مجلهء «اندیشه پویا» در شمارهء ویژه بهمن و اسفند امسال خود نامه‌ء منتشر نشده‌ای از حبیب‌الله پیمان، دبیرکل «جنبش مسلمانان مبارز» را به آیت‌الله خمینی چاپ کرده است که در مهر ماه سال پنجاه و هفت برای وی در پاریس فرستاده شده بود. آقای پیمان در این نامه ضمن تحلیل صف‌بندی نیروهای سیاسی در آستانه انقلاب بهمن آن سال، به ضرورت شکل‌گیری جنبشی فرا‌تر از احزاب اشاره کرده و در ادامه، توصیف خود از شخصیت و کارنامه مهدی بازرگان، اعضای نهضت آزادی ایران و سایر نیروهای ملی ارائه کرده است. مجلهء «اندیشه پویا» در مقدمه اشاره کرده است که ابراهیم یزدی، دبیرکل نهضت آزادی، این نامه را در اختیار آن‌ها گذاشته است. با این حال، به نظر می‌رسد که آقای یزدی آن بخش از نامه دبیرکل جنبش مسلمانان مبارز را که احتمالا درباره خود او نیز گزارش داده بود، سانسور کرده است چون در هیچ جای نامه اشاره‌ای به وی نشده است.

اعتدال به این نیست که منتقدین نقد نکنند و صدای مخالف شنیده نشود! "اعتدال" به این نیست که صرفاً درسیاست خارجی خردورزی پیشه شود اما در عرصهء داخلی "مطالبهء ملی خردورزی" به فراموشی سپرده شود و به صرف وعدهء شرایط خوب در آینده، همچنان اسب سرکش "افراط" در کار قضا و در دستگاه های شبه امنیتی گرد و خاک به پا کند و آمار اعدام و بگیر و ببند و حبس و حصر فزونی یابد و "دولت اعتدال" هم سکوت اختیار کند! و نيز اینکه "اعتدال" به این هم نیست که افراط گر، خشونت گرا و قانون شکن امنیت داشته باشد اما منتقد و مخالف، احساس ناامنی و ترس کند!

کنفرانس سترون ژنو 2، بدون دستیابی به هیچ نتیجه ملموسی نخستین هفتهء خود را پشت سر گذاشت؛ "سترون" زیرا حامیان بشار اسد جنایتکار که تاکنون او را سر پا نگهداشته اند، پیشاپیش این کنفرانس را عقیم کرده بودند و در نبود ارادهء سیاسی لازم برای یافتن یک راه حل، کمتر کسی – جز مبتلایان به خوش بینی مفرط – از آن انتظار نتیجهء مثبت داشته و دارد.... به این ترتیب، فاجعهء انسانی که هر روز جان حدود 200 انسان را در سوریه می گیرد و هزاران نفر را زندانی، زخمی، آواره و خانه خراب می کند، تبدیل به گره کوری شده که بسیار بعید است 40 کشور شرکت کننده در کنفرانس ژنو 2 – حتی اگر انگیزه و اراده سیاسی لازم را داشته باشند – از پس حل آن برآیند.

امروز که عکس العمل برخی از تحلیل گران و فعالان سیاسی وطنی به سخنرانی سراپا دروغ روحانی در کنفرانس داوس را دیدم، از خود پرسیدم که کدامیک مضحک تر و شرم آور تر است، اینکه سی و پنج سال پیش مردمی ناآگاه و بی تجربه، عکس خمینی را در ماه دیدند و تصور کردند که آن آخوند واپسگرا فرشته نجات آنهاست، یا امروز که پس از سه دهه جنایت و ویرانی کشور، عده ای استاد دانشگاه یا مثلاً روشنفکر، برای آخوند روحانی غش و ضعف می روند؟