در مقابل «سپاه» ائتلافی به غایت گسترده شکل گرفته است؛ ائتلافی که یک سر آن به اصلاح طلبان می رسد و سر دیگر آن به محافظه کاران، سنگ بنای آن ائتلاف و ستون افراشته آن نیز اعتدال گرایان طرفدار رفسنجانی هستند. این ائتلاف گسترده «ائتلاف ناچاران» است؛ ائتلاف همهء آنان که سپاه خود را از آنان بی نیاز می بیند، همهء آنانی که در درون خیمه قدرت هستند اما نه تنها سهم شان از ثروت و قدرت بدان حدی نیست که انتظار دارند بلکه در قدرت گرفتن روزافزون سپاه پاسداران حذف تمام و کمال خود را نه فقط در عصر پساخامنه ای بلکه در همین آیندهء نزدیک می بینند. از همین روست که نبرد بر سر جانشینی مدت هاست که شروع شده است.

این تیتر را درباره «پیش نویس لایحه احزاب» از سایت «اخبار روز» به عاریت گرفتم. یک سایت چپ‌گرا به سردبیری ف. تابان که وی را از زمانی که هر دو جوان بودیم و او در نشریه «کار» می‌نوشت می‌شناسم. از یک سو، دولتی که محدوده اختیاراتش از سوی رهبر و نهادهای نظامی و امنیتی تعیین می‌شود، قعطا نمی‌تواند «کوه» باشد تا همان روایت رایج را درباره‌اش به کار برد. از سوی دیگر، این پیش‌نویس «لایحه احزاب» درست مانند پیش‌نویس حقوق شهروندی، حقی فراتر از بی‌حقیِ مندرج در قانون اساسی برای تأسیس و فعالیت احزاب قائل نیست.

خط قرمز میان «اصلاح طلبی» و «نفی ولایت فقیه»

دنیز ایشچی

وظیفهء مرحله ای «اپوزیسیون سکولار دموکرات مسئول» نه دادن امیدهای واهی اصلاحاتی، نه تکرار هدایت کاروان تحول به سمت امید ها و سراب های نافرجام، بلکه تدوین برنامه های آرمانی مستقل مرحله ای گذر بر پایه های  کاربرد چالش ها در صف های مستقل، حضور سیاسی مستقل و متحد در صحنه، نفی ارزش ها و ساختارهای حکومتی نظام ولایت فقیه، برقراری پیوند ارگانیک با روانشناسی اجتماعی از طريق کاربرد دستاوردهای تکنولوژیک نوین اجتماعی، و بالاخره بسیج کردن افکار عمومی در راستای نفی تاریخی نظام ولایت فقیه می باشد.