حجت‌الاسلامی، به نام سیّد عباس نبوی، در شب جمعه‌ای از جمعه‌های سال نود، پشت میکروفون رفته و برای پیروان «ولایت» نطقی در چگونگی ِ رفتن بیست تن از اعضای کانون نویسندگان ایران به دیدار خمینی پس از ورود او به ایران ایراد فرموده است که شنیدنی و خندیدنی است. این نطق را پایگاه خبریِ انتخاب در تاریخ بیست و پنج فوریه دوهزار و چهارده با عنوان: «علاقۀ شدید مرحومه سیمین دانشور به امام(ره)» منتشر کرده است. نخست به نقل کامل فرمایشات این «حجت» اسلام- نمی‌دانم شاید هم این «آیتِ» الله، یعنی «نشان» خدا در روی زمین- بپردازیم تا خوانندگان این مطلب مثل خود من از خواندن آن حالی بکنند، حالی که البته زود گذر است و بیدرنگ جای خود را به حیرت و تاسف می‌دهد.

انتشار گزارش های دبیرکل و گزارشگر ویژهء سازمان ملل با واکنش های تند کارگزاران نظام در طیفی از دشنام تا انکار روبرو و موج هایی از توهین و ناسزا نثار آنها شده است. از جمله، محمد جواد لاریجانی، دبیر ستاد حقوق بشر قوهء قضاییه(!)، در شبکهء دوی سیمای ولایت مطلقه فقیه گفت: «[احمد شهید] تشخیص نمی دهد که قصاص غیر از اعدام و یک قانون بسیار پیچیده است که حق فرد خصوصی است لذا قصاص اختلاف و کینه را حل می کند و سبب می شود که حکومت جامعه را به بخشش تشویق کند، از این رو، آنها باید از ما تشکر کنند»!

تا کنون نظر غالب آن بوده که توتالیتاریسم صرفاً یک پدیدهء غربی است که پس از جنگ اول جهانی در اروپا در شکل‌های عمدتاً سه‌گانهء فاشیسم، بلشویسم و نازیسم واقعیت تاریخی پیدا کرده، سپس با مرگ استالین، یا حداکثر با فروپاشی اتحاد جماهیرشوروی، دوران توتالیتاریسم به سر آمده است. در این راستا، چین پس از مائو را رژیم پساتوتالیتاریسم می‌توان نامید. در این نوشته، من نظریه غالب را به چالش می‌کشم، با این استدلال که هیچ دلیلی وجود ندارد که توتالیتاریسم منحصر به فرهنگ اروپایی، یا به تعبیر دیگر «بی‌فرهنگی»ی اروپایی، باشد. هر کجا شبیه همان شرایطی که موجد توتالیتاریسم در اروپا شده‌اند وجود پیدا کنند، طبعاً توتالیتاریسم هم به وجود می‌آید.

چه زيباست وقتی که می‌بينيم بسياری از چپ و راست  و حتی همکاران سابق جنایتکار بزرگ حمهوری اسلامی خود را به مصدق و مصدق را به خود متعلق می‌دادند و چه دلخراش است وقتی مشاهده می‌شود که عده‌ای پی نام خيزان به طور نامشروع از نام مصدق سوء استفاده می‌کنند. اما قابل توجه است که بدانيم اخلاق سياسی و دکترين مصدق برای بسياری از کوشندگان راه مصدق به اندازه کافی روشن نيست.