امسال نهمین سالی است که بنیاد میراث پاسارگاد، در آستانهء نوروز، این مهم ترین جشن وسال نوی ايرانيان، برای سالی که از راه می رسد نامی را پیشنهاد می کند. این بنیاد به دلیل این که بی توجهی های عمدی سازمان های دولتی ايران از یک سو، و خشم و ستیز بی دلیل برخی از متعصبین مذهبی نسبت به جشن های ملی و ایرانی ما، از سویی دیگر، بيش از پيش شده است، سال 1393 خورشیدی را «سال بزرگداشت جشن های ایرانی» نام می نهد.

تکامل اجتماعی راه خودش را می رود. الان محیط زیست دغدغهء همه شده است. شاید هر دو هفته در ایران یک همایش در مورد محیط زیست تشکیل می شود. حتی مخربان محیط زیست هم در این همایش ها و نمایشگاه ها شرکت جدی دارند و ژست محیط زیستی می گیرند. شاید این گردهمایی ها خیلی نتواند کارآیی داشته باشد، ولی حداقل آن این است که فرهنگ سازی می شود و در آینده حجم مطالبات اجتماعی را بالا می برد. الان مشکلات کلان محیط زیست مانند خشک شدن دریاچه ارومیه و زاینده رود، ریزگردها و آلودگی به حدی عمومی شده که مسئولین چاره ای ندارند در مورد آنها فکر کنند..

آسیدعلی! بدون سلام، تعارفات، تقدیم احترامات معمول و غیرمعقول، در عالم دشمنی صریح و آشتی‌ناپذیر، برای شما آرزوی سلامتی و طول عمر دارم. سنجاق کردن توده‌‌ای کلمات قلمبه سلمبه، القاب و سیرداغ به نعلین، عبا و عمامه شما کار سختی نیست. عیب کار آنست که باد کردن ولی‌ مطلقه فقیه یا هر نوع رهبر دیگری تنها کمکی است به فروبردن بیشتر او در لجنزاری که برایش خلق‌ شده است. بر عفونت وجودش بیش از پیش می‌افزاید. گندابی که او را فراگرفته بدبوتر و آزاردهنده‌تر خواهد کرد: فکر می‌کنم کسی جرأت ندارد آئینه‌ای در مقابل شما بگیرد تا بتوانید سلف تاریخی خود را در «اخبار» ببینید. من این خدمت را با شوق می‌‌پذیرم.

يک شهروند: بهترین و ماندگارترین نوع پذیرایی، که ان‌شاءالله از زائران نوروزی در دو هزار امامزاده جلیل‌القدر صورت خواهد گرفت، ارائهء یک برنامه تعالیم اسلامی است که مسئولین محترم اوقاف و امور خیریه با چاپ و توزیع رایگان یا با قیمت پایین کتابچه‌های حاوی دستورات قرآنی و احادیث چهارده معصوم(ع)، زائران را به فیض کامل برسانند.

فدوی: مراتب به آگاهی زائران نوروزی رسید؛ قدری متغیر شده و گریبان او را گرفتند که اولاً به تو چه! ثانیاً آنان مسافران نوروزی اند، نه زائران نوروزی! ثالثاً اگر آن زبان بستگان بخواهند در این نوروز اندکی از ضجه و شیون و اهل قبور دور باشند، چه کسی را باید ببینند؟

تا کنون نظر غالب آن بوده که توتالیتاریسم صرفاً یک پدیدهء غربی است که پس از جنگ اول جهانی در اروپا در شکل‌های عمدتاً سه‌گانهء فاشیسم، بلشویسم و نازیسم واقعیت تاریخی پیدا کرده، سپس با مرگ استالین، یا حداکثر با فروپاشی اتحاد جماهیرشوروی، دوران توتالیتاریسم به سر آمده است. در این راستا، چین پس از مائو را رژیم پساتوتالیتاریسم می‌توان نامید. در این نوشته، من نظریه غالب را به چالش می‌کشم، با این استدلال که هیچ دلیلی وجود ندارد که توتالیتاریسم منحصر به فرهنگ اروپایی، یا به تعبیر دیگر «بی‌فرهنگی»ی اروپایی، باشد. هر کجا شبیه همان شرایطی که موجد توتالیتاریسم در اروپا شده‌اند وجود پیدا کنند، طبعاً توتالیتاریسم هم به وجود می‌آید.

چه زيباست وقتی که می‌بينيم بسياری از چپ و راست  و حتی همکاران سابق جنایتکار بزرگ حمهوری اسلامی خود را به مصدق و مصدق را به خود متعلق می‌دادند و چه دلخراش است وقتی مشاهده می‌شود که عده‌ای پی نام خيزان به طور نامشروع از نام مصدق سوء استفاده می‌کنند. اما قابل توجه است که بدانيم اخلاق سياسی و دکترين مصدق برای بسياری از کوشندگان راه مصدق به اندازه کافی روشن نيست.

سی و پنج سال از انقلاب اسلامی می‌گذرد و گرچه دست اندرکاران و تحلیل‌گران پرشماری بدان پرداخته‌اند، اما هنوز کسی توضیح قانع کننده‌ای برای این پدیدۀ شگرف نیافته است! در فروردین پنجاه و هفت رِژیم شاه هنوز از چنان ثباتی برخوردار بود که هیچکس سقوط آن را در‌‌ همان سال پیش ‌بینی نمی‌کرد. حوادث این سال و قدرت ‌یابی غیرمنتظرۀ نیروهای مذهبی چنان چرخشی بود که تمامی تئوری‌ها و نظریه‌های گروه های مخالف شاه را درهم نوردید... آیا امروز، پس از سی و پنج سال، ممکن است به کمک دانش نوین و سرانگشت اندیشه، انقلابی را توضیح داد که به‌صورت رؤیایی شیرین آغاز شد، اما بزودی به کابوسی بلند بدل گشت؟

اکنون صحنه گردان های سناریوی طرح شعارهای مطالبه محور ترجیح می دهند، کارزار تبلیغ مطالبات حداقل مردم از بین دسته بندی های گوناگون «اپوزیسیون» به سر منشاء اصلی خود، یعنی به درون بخش هایی از حاکمیت منتقل شود. روشن است در یک چنین شرایط  سیاسی بغرنج، وظایف سنگین تری پیش رو جنبش سکولار دمکراسی انحلال طلب و جامعه شهروندی قرار می گیرد تا در مقابل این چرخش سیاسی، روش مبارزاتی را برگزینند که مغایرتی با پرنسیپ ها و آرمان های استراتژیک جنبش سکولار دمکراسی نداشته باشد.