تابستان 67

شعری از افشين بابازاده

نور / با تمام اميدهاى ديروز /

با فرداهاى نرسيده / مى تابيد. //

بين سقوط آفتاب و/ امدادهاى بى حرف / مى دانست / كه خروس ها / زير همين آفتاب بود / كه خواندند //

و گرگ ها  / در غروب همين آفتاب بود که / با نفسى تازه / زوزه كشيدند. //... اينگونه شد که / تابستان ٦٧ / هر ساله / تقويم ها را سركشى مى كند.>>>

کمک‌های بنیاد علوی به دانشگاه‌های آمریکا

و درخواست رسيدگی از جانب یک نمایندهء کنگره

گزارش صدای امريکا

دن داناوان، نمایندهأ مجلس نمایندگان آمریکا خواستار تحقیق درباره کمک‌های مالی یک بنیاد خیریه مرتبط با ایران به ده ها دانشگاه آمریکایی از جمله کلمبیا، هاروارد و پرینستون شده است. به گزارش روز سه شنبه دهم مردادماه «نیویورک پست»، منتقدان می‌گویند، بنیاد علوی از استادان ضد اسرائیلی و طرفدار ایران حمایت مالی کرده است. دن داناوان گفته است: «من با وزیر آموزش پرورش در خصوص این موضوع فورا تماس خواهم گرفت». قانونگذار آمریکایی پرسیده است: «آیا این بیناد تلاش کرده است تا در مؤسسات دانشگاهی آمریکا خرابکاری کند؟ ما نیاز داریم در خصوص این موضوع تحقیق کنیم. دانشگاه‌ها نیز می‌بایست دربارهء کسانی که به آن‌ها کمک‌های مالی می‌کنند، بررسی‌های بیشتری انجام دهند». هیات منصفهء یک دادگاه فدرال در نیویورک روز پنحشنبه هشتم تیر ماه اعلام کرد که بنیاد علوی تحریم‌های جمهوری اسلامی را نقض کرده است و به ضبط یک آسمانخراش متعلق به این بنیاد رأی داد. هیات منصفه دادگاهی در منهتان به این نتیجه رسید که وکلای دولت ایالات متحده ثابت کرده‌اند که بنیاد خیریه علوی نقش ایران در کنترل آسمانخراش خیابان پنجم منهتن نیویورک را مخفی نگه داشته بود.

انحطاط نسلی که آبستنِ تناقص ها شد!

وحید فرخنده خوی فرد

از «مرگ بر آمریکا» هایی که به اندازه موهای سرمان در مراسم صبح گاهی مدرسه فریاد زدیم هیچ چیز دستگیرمان نشد. تنها گفتند مانند طوطی تکرار کن مرگ بر آمریکا، فریاد بزن مرگ بر آمریکا و هیچ کسی نپرسید که این مرگ ها به چه دلیل است!؟ اگر آمریکا بد است، ما چه اصول و ایدهء بهتری را ارائه داده ایم؟ به ما یاد ندادند که فریاد بزنیم مرگ بر فقر و اعتیاد، مرگ بر دزدی و اختلاس، درود بر ایستادگی در برابر ظلم و... هیچکس به ما فرهنگ اصولی را آموزش نداد، هیچ نهادی برای یادگیری و آموزش زمینه های جنسی و رابطه های غیراخلاقی آگاهانه وارد عمل نشد.

غولی به نام بیکاری

تحليلی از کيهان لندن

جامعه‌ای که زمامداران‌اش، آنهایی نباشند که باید باشند، یعنی افراد کارشناس و شایسته و خدمتگزار ملت و مملکت، آن‌وقت در جامعه نیز هیچ کس آنجایی که باید باشد نیست. مرزها، نه تنها در مدیریت و اشتغال، بلکه در عرصه‌ی جنایت و تبهکاری نیز به هم می‌ریزد. البته بخشی از این جامعه تلاش می‌کند مانند بندبازان، با مهارت، روی طناب باریکی که پیش پای‌اش هست راه برود تا به دو سو، یکی گنداب حکومت و وابستگانش، و دیگری مرداب تبهکاری‌های اجتماعی، پرتاب نشود. در این میان جای تبلیغ این موضوع که حقوق بشر فقط آزادی بیان و عقیده و فعالیت سیاسی و صنفی نیست، خالی است. آن هم در جایی که حقوق اولیه‌ی بشر، از جمله مسکن و کار، پا در هواست!

«وحدت نيروهای چپ ميانه» و «مسئلهء مليت ها»

گفتگو با فرخ نعمت پور

گفتگوگر: نادر عصاره

ایران یک سرزمین و کشور تاریخی ست و نزدیک به صد سال است در مسیر ایجاد دولت مدرن قرارگرفته است، و اگرچه هنوز راه باقیست اما در این صد سال پیوندهای فرهنگی، اقتصادی، تاریخی و سیاسی فراوانی ایجاد شده اند. برای حل مسئله ملی در ایران باید به این تاریخ توجه نشان داد. زمان مدیدی است که ما از قرن نوزدهم فاصله گرفته ایم. متاسفانه بعضی دوستان هنوز با یک ذهنیت کلاسیک به مقولهء حل مسئله ملیت ها ـ قومیت ها در ایران می نگرند که این روند کار را فقط پیچیده تر از آنی که هست می کند.

پروژهء وحدتِ چپ مُرد،

زنده باد فرایندِ وحدتِ صفوفِ چپ

احمد فرهادی

بحثِ اصلیِ من این است که در جمعی که آغاز به یک حرکتِ مشترک با چشم‌اندازی دراز مدت کرده، نظرِ شخصی را نظرِ جمع نشان دادن درست نیست. هیچ اشکالی ندارد کسی در یک مصاحبه یا یک نوشته نظرِ شخصی‌ اش را، که با نظرِ جمع یکی نیست، صدها بار بگوید و تکرار کند، به شرطی که به روشنی نشان دهد که این نظرِ شخصیِ اوست و نه نظرِ جمع. چنین برخوردی در درونِ نیروهایی که هم‌امروز با هم در پیِ ساختنِ خانه ی مشترک‌اند به بی‌اعتمادی دامن می‌زند. فزون بر آن، در این موردِ مشخص که دو سازمان و شماری از کنش‌گرانِ کنار کشیده از "پروژه ی وحدتِ چپ" آن را پایان یافته می‌نامند، احترام به نظرِ آن‌ها، که روزگاری قرار بود با هم "وحدت" کنیم، ایجاب می‌کند چنان برخورد نکنیم که گویا نظر و ارزیابی‌ آن‌ها را نادیده می‌انگاریم یا نسبت به آن بی‌تفاوتیم.

بحران فروپاشی ارزش های کاذب اصول گرایان!

تقی روزبه

«سر به سر روسری و شلوارک و پوشش من نگذاريد!»

گزارش تظاهرات اعترضی زنان ترکيه

مراد سزر -خبرگزاری رويترز

صدها تن از زنان ترکيه روز شنبه گذشته در استانبول، بزرگ ترين شهر اين کشور، دست به تظاهرات زدند. هدف شان اعتراض نسبت به خشونت و دشمنی مردانی بود که از زنان می خواستند تا در نحوهء پوشيدن لباس شان محافظه کارانه عمل کنند. شعار اصلی اين تظاهرات چنين بود: «سر به سر لباس من نگذاريد!». تظاهرات از محلهء «کدی کوی» در بخش آسيائی استانبول آغاز شد. زنان، همراه با شعارهاشان، تعداد شلوارک حين «دنيم» را که از جا لباسی آويزان بودند، بعنوان نوع لباسی که از جانب برخی مردان نامناسب تشخيص داده می شود، حمل می کردند. آنها فرياد می زدند: «مانه می ترسيم و نه اطاعت می کنيم و با مقاومت پيروز می شويم». در بين جمعيت پرچم های رنگين کمانیِ همجنس گرايان نير ديده می شد. استانبول مدت ها است که شهری مداراگرتر از ديگر نقاط ترکيه برای زنان و همجنس گرايان محسوب می شده اما مخالفين دولت اعتقاد دارند که پرزيدنت طيب اروعان و حزب اسلامی اش علاقه ای به گسترش حقوق اقليت ها، همجنس گرايان و زنان نداشته و مخالفت نسبت بخود را تحمل نمی کنند.

در برنامهء تلويزيونی ، بمديريت پريسا ساعد