لزوم اتحاد نیروهای دموکرات و سکولار
فرستادهء هموطنی از داخل ایران
در چند ماه اخیر، که شاهد تحرک زیاد وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا
علیه رژیم اسلامی تهران هستیم، شایسته بوده و هست که سیاسیون و روشنفکران
مخالف رژیم از حداکثر توان و انرژی خود برای بهره برداری از فرصت نادر و
مغتنمی که ایجاد شده استفاده کنند و رژیم را در موضع تدافعی و ضعف قرار دهند؛
اما متاسفانه، در کمال ناباوری و حیرت، آنها نيز کاملاً همسو با سیاست های
تفرقه افکنانه نظام جنایتکار و قاتل مآب رژيم اسلامی رفتار نمودند و همانند
ایام آغازین انقلاب پنجاه و، با چشم ها و گوش های بسته و دهان های تا حلق
باز، و با طرح نابجا و بی مورد واژه هایی نظیر امپریالیسم، بورژوازی،
بیگانگان … علیه سیاست های کاملا همسوی آقای ترامپ با خواسته های ضد رژیم
مردم ایران اخلال ایجاد کردند.◄
بر
آمدن رهبری ملی نیازمند ابتکار پیروان ملی است
حمید اکبری
جامعهء
ملتهب و خروشان ایران دیربازی است که از نداشتن رهبری ملی در رویارویی با نظام
سراسر فاسد و فرسودهء استبداد دینی رنجور است. می شنویم و می گوییم که اگر یک
رهبری ملی بود – و البته با سازماندهی و استراتژی لازم – کار نظام جمهوری
اسلام تمام می شد. در این مقاله به کلام موجز می کوشم تا استدلال کنم که «رهبری
ملی» کمابیش موجود است ولی برآمدن آن نیازمند ابتکار پیروان ملی در تمیز،
شناسایی و نیرو بخشیدن به این رهبری است. در شفاف کردن و تمیز «رهبری ملی»،
نخست ویژگی های کلی رهبری «غیر ملی» با آن مقایسه می شود.◄
چرا رژيم قادر به مذاکره به شیوه ترامپ نیست؟
رضا تقی زاده
حسن
روحانی خوب می‌داند که حکومت اسلامی فرصت داشت با استفاده از گشایش‌ها و
مزایای به دست آمده بعد از توافق اتمی تنش‌های خارجی را کاهش داده و مشکلات
داخلی را آسان‌تر سازد و از این راه، دشمنان حربی و براندازان را به دشمن
بی‌خطر، دشمنان بی‌خطر را به مخالف، مخالفان را به رقیب، و رقیبان را به یار
غار و رفیق راه خود تبدیل کند، حال آنکه در یک ترقی معکوس، و استفاده سوء از
فرصت، طی دو سال سیاه بعد از توافق، رفیقان راه خود را، حتی در داخل نظام، به
دشمنان قسم خورده تبدیل کرد و امروز ناگزیر است یا جام زهر تازه‌ای بنوشد و
یا در انتظار فروپاشی محتوم بنشیند.◄
اگر
نگاهی به گروه‌های طرفدار پادشاهی رضا پهلوی بیاندازیم به این مهم پی می‌بریم
که نماد پادشاهی ایران همواره تأکید بر آن نهاده است که همه ایرانیان سهم
مساوی در ایرانی بودن دارند و هیچ کس حق بزرگ‌تری و برتری در ایران آینده
نخواهد داشت. در فردای براندازی هر شخص یک رأی برای انتخاب سرنوشت کشور خواهد
داشت. قابل‌توجه است که در این شرایط حتی گروهی چون مجاهدین خلق با پرونده
خود هم از این قاعده مستثنا نیست.
