مردم، مسجد یا روحانیون؛ اشکال از کجاست؟!
برگرفته از سايت داخل کشوری «عصر ایران»
اخیراً در سطح شهر تهران، بیلبوردهای تبلیغی زیادی با موضوع "مسجد"
و شعار محوری "آینده را از مسجد بسازیم" نصب شده است: ادامه تلاش
ها برای جذب مردم به مساجد. اما چرا کار بدانجا رسیده که برای
کشاندن مسلمانان به مسجد، تبلیغاتی همسنگ تبلیغات فروش کالاهای
تجاری در سطح شهر انجام می شود؟! مگر در طول تاریخ رفتن مردم ایران
به مساجد، تابعی از اراده حکومت یا تبلیغات جارچیان بوده است؟!
واقعیت این است که حضور مردم در مساجد و ارتباط آنها را روحانیت
بسیار کمتر از گذشته شده است. این در حالی است که در طول حدوداً
هزار و چهار صد سالی که اسلام وارد ایران شده است، هیچگاه روحانیت
تا بدین اندازه امکان تبلیغ دین را نداشته است.
حمید رضا قضاوی
حکومت دینی چیست؟ با نگاهی ساده به تاریخ براحتی می توان باین
نتیجه رسید که “حکومت دینی نوعی دیکتاتوری همه گیر می باشند که
بواسطهء آنها گروهی شیاد، بدون داشتن دانش لازم و کافی، سعی در
دخالت، نظارت و کنترل کامل تمام حوزه های سیاسی، اقتصادی، نظامی و
اجتماعی کشور می کنند”. به بیانی دیگر، شرع تا زمانی که در
چاردیواری حریم خصوصی و شخصی می باشد ممکن است مایهء سعادت بشر
باشد ولی هنگامی که به حکومت، سیاست و جامعه رخنه می کند بشکل فساد
و جنایات افسار گسیخته و غیر قابل کنترلی در می آيد که باعث نابودی
بشریت می شود. شیوهء حکومت های مذهبی بهره کشی و سوء استفاده از
عوام و کنترل و مهار آنها با ایجاد رعب و وحشت از خدا و گسترش
خرافات و فقر است. به بیان دیگر، سرمایهء با ارزش روحانیون مذهبی
ترس و نادانی مردم است. در حقیقت حکومت دینی همان نظام برده داری
است با تغییر اسامی و القاب، اشراف زاده و نجیب زاده به خواص، برده
به عوام، و برده داری به ولایت و خلافت!
ضرورت شکستن چارچوب ها ومسلط کردن گفتمانی جدید
اعلامیه اتحاد برای دموکراسی در ایران
در
طول چند دههء گذشته، نیروهای باورمند به «اصلاح نظام از درون»
فرصت های زیادی را به هدر داده اند. دست اندرکاران این نظام
ثروت ملی ایران را خرج گسترش شیعیگری و بنیادگرایی اسلامی در منطقه
کرده اند، سفرهء مردم خالی تر شده و فقر عمومی تر. زندان ها مملو
از معترضین شده است و جامعهء مدنی هر روز با شمشیر دستگاه قضایی
اسلامی در هر گوشه ایران گردن زده می شود و هستی اجتماعی ایران در
معرض نابودی قرار گرفته است. گذر زمان نشان داده است که عقلانیت از
درون این نظام نمی روید. بایستی در گفتمان تا کنونی تجدید نظر کرد
و میدان جدیدی برای سیاست ورزی گشود که بر اساس «خط قرمزهای نظام»
تعیین نشده باشد...
هدف مشترک همهء ما ساختن آینده ایران است و به همین خاطر باید از
گذشته عبور کرد.
>>>
«لات ها و جاهل ها»
(1)
- (2)
گفتگو با مسعود نقره کار . اسماعيل نوری علا
در برنامهء «نگاه» بمديريت عليرضا ميبدی
مناظره يک انحلال طلب با يک اصلاح طلب
حسن اعتمادی و علی شاکری
در برنامهء «دنيای امروز» از دکتر پريسا
ساعد
پنجمین کنگره سکولار
دموکرات های ایران
دکتر اسماعیل خوئی
در برنامه ای از سعيد
بهبهانی در تلويزيون ميهن
فايل تصويری
فايل صوتی
ملی - مذهبی ها و سکولاريسم
اسماعيل نوری علا
در برنامهء «برنامه پنجره ای رو به خانه پدری»
بمديريت عليرضا نوری زاده
فايل تصويری
فايل
صوتی
برای دانلود
نوشتاری
تأسيس نهادی بنام «کوشندگان برای ائتلاف
بزرگ ملی»
مهدی ذوالفقاری، وحيد بديعی و امير معيری
در برنامهء «روشنائی» از راديو پويا
(پيوند برای اطلاع بيشتری
>>>)
بن بست استعدادهای بسيار
شاهين شعبانی
كمتر كشوري مثل ايران را مي توان يافت كه با دارا بودن مردمي
آزاديخواه و آزاد انديش و نيروهاي بسيار كارآمد سياسي و دموكرات در
خارج از كشور، اسير حاكميت متحجر و مستبد باشد! اگر چه با وقوع
شورش پنجاه و هفت بسياري از مبارزان و نيروهاي وطن پرست به ناچار
ترك وطن گفتند، اما از همان ابتدا به مبارزات خود با رژيم اسلامي
در خارج از ایران ادامه دادند. نياز به آزادي و دموكراسي سبب تربيت
و شكل گيري مبارزان جوان و خستگي ناپذير در داخل کشور نیز شده
است... اما، علي رغم برخورداري جامعهء ايراني از چنين استعدادهاي
ناب و نيروهاي بالقوه سياسي، عدم دستيابي به دموكراسي و آزادي،
مسئله اي عجیب به نظر مي رسد! در اين نوشتار سعي شده به دلايل كلي
عدم هماهنگي اپوزيسيون خارجي با مبارزان داخلي اشاره اي گذرا شود.
تشنهء دمکراسی و تشکیل دولت موقت
حميدرضا برهانی
بسیاری
از ما، در سوء تفاهم دربارهء اجرای روش دمکراسی، می پنداریم که
«دولت موقت» می باید منتخب همهء اقشار مردم بوده و از یک اتحاد
همگانی بیرون آید؛ در صورتی که تجربهء ناموفق سال ها فعالیت
کنشگران سیاسی ایرانی به ما یادآوری می کند که دولت موقت نیازمند
کابینه یا یک تیم منسجم اجرایی است و در هیچ کجای دنیا یک دولت
اعضای کابینه خود را از اتحاد همه طیف ها و جریان های مختلف سیاسی
انتخاب نمی کند زیرا چنین مدیرانی احتمالاً توانایی همکاری مشترک
با یکدیگر را نخواهند داشت.