برای مقابلهء با سازمان یافته ترین حکومت مذهبی و ایدئولوژیک تاریخ ایران که بطول هزار و چهارصد سال نفوذِ فرهنگی و سیاسی در این سرزمین دارد، از چه ابزارکاری می خواهیم بهره جوییم و یا اساساً چه سامانِ سیاسی را در نظر گرفته ایم که جایگزین این رژیم مذهبی کنیم تا از این بن بست تاریخی خلاصی یابیم؟ «گفتمان ایرانگرایی» چون گفتمانی فرهنگی، با تکیه بر اساطیر، سمبل ها و آداب و سنت تاریخ کهن و معاصر ایران، در مقابلهء با گفتمان اسلامگرایی هرگز امر نکوهیده ای نیست، امّا رد و تقابل جدی و بی پردهء پيروان آن با جنبش سکولار دمکراسی، که همچون ابزار انحلال جمهوری اسلامی عمل می کند، سخت قابل تعمق و موردِ پرسش است!

خمینی فریب مان داد!

سکولاریزم در مفهوم امروزی و کاربردی آن یک سیستم و یا ایدئولوژی سیاسی خاصی را ارائه می دهد که بر پایهء مجموعه ای از اصولِ قانونی و قراردادهای اجتماعیِ مستقل از مذاهب و ادیان تنظیم و برقرار شده است. این سیستم سیاسی اما الزاماً مخالف ورود مذهب به سیاست و روابط اجتماعی نیست، بلکه مانع از آن می شود که دولت و یک نظام سیاسی و حکومتی چهره ای کاملاً مذهبی بخود گیرد و یک اعتقاد خاص دینی را اعمال و اجرا نماید. در نقطهء مقابل اما سکولاریزاسیون، فرایندی است که هدف نهایی اش حذف مذهب و ادیان از روابط و مناسبات اجتماعی است، و قصد آن دارد که جامعهء انسانی را در نهایت عرفی و دنیایی نماید.

برای وقوع یک انقلاب سه شرط لازم است: یکى درهم‏ریختن تطابق نظم ذهنى و نظم عینى توزیع لذت، یعنی شیوع این باور که وضع موجود از حیث دسترسی به مطلوب‏های کمیاب (لذت)، وضعی طبیعی یا تقدیری نیست، و خروج از آن ممکن و بایسته است... شرطِ لازمِ دوم، وصل کردن سرنخ تمام یا غالب مشکلات به سلطه طبقه حاکم است، و این ممکن نیست مگر در پناه احساس دارا بودن امکانات گسترده‏اى که به صرف حذفِ مانعِ قدرتِ مستقر، کمبودها و رنج‏ها برطرف شود. و شرط لازم سوم، نتوانستن یا نخواستن قدرت مستقر در به‏کارگیرى شیوه‏ هاى کارآمد سرکوب است.