این روزها، موضوعی در مجلس اسلامی مطرح شده که سه چهار سالی بود از زبان برخی از افراد دلسوزی که چشم و گوش هوش را به کارهای گردانندگان حکومت اسلامی باز کرده اند شنیده می شد، اما عدهء کثيری نيز، به عمد و یا به سادگی و ناباوری،  آن سخنان را «دایی جان ناپلئونی» می انگاشتند و یا، اگر از وابستگان یا علاقمندان و یا مزد بگیرهای نظام بودند، گوینده را بلافاصله به «سیا، صیهونیسم، انگلیس و فتنه و ..» وصل کرده و با، زشت ترین دروغ ها و اهانت ها، می کوشيدند او را از میدان به در کنند. اما سخنانی که اکنون، در مجلس شورای حکومت اسلامی، دربارهء «پخش پول بین ایرانیان خارج از کشور» شده، بصورتی بسیار روشن و واضح، پرده  از برنامه ی حساب شده ای برمی دارد.

در نسخهء قبلی شمارهء امروز اين نشريه مطلبی از مهندس حشمت طبرزدی منتشر شد با اين عنوان که «من، بعنوان سرباز آزادی، به زندان بر می گردم». امروز آقای طبرزدی به ما اطلاع داده اند که از اعتناء به احضاريه امتناع کرده اند. نظر شما را به نامهء توضيحی ايشان در اين پيوند جلب می کنيم. ايشان در قسمنی از اين مطلب نوشته اند: «شاید انتظار از دولت روحانی در عمل به وعده های انتخاباتی و دفاع از حقوق شهروندان در برابر متجاوزان به حقوق ملت و عدم سکوت و بی مسئولیتی در برابر نقض سیستماتیک حقوق بشر از سوی باند قدرت غیر پاسخگو، بیهوده باشد. بر همین پایه، به مبارزات خود و اگاهی ایرانیان عزیز، و پشتیبانی شخصیت ها و نهاد های حقوق بشری و سیاسی و اجتماعی، دلگرم خواهم بود و متناسب با بر خورد های زور گویانه ی گروهی که خود را در تجاوز به حقوق شهروندان خود مختار می دانند،واکنش نشان خواهم داد». جنبش سکولار دموکراسی ايران از اين تصميم ايشان استقبال کرده و اميدوار است که سلب اميد از وعده های دولت روحانی نشان دهد که جز ورود به مرحلهء طرح گستردهء مطالبات از حکومت راه ديگری برای استفاده از «نرمش ِ» آن در برابر دول «دشمن!» وجود ندارد.

می توان پرسيد که «آيا مشکل ما ايرانيان در مورد پذيرش مدرنيته (و لذا عرف مداری و انسان مداری و سکولاريسم و دموکراسی) سنت های ما هستند؟» و اگر چنين است «محل تقابل آن سنت ها با مدرنيته در کجا است؟» يا «آيا سنت های ملی ايرانيان سد راه گسترش مدرنيته در آن سرزمين اند يا سنت هائی اختصاصی (از خانوادگی گرفته تا مذهبی) که از دل باورهای گروهی و جماعتی بر می آيند و از نسلی به نسل ديگر منتقل می شوند؟»