یکم بهمن ماه، هشتادمین سالروز درگذشت عارف قزوینی، آوازه خوان، ترانه سرا و آهنگساز برجسته ایران دوران مشروطیت بود. عارف قزوینی نخستین هنرمند معاصر ایران است که از ترانه برای طرح مشکلات اجتماعی سیاسی روز بهره گرفته، ترانه را که از دیرباز در فرهنگ ایران زبان گویای مصایب مردم بود، به جایگاه واقعی اش بازگرداند. عارف می گوید: «وقتی شروع به ساختن تصنیف و سرودهای ملی کردم، مردم خیال می کردند تصنیف برای ... درباری یا ببری خان، گربه شاه شهید است.»

ويروس های دست ساخت رژيم

جمعه گردی های اسماعيل نوری علا

تئوری «تبعيت خارج از داخل» نمی تواند دست پروردهء چند فعال سياسی خوش نيت و ساده لوح باشد، و به ناگزير بايد ريشه های آن را در اطاق های فکر رژيمی يافت که ويروس های بيمارساز خود را بصورتی پنهان وارد تفکر و گفتمان سکولار دموکراسی می کنند تا آن را از درون ضعيف ساخته و به بی عملی بکشانند. اما، در عين حال، اميدوارم که سخنان من «دائی جان ناپلئونی» و بی پايه و مايه باشد و اين نظريه که عمال رژيم احمق و بی خرد و کند هوش هستند درست از آب درآيد و رژيم نتواند با استفاده از اين پريشانی ها صفوف تازه به همگرائی رسيدهء سکولار دموکرات ها متفرق سازد.

 پيوند برای شنيدن و دانلود فايل صوتی با صدای سعيد بهبهانی ◄

از مقام معظم رهبری، که همگان از حال و روزش آگاهی دارند، تا شیخ حسن روحانی که هفته پیش در خوزستان گفت "قدرت های غربی در برابر جمهوری اسلامی تسلیم شدند"، و حجت الاسلام علی شیرازی، نمایندهء ولی مطلقه فقیه در نیروی قدس سپاه پاسداران، که چنين درفشانی می کند: "جهان اسلام پشت سر جمهوری اسلامی قرارگرفته است"، همه و هر یک به درجه ای مبتلا به واقعیت گریزی، توهم و روان پریشی هستند و شگفت انگیز نیست که دستگاه دیپلوماسی شان هم واقعیت گریز و روان پریش باشد!

همراه با نظر آقای اميرحسين آموئی

از ابتدا هم روشن بود که مذاکرات هسته ای رژیم، پس از کنفرانس ژنو 3، موجبِ انشقاق بیشتر در رأس هرم قدرت نظام و تشدید تقابلِ باندهای حکومتی علیه یکدیگر می شود؛ آن هم پس از برملا شدن گفتگوهای پشت پردهء هیئت منتخب بیت رهبری با آمریکائیان که از یکسال پیش، جهت دست یافتن به راهکار عملی برای حل بحران هسته ای رژیم با غرب، در کشور امارات متحده عربی آغاز شده بود. امّا گستردگی تقابل باندهای حکومتی در ابن ابعاد دور از انتظار می بود، بگونه ای که امروز رهبر حکومت ناچار است، برای مهار ِ تنش ِ این نزاع ِ بی وقفه، نقش میانجی را ایفا کند.

یکی از تحلیلگران انگلیسی مقاله ای در این باره نوشت و در پایان چنین جمعبندی کرد که: «انقلاب ایران پیروزی جهل بر ظلم است». وقتی مقاله و تحلیل این نویسنده‌ی انگلیسی را خواندم بسیار ناراحت و عصبانی شدم و با خود گفتم این غربی‌ها – به خصوص انگلیسى‌ها، نمیخواهند یا نمیتوانند ما را درک کنند؟ این چه نوع قضاوتی در مورد انقلاب ایران است. پس از پیروزی انقلاب هر روز شاهد رویدادهای مختلف و نه چندان مطلوبی، در سطوح متفاوت بودیم. انگیزه یا علت همه ی این رویدادها، یکسان نبود – هرکدام علت یا علل خاص خود را داشت. اما به تدریج یک علت در این رویدادها شاخص شد و آن جهل و نادانی بود.

هرگز دههء شصت را فراموش نکنید!

الاهه بقراط

تفکری که ما را به فراموشی دههء خونین شصت ترغیب می‌کند، همان تفکری است که از یک سو در شکل‌گیری رژیم کشتار و وقوع جنایات پس از انقلاب اسلامی نقش داشته و از سوی دیگر،  این بنیه انحصارطلب و ویرانگر را دارد که مشابه همان جنایات را در جامه نو و به نامی دیگر تکرار کند. همین تفکر است که به جای پیگیری جنایات سیستماتیک، که نه فقط یک امر سیاسی بلکه یک موضوع حقوقی و قضایی است، در کمال بی‌مسئولیتی سیاست «فراموش و ولش کن!» را تبلیغ می‌کند. سیاستی که احمدی‌نژاد نیز درباره جنایات هیتلر به آلمانی‌ها توصیه کرده بود!