يا ابوالفضل! ممد عصبانی رییس شد!

گذشت زمان، نکبت اين انقلاب را بیشتر نشان می دهد

محمدعلی مهرآسا

با تأسف فراوان باید اقرار کرد مدت هاست همان روستائیان اندک سواد و نادان گریخته به درون شهرها، بدنهء سپاه پاسداران را ساخته اند و در سپاه پاسداران حاصل انقلاب آخوندی، همه به امیری، سرتیپ و سرهنگ و حتا سرلشکر رسیده اند و هر کدام در رأس یکی از ادارات مسئول قرار دارند و مرتب با روزنامه ها و رادیو تلویزیون نیز مصاحبه و گفتگو می کنند. در این میدان چه اظهار فضل هائی می فرمایند و چه دُّرها و گوهرهائی از دهان بیرون می ریزند. عجیب است که در هشت سال ریاست جمهوری احمدی نژاد تمام وزرا را از میان پاسداران برگزیدند.

روس‌گرایان ایرانی، همچنان غرق در تخیلات!

گفتگو با ابراهیم اصغرزاده

گفتگوگر: مسعود کاظمی

سیاست روسیه جدای از اینکه چه نظام سیاسی برای بر کرملین حکمروایی کند، توسعه‌ طلبانه بوده و هست؛ چه به دست تزارها، چه دوره کمونیست‌ها و چه میراث‌داران فعلی. از این منظر فرقی میان پوتین و استالین وجود ندارد. نگاه دولتمردان روسی به ایران در تمام دوران‌ها استفاده ابزاری برای رسیدن به اهداف توسعه‌ طلبانه خودشان است و برای رسیدن به این هدف از هرگونه آتش‌افروزی، تداوم تنش و خصومت میان ایران و ممالک غربی استقبال کرده، می‌کنند و خواهند کرد.

خامنه ای و اوباما در قايق بی تصميمی!

شهباز نخعی

اگر «رهبر معظم!»، که خود را سکان دار کشتی ِ – در حال غرق – سیاست خارجی می داند، پس از "نرمش قهرمانانه" اش آنقدر ادا و اطوار در نمی آورد و اجازه می داد که مذاکرات بدون تمدیدهای بیهوده به نتیجه برسد، «توافق نامه» این چنین به دست  انداز نمی افتاد و با این سد سدید مخالفت، تهدید، تنش و تشنج روبرو نمی گردید... در سوی دیگر معادله، همین ایراد به باراک اوباما نیز، به دلیل تردید، بی تصمیمی و تعلل هایش، وارد است و کم و بیش سزاوار رفتار خشن و توهین آمیزی است که جمهوری خواهان با او می کنند.

ترکيه در دو چهره

آريوبرزن داريوش

در پيوند با نظرات بعضی از مفسران سياسی خاورميانه، که با کنکاش در موقعيت حزب حاکم عدالت و توسعه بر اين باور پای مي فشارند که "اين حزب متأثر از کردار و رفتار سياسی اخوان المسلمين مي باشد"، بايد گفت، دولت فعلی ترکيه استراتژی اسلامگرائی افراطی را دنبال نمي کند، اما به لحاظ ملاحظات سياسی و شرايط داخلی خود بر موج اسلام گرائی سوار شده و از اين ابزار به نفع مصالح ملی اش بدرستی بهره برداری مي کند

دلایل شکست مدرنیته در ایران و جوامع مسلمان

گفتگو با مهدی مظفری

گفتگوگر: خبرنگار سايت ايران و جهان

جوهر طرح مدرنیته این است که انسان صاحب حقوق جای خدا را می گیرد که این خود سرآغاز روند ناتمام و همیشگی آزادی انسان است. بی سبب نیست شاید که بزرگترین انقلاب های مدرن، به ویژه در سده های هفده و هیجده میلادی اروپا، انقلاب علیه نظام های مبتنی بر حقوق الهی، یعنی در اصل علیه نظام های مبتنی بر انکار حقوق و آزادی فرد بوده اند. دیگر وجه مهم جنبش تاریخی مدرنیته زایش و بالندگی فکر نقاد است. زیرا، مادام که خدا کانون جهان تلقی می شود هر نوع فکر انتقادی مصداق کفر تلقی و به همین عنوان مطرود شناخته می شود. 

ماه عسل صد ساله به پایان رسید

جعفر محمدی

نفت، را بی تردید می توان یکی از مهم ترین بازیگران و مؤلفه های تاریخ معاصر ایران دانست که نه فقط در حیات سیاسی و اجتماعی ما ایرانیان، که در زندگی فرد فرد ما، آثار مثبت و منفی اش را به یادگار گذاشته است که در این مقال، مجال پرداختن به آن نیست؛ سخن این است که هر چه بوده تمام شده و عصر "ایران بدون نفت" در حال آغاز شدن است.

فرهنگ استبدادی و بلوغ جامعهء مدنی
با نگاهی به اعتراضات معلمان

نسرین هزاره مقدم

نمی توان با بیان این که فضا امنیتی می شود و یا در شرایط فعلی "به صلاح" معلمان نیست، با تجمع دهم اسفند مخالفت کرد. صلاح معلمان را خودشان بهتر از همه می دانند. این که صلاح چیست را بدنه جنبش در ماه های گذشته نشان داده است، سوم اسفند، چشم انداز اینده را به خوبی روشن کرد و نشان داد که فشار بدنه اجتماعی معلمان برای احقاق حقوق صنفی خود در حال افزایش است...

این همانی مذاهب تک خدایی و ایدئولوژی های انقلابی
در وصف انقلابی که فصل جدیدی در انقلاب های سیاسی گشود

حمید آقایی

ظهور ایدئولوژی جدیدی بنام اسلام سیاسی و ایدئولوژیک، که داعیهء انقلاب و برقراری نظم نوین جهانی را دارد، این سوال را در پیش روی ما قرار می دهد که آیا مذهب، بویژه مذاهب بزرگی مانند اسلام، مسیحیت و یهودیت، در اصل و اساس خود یک اندیشه انقلابی بوده اند؟ و یا آنطور که برخی از معتقدان به این مذهب می گویند، مذاهب نامبرده فقط برای راهنمایی و هدایت بشر و تنظیم رابطهء او و خدا آمده اند، و در پذیرش و پیروی از آن اکراهی نیست. به سخن دیگر، نقش اجتماعی و سیاسی این مذاهب فرع بر نقش عرفانی، فلسفی و هستی شناسانه آنها بوده است.

درويش رنجبر

لازم است به موضوع ملی‌- مذهبی‌‌ها از دو جنبه نگاه شود؛ یکی‌ سیاست کاربردی و دوم فلسفهء نظری. از دیدگاه سیاست کاربردی سخن مخالفان به غایت صحیح است چون اگر بازرگان را مظهر سیاست کاربردی ملی‌- مذهبی‌‌ها تلقی‌ کنیم و او را با بختیار مقایسه کنیم به خوبی روشن است که ملی‌- مذهبی‌‌ها با صاف کردن جاده برای حاکمیت فرد مرتجعی مثل خمینی جز ضرر و خسران برای ملت ایران به بار نیاورده اند. از لحاظ فلسفه نظری اما اگر ملی‌- مذهبی‌‌ها را در قامت امثال سروش و محمد مجتهد شبستری تصور کنیم دیگر نه تنها اصطلاح ملی‌- مذهبی‌ در مورد آنها صدق نمی کند بلکه باید بجای اصطلاح ملی‌-مذهبی‌ از اصطلاح رفرم دینی صحبت کرد.