صحیح از مفهوم سکولاریسم و متمایز کردن صفوف سکولار دمکرات هاd واقعی از مدعیان غیر راستین آن. 

روشن‌فکران و ترس از تابو و توده

مهدی خلجی

فاجعهء‌ هیروشیما و سپس رقابت هسته‌ای میان قدرت‌های بزرگ، روشن‌فکران غربی را به اندیشیدن و نوشتن درباره‌ پیامدهای دنبال کردن برنامه‌ هسته‌ای در کشورهای گوناگون جهان و نقد دولت‌ها برانگیخت، ولی در ایران هنوز برنامه‌ هسته‌ای به «مسأله» روشن‌فکران بدل نشده است. در مقیاسی گسترده‌تر می‌توان گفت اساساً سیاست خارجی و روابط بین‌الملل، به ویژه در دو دهه‌ اخیر، در گفتار روشن ‌فکری جایگاهی چشم‌ گیر نداشته است.

هفتهء توهم و لبخند!

شاهین فاطمی

صبح زود روز دوشنبهء گذشته در رسانه ‌ها اعلام شد که سرانجام «سران اروپا» مشکل یونان را حل کرده‌اند و روز بعد، سه‌شنبه، همان رسانه‌ها مژده دادند که سرانجام بر سر مسئله هسته‌ای ایران هم مشکل حل‌شده است زیرا «پنج به‌اضافه یک» با جمهوری اسلامی اعلام حصول توافق کرده‌اند. در نتیجه روز دوشنبه مانوئل والز، نخست‌وزیر فرانسه، نقش رئیس خود، فرانسوا هُلاند، را در به سرانجام رساندن معضل یونان «تاریخی» خواند و روز سه‌شنبه روزنامه‌های دولتی در تهران محمدجواد ظریف را با امیرکبیر مقایسه کردند! احتمالاً از آنجا که سرعت انتقال خبر در «جهان مرتبط» برق‌آسا شده است، معلوم می‌شود معیار مقایسه‌ها و قضاوت‌ها نیز در فضای مجازی «رقیق‌تر» شده‌اند.

خط قرمزهای سابق، در توافقنامه قرمز نیست

رضا تقی زاده

رهبر جمهوری اسلامی طی مراسم نماز عید فطر در تهران با اعلام پشتیبانی از مذاکره‌ کنندگان اتمی و قطعنامه، عملاً خطوط قرمز تعیین شده قبلی برای مذاکره ‌کنندگان را کنار نهاد و بجای آنها خطوط تازه‌ای در رابطه با حضور ایران در منطقه و مناسبات ایران با آمریکا ترسیم کرد... تأکید آقای خامنه‌ای بر عبارت «تصویب» قطعنامه، اولین نشانهء قبول بازگشت از خطوط قرمز پیشین است چنان‌که ایشان پیشتر اعلام داشته بود «در زمان» رسیدن به توافق، باید تمام تحریم‌ها علیه ایران لغو شود.

نتایج  اسف بار  توافق هسته ای

ناصر کرمی

مشکل اصلی انرژی هسته ای نبوده و نیست، مشکل اصلی ساختار نظام اسلامی است که تا زمانی که وجود دارد، این مشکلات، تحقیرها، تحریم ها، فلاکت ها،دیکتاتوری، میهن فروشی، غارت و چپاول سرمایه ها و اقتصاد ایران، و بحران در عرصهء منطقه ای و جهانی برای کشور و ملّت ایران وجود خواهد داشت. رژیمی که در درون از اعتبار بر خوردار نیست و پاسخگوی خواسته های شهروندان ایرانی نبوده و نیست و در عرصهء بین المللی هم موردِ اعتمادِ دیگر کشورها نمی باشد، نمی تواند در آینده کشتیِ سرگردان کشور ایران را در پیچ و خم جهانِ پیچیدهء امروز بدرستی هدایت و رهبری کند.

دربارهء امضای توافق اتمی

پيامی از اسماعیل خویی

یگانه روزِ خجسته، در تاریخِ فرمانفرمایی ِ آخوندی، روزی خواهد بود که سایهء شومِ این بختکِ فلج کننده و مرگ آور از سرِ مردُمانِ ما برخاسته باشد. تا کنون، در سی و هفت سالِ گذشته، روزِ خجسته ای نداشته ایم. امروز نیز روزِ خجسته ای نیست. با این همه، بگذار هم میهنانِ، انبوه انبوه، به خیابان ها بریزند و شادمانه دستی بیفشانند و پایی بکوبند. نوش شان باد این شادی. به دو انگیزه: یکی این که شادی حقِّ مُسلّمِ ماست؛ و این حق را با چنین آزمون هایی ست که می توان، سرانجام، از مرگ پرستانِ فرمانفرما باز ستاند. و دوّم نرم تر شدنِ گام به گامِ "نرمشِ قهرمانانهء رهبر" تا مرزِ پذیرفتنِ شکست و نوشیدنِ امامانهء جامِ زهرِ آن.

اکنون نوبت آزادی ست!

شکوه میرزادگی

این توافق به ما می گوید که: «اکنون نوبت آزادی است». فقط اندکی همت می خواهد تا وطن ما نيز برای آمدن اش آماده شود. این همت فقط نه از سوی اکثریت مردمانی بايد باشد که به ناچار دنبال سیر کردن شکم شان هستند و جز این که یک روز شادی کنان برای برد در مسابقه ی فوتبال به خیابان ها می ریزند، و یک روز برای توافق هسته ای، و روز دیگر برای عاشورا و تاسوعا سینه می زنند و گریه می کنند. در همه ی دنیا «اکثريت» کم و بییش همین گونه عمل می کند. تقصیری هم ندارند. دیکتاتوری از آدم ها آدمک می سازد. اما آن ها که می توانند جهان را برای این اکثریت بسازند و آباد و آزاد کنند، قشرهای تحصیل کرده، دانشگاهی، روزنامه نگاران، و اپوزیسیون سیاسی و فرهنگی جمهوری اسلامی اند. اکنون همت را آن ها باید به خرج دهند...